คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 11

”อ่า ทำไมผ้าขนหนูของคุณถึงหลุดลงมา?!”

แคทเธอรีนรู้สึกมึนงงไปหมดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เธอยกมือขึ้นปิดตาของเธอเอาไว้และนั่นคือตอนที่เธอรู้ว่าผ้าขนหนูอยู่ในมือของเธอ

นี่เธอ...นี่เธอบังเอิญดึงผ้าขนหนูของเขาลงด้วยด้วยความไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า?

“ผ้าเช็ดตัวหลุดเหรอ?”

เสียงเย็นชาของฌอนพัดผ่านแก้มของเธอราวกับน้ำแข็งเย็น ๆ “ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าด้านเท่าคุณมาก่อนเลย”

เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา ทว่ากลับไม่มีน้ำตาให้ไหล “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ ฉันเดินสะดุดพรมโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“ผมเดินบนพรมนี้ทุกวันแต่ผมไม่เคยสะดุดมันมาก่อน ไม่เลยสักครั้ง ผมไม่เชื่อคำแก้ตัวที่ไร้สาระของคุณ” ผู้ชายคนนั้นไม่เชื่อเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอกระพริบตาด้วยความว่างเปล่า ตอนนี้สถานการณ์ยากที่จะแก้ไข ดังนั้นเธอจึงตอบกลับไปอย่างบริสุทธิ์ใจ “บางทีการได้เห็นร่างกายที่ดูเหมือนพระเจ้าและสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของคุณแค่นิดเดียว สมองของฉันก็ว่างเปล่าและฉันก็สูญเสียการทรงตัวไป...”

ชายคนนั้นเย้ยหยันด้วยความโกรธ เขาเคยพบผู้หญิงมากมายในชีวิตของเขาแต่ไม่มีใครหน้าด้านเท่าคนนี้

“ตอนนี้คุณโยนความผิดมาให้ผมแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่นะคะ มันเป็นความผิดของฉันเอง จริง ๆ เพราะว่าฉันไม่มีประสบการณ์มากเท่าไรนัก...”

“คุณจะหยุดจ้องได้หรือยัง? ออกไปได้แล้ว” ฌอนไม่สามารถทนฟังได้อีก เขารู้สึกว่าเลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่าน และพยายามอย่างหนักที่จะไม่ฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ

“ค่ะ แน่นอน ฉันจะออกไปทันที”

แคทเธอรีนรีบลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปที่ประตู

“หยุดก่อน!”

น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ผู้ชายคนนั้นกำลังโมโหด้วยความโกรธและพูดขึ้นพลางกัดฟัน “คืนผ้าขนหนูให้ผมด้วย”

เธอก้มลงมองผ้าขนหนูที่เธอกำลังถืออยู่ เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปให้พ้น ๆ

“นี่ค่ะ”

เธอหันไปเผชิญหน้าด้วยความกล้าทั้งหมดที่เธอมี และยัดผ้าขนหนูใส่ในมือของเขา

“...”

เขาพูดอะไรไม่ออกเมื่อเขารู้ทิศทางที่เธอกำลังมองมา

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

ปัง! แคทเธอรีนปิดประตูตามหลังเธอพร้อมกับหอบหายใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนที่เธอจะออกมาจากห้อง เขาอายเหรอ?

พูดตามตรง มันก็ดูน่ารักดี

อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ เธอไม่กล้าอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกต่อไป และกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที

อย่างไรก็ตาม หัวใจของเธอยังไม่หายจากความรู้สึกแปลกใจนั่นเลย

เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู

หญิงสาวกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ ไม่กี่วินาทีเธอก็ตอบกลับอย่างแผ่วเบา “เราคุยกันพรุ่งนี้ได้ไหมคะ? ฉันง่วงแล้ว”

“คุณเปิดไฟตอนคุณนอนหรือไง?” เสียงทุ้มของฌอนดังลอดผ่านช่องประตูเข้ามา “อย่าให้ผมต้องไขกุญแจเข้าไป”

เธอเกาหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะไปเปิดประตู

ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูสวมชุดนอนสีเทา ได้กลิ่นหอมสดชื่นของน้ำยาหลังโกนหนวดที่เขาใช้

กระดุมบนเสื้อนอนถูกติดเอาไว้จนครบเรียบร้อยแล้ว แม้แต่กระดุมด้านบนสุดก็ด้วย มันปิดไปถึงลูกกระเดือกของเขา ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ดังนั้นอากาศจึงไม่ได้หนาวจัด

“คุณมองอะไรของคุณ?”

ฌอนโมโหขึ้นมาอีกเมื่อเห็นรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเธอ ผู้หญิงคนนี้ต้องทะลึ่งแน่นอน

โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา แคทเธอรีนไม่รู้ว่าการจ้องมองที่เขาหมายถึงคืออะไร “ไม่มีอะไรนี่คะ”

“คุณรู้แก่ใจ”

เขาก้มศีรษะมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น จากมุมนี้ ลำคอของเธอที่ปรากฏดูเพรียวและสวยงาม บางทีมันอาจจะเป็นเพราะแสงหรือสาเหตุอื่น ทว่าใบหน้าของเธอมองดูสว่างไสวด้วยความสวยงามของแสงจากพระอาทิตย์ตก

สายตาของเขาเคลื่อนลงไปตามแนวคอเสื้อของชุดนอนผ้าฝ้ายของเธอ

ทันทีที่ดวงตาของเขาหรี่ลงขณะที่เขาตัดสินใจแน่วแน่

“แล้ว คุณกำลังมองอะไร?”

เธอถามคำถามเดียวกันออกไป

การจ้องมองของผู้ชายคนนั้นดูคุกคาม จนเธอที่ซึ่งเตรียมตัวจะยั่วยวนเขารู้สึกกลัว เธอมองลงไปที่ด้านล่างและยกมือขึ้นปิดหน้าอกของเธอเอาไว้โดยสัญชาตญาณทันที

เขาเยาะเย้ย “ผมกำลังพยายามดูว่าคุณจะยั่วผมยังไง”

“...”

เธอพูดไม่ออก ยอมรับว่าเธอเคยคิดแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน ทว่าไม่ใช่ตอนนี้

“ฉันไม่...”

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

แคทเธอรีนรู้สึกสงสารและไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อเห็นเจ้าแมวน่าเอ็นดูต้องทรมาน

“คุณคิดว่าอย่างไร?” ฌอนจ้องมองไปที่เธอด้วยความโกรธในดวงตาของเขา “เธอเป็นแมว แต่คุณกลับให้อาหารขยะกับเธอ คุณคิดบ้างไหมว่าท้องของเธอจะสามารถรับได้หรือเปล่า?”

เธอรู้สึกผิดมาก เธอเคยเจอแมวจรจัดมาก่อนมันกินเกือบทุกอย่างที่หาได้ตามท้องถนน นี่คือเหตุผลว่าทำไมเธอจึงคิดว่าแมวมีระบบย่อยอาหารที่แข็งแรง

“ฉันขอโทษค่ะ”

“ผมจะไม่ปล่อยคุณไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฟัดจ์!”

เขาจ้องมองเธอเขม็งก่อนจะลุกขึ้นยืน และคว้ากุญแจรถ จากนั้นเขาก็รีบออกจากบ้านพร้อมกับเจ้าฟัดจ์ในอ้อมแขนของเขา

เธอรีบตามเขาไปที่ลิฟต์ “ฉันรูจักสัตวแพทย์เก่ง ๆ ค่ะ ให้ฉันพาคุณไปนะคะ” เธอพูดอย่างร้อนรน

เขาเม้มริมฝีปากด้วยความเย็นชาโดยไม่สนใจเธอ

เมื่อลิฟต์หยุดที่ชั้นลานจอดรถ เขาก็ก้าวยาว ๆ ออกมาจากลิฟต์

เมื่อพวกเขาไปถึงรถ เธอเพิ่งจะเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารออกเมื่อท่อนแขนแกร่งดึงเธอไปที่ด้านหลังอย่างแรง

แคทเธอรีนที่สวมรองเท้าแตะเซถอยหลังไป เธอสูญเสียการทรงตัวและล้มลงบนพื้น

เขายืนอยู่ข้างหน้ารถ เธอหวาดกลัวกับความเกลียดชังที่รุนแรงซึ่งฉายแววออกมาจากดวงตาของเขา “ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ผมไม่ต้องการเห็นคุณอยู่ที่นี่เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ผมจะไม่ใจดีอีกแล้ว”

จากนั้นฌอนก็อุ้มฟัดจ์ขึ้นรถไป รถ Lexus สีขาวขับห่างออกไปในเวลาไม่นาน

ทิ้งหญิงสาวไว้ที่ลานจอดรถตามลำพัง ดวงตาของแคทเธอรีนเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาเมื่อเธอมองตามรถที่ขับออกไป ความคับข้องใจที่กักเก็บไว้มาทั้งวัน ในที่สุดน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูลงมาตามใบหน้าของเธอราวกับเขื่อนแตก

วันนี้ทุกคนต่างเย็นชากับเธอ เพื่อให้เธออยู่ห่าง ๆ

เธอไม่รู้สึกว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลโจนส์อีกต่อไปแล้ว

มีเพียงฟัดจ์เท่านั้นที่ใจดีกับเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว

ริมฝีปากของเธอยกขึ้นยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ประชดประชัน ทันใดนั้นเอง ภาพของฟัดจ์ที่อาเจียนก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ และเธอก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

แคทเธอรีนรู้ว่าฌอนไม่สนใจเธอ แต่เธอก็ยังคงตามตื้อเขาอยู่ดีเพื่อที่จะทำเป้าหมายของเธอให้สำเร็จลุล่วง เธอทิ้งศักดิ์ศรีของเธอไปจนหมดสิ้น สิ่งที่ทำอยู่นี้คุ้มค่าจริงหรือ?

เธอทำให้ฟัดไม่สบาย

บางทีอาจจะถึงเวลาที่เธอจะต้องไป