คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 148

“นังเนรคุณนั่นทำลายเจมส์ เธอมันใจร้าย!”

แซลลี่น้ำตาไหลออกมา

“คุณพ่อ คุณแม่ หยุดทะเลาะกันเถอะค่ะ” รีเบคก้ารีบเข้ามาห้ามพวกเขาทั้งคู่ “คุณพ่อลืมไปแล้วหรือคะ? ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมายอมแพ้นะคะ เรายังมีฮัดสัน คอร์ปอเรชั่นอยู่ในมือของเรา ที่นี่เป็นหนึ่งใน 500 บริษัทในประเทศ ที่ใหญ่กว่าซัมมิทมาก!”

“แต่ นั่น… เป็นของคุณย่า...” เจฟฟี่รู้สึกลังเล

“คุณพ่อคะ ถ้าคุณพ่อหาทางรับมือไม่ได้ ก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น” รีเบคก้าลดเสียงลงขณะพูด

“รีเบคก้าพูดถูก” แซลลี่พูดขึ้นอย่างไร้ความปราณี “พวกคุณนายในกลุ่มสามถึงห้าคนเคยประจบประแจงฉัน แต่เมื่อซัมมิทมีปัญหา พวกเขากลับรีบหนีไปทันที เมื่อซัมมิทล้มลง ครอบครัวของเราก็จะไม่มีที่ยืนในเมลเบิร์นอีกต่อไป!”

เจฟฟี่พยายามคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาของเขาจะฉายแววความโหดร้ายออกมา “ถูกของคุณ!”

...

แคทเธอรีนอยู่ในห้วงของความฝัน

ในความฝันนั้น ดูเหมือนกับว่าเธอได้กลับไปยังสวนพลัม เมื่อครั้งเธอยังเด็ก คุณปู่และคุณย่าของเธออยู่ที่นั่นและรักใคร่เอ็นดูเธอมาก เธอจึงมักจะไปอยู่ที่สวนพลัม

ทว่า เมื่อคุณปู่ของเธอจากไป คุณย่าของเธอก็พูดขึ้นว่า “เคธี่ ย่าเหนื่อยเหลือเกิน และอยากจะไปอยู่กับคุณปู่แล้ว”

“ไม่ได้นะคะ...”

หญิงสาวร้องออกมาและผุดลุกขึ้นนั่ง

มีร่องรอยของความหนาวเย็นปกคลุมอยู่รอบตัวของเธอ ตามด้วยท่อนแขนที่เอื้อมมาดึงเธอกลับสู่อ้อมแขนแกร่ง

“ไม่ได้อะไร?”

เสียงทุ้มเข้มมีเสน่ห์ของชายคนนั้นดังก้องที่ข้างหูของเธอ ก่อนที่เขาจะจูบเธอ

“อะไรกัน คุณจะไม่เชื่อฟังผมแล้วหลังจากที่ชนะคดีอย่างนั้นเหรอ?” สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่ปรากฏขึ้นในแววตาของฌอน “หรือคุณใช้เวสลีย์เป็นแผนสำรอง?”

แคทเธอรีนพูดไม่ออกและรู้สึกโกรธขึ้นมา ทว่าเธอรู้ว่าถึงจะเถียงกับคนอย่างฌอนไปก็ไร้ประโยชน์

เมื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้ว เธอก้มหน้าลงแล้วดึงแขนเสื้อ “คุณเชื่อใจฉันบ้างไม่ได้เหรอคะ? คุณเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของฉัน แล้วคนที่ฉันรักก็คือคุณ คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้หลายครั้ง ราวกับคุณเป็นเทวดาจากสวรรค์ลงมาโปรด ฉันจะไปมีคนอื่นในใจได้ยังไงคะ?”

หลังจากที่พูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็อยากจะชื่นชมตัวเองจริง ๆ

เธอทำงานผิดอาชีพ เธอควรไปเป็นนักแสดง

“คุณรักผมเหรอ?” ฌอนเชยคางเธอขึ้นแล้วมองไปที่เธอ

“ค่ะ... ฉันรักคุณ” ริมฝีปากของแคทเธอรีนสั่นน้อย ๆ เธอกลัวว่าเธอจะทำความลับแตก

หัวใจของฌอนดูเหมือนจะระเบิดราวกับดอกไม้ไฟอยู่ในอก ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขากลับยังนิ่งเฉย