คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 15

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้น ทว่าพนักงานเสิร์ฟไล่เธอออกจากร้านอาหารก่อนที่เธอจะทันได้มองเห็นได้ชัด

ทันใดนั้นเอง ชายร่างสูงและกำยำก็ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยออร่าที่ราวกับแสงแดดที่อบอุ่น เขาดูสง่างามเป็นธรรมชาติในเสื้อเบลเซอร์กระดุมสองแถวสีน้ำเงินเข้มของเขา

ใบหน้าของเขาคือนิยามของคำว่าน่าทึ่งและดูดี ดวงตาลึกสีเข้มของเขาและเรียวคิ้วดกหนา

ฌอน ฮิลล์...

สิ่งนี้ทำให้เธอตกใจ เธอคาดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกับผู้ชายคนนี้เร็วอย่างนี้

ไม่ต้องพูดถึงในเวลาที่เธอกำลังดูเหมือนโดนทารุณและกระเซอะกระเซิง

ไม่สิ เขาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาอาจจะขอหย่าทันทีหลังจากนี้

เชสเดินตามมาจากด้านหลังและจำแคทเธอรีนได้ทันที

เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนที่งานเลี้ยงอื่น ๆ นี่ยังไม่รวมถึงที่เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นเพียงไม่กี่คนที่สวยในเมลเบิร์น

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องแปลกที่เห็นเธอในสภาพคุ้มคลั่งแบบนี้

ความหยอกล้อขี้เล่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ฌอน นี่ไม่ใช่...”

ฌอนส่งสายตายเตือนไปให้เขา

เชสทิ้งคำพูดของเขาให้ค้างอยู่แบบนั้น

“เคธี่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” เฟรยาหลุดเป็นอิสระจากพวกเด็กเสิร์ฟและยื่นมือให้เพื่อนของเธอ

“ฉันไม่เป็นไร...” แคทเธอรีนลอบมองไปที่ฌอน

เฟรยาจำผู้ชายคนนั้นได้เหมือนกัน เธอรู้ว่าเขาหล่อ ทว่าเมื่อมองเห็นเขาใกล้ ๆ ภายใต้แสงไฟทำให้เธออยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความคลั่งไคล้

นอกจากเธอแล้ว เจเน็ต รีเบคก้า และซินดี้ยังจับตามองผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน พวกเธอไม่เคยพบผู้ชายที่หน้าตาดีอย่างไม่น่าเชื่อและสง่างามอย่างหาตัวจับยากอย่างนี้

เขาเป็นใคร?

คิ้วบนหน้าผากของเขาขมวดเข้าหากัน ก่อนที่ดวงตาสีเข้มของเขาจะจ้องมองไปที่ผู้จัดการ

“นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?”

ผู้จัดการลอเรนซ์หวาดกลัวเขาเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทว่าท่าทางภูมิฐานดูน่าเกรงขามอย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากนี้ ผู้ชายคนนี้ยังมาพร้อมกับคุณชายเชส แฮริสัน ผู้มีชื่อเสียง ซึ่งเป็นชื่อที่ทุกคนที่อาศัยอยู่ในเมลเบิร์นต่างรู้จัก ผู้จัดการรู้โดยสัญชาตญาณว่าเขาไม่ควรยุ่งกับพวกเขา

ขณะที่เขากำลังจะเงยหน้าขึ้นตอบ เจเน็ตก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

“คุณชายแฮริสันคะ สุภาพบุรุษท่านนี้ต้องเป็นเพื่อนของคุณ ดีเลยค่ะ ฉันจองห้องส่วนตัวไว้กับผู้จัดการเพื่อทานอาหารกับพวกเพื่อนสนิทของฉัน เมื่อพวกเรามาถึงกันแล้ว แต่ว่าคุณลินช์และคุณโจนส์ยังตามตื้อผู้จัดการจนทำให้พวกเธอตกเป็นจุดสนใจแทน...”

“เจเน็ต เธอหน้าด้านขนาดไหนกัน? เป็นพวกเราที่ทำการจองมา พวกเธอสามคนนั่นแหละที่ทำเรื่องไร้สาระ” เฟรยาเถียง “ผู้จัดการลอเรนซ์คิดว่ามันง่ายกว่าที่จะไม่เลือกเรา เพราะพวกเรามีน้อยกว่า”

ผู้จัดการพูดขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “คุณชายแฮริสัน อย่าไปฟังพวกเธอครับ ผมทำงานตามกฎของร้านอาหาร ผู้หญิงสองคนนี้สร้างสถานการณ์ขึ้นเท่านั้น ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำแบบนั้น”

รีเบคก้าพูดแทรกขึ้นอย่างแผ่วเบา “น้องสาว ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉันมาก แต่ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้ผู้จัดการลอเรนซ์ลำบากใจ เขาแค่ทำตามหน้าที่ของเขา”

สักครู่ต่อมา ซินดี้ฝืนยิ้มออกมาแปลก ๆ “คุณชายแฮริสันคะ การเข้าร่วมงานปาร์ตี้และสังสรรค์เป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะขยายวงสังคมของเราในฐานะทายาทในอนาคต...”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง แคทเธอรีนที่ไม่ใช่ทายาทของธุรกิจของตระกูลจึงไม่ต้องเข้าร่วมงานดังกล่าว

ฌอนหรี่ตาของเขาลง สัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่แผ่กระจายผ่านพวกเขาไป

“คุณเป็นใครถึงมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น?” เชสเย้ยหยัน

ใบหน้าของซินดี้ซีดเผือดลงในทันที

รีเบคก้ายิ้มออกมาด้วยความอึดอัด “คุณชายแฮริสันคะ คุณกำลังทำให้พวกเราลำบากใจนะคะ”

“พวกคุณเป็นคนเริ่มก่อน คุณก็ควรจะโทษตัวเองสิ”

เชสเม้มริมฝีปากด้วยความเย้ยหยัน “เมื่อมองข้ามความจริงที่ว่า คุณแคมป์เบลใช้วิธีติดสินบนเพื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัย คุณโจนส์คนนั้นก็ไม่ได้รับการศึกษาสูงนักและไม่มีประสบการณ์ แต่เธอก็หวังที่จะรับช่วงต่อธุรกิจที่ประสบความสำเร็จแล้วของตระกูล คุณได้ยินการเยาะเย้ยไหม? ไม่มีตัวเลือกอื่นในตระกูลโจนส์แล้วเหรอ?”

ทั้งรีเบคก้าและเจเน็ตใบหน้าเป็นสีแดงด้วยความอับอาย

แคทเธอรีนและเฟรยา พยายามหักห้ามใจไม่ให้ปรบมือให้กับผู้ชายคนนี้สำหรับการดูถูกอย่างตรงไปตรงมา

ทันใดนั้นเอง เจเน็ตก็ตอบขึ้นอย่างเสียไม่ได้ “ดูเหมือนคุณชายแฮริสันจะตัดสินใจเป็นอย่างดีแล้วที่จะเข้าข้างสองคนนี้ ซินดี้ รีเบคก้า เราควรจะออกไปหาอะไรทานที่อื่น”

รีเบคก้าไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอพยักหน้ารับและเตรียมจะไปออกไปพร้อมกับซินดี้

“เดี๋ยวก่อน...” ฌอนพูดขึ้นอย่างกะทันหัน