คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 155

“ผม...”

“นายเป็นคนมารายงานฉัน หลังจากตรวจสอบเรื่องได้แค่ครึ่งเดียว” ฌอนไม่ยอมรับความผิด เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่ทำกับแคทเธอรีนลงไปเมื่อวันก่อน เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนี้

เธอต้องรู้สึกถูกทำให้อับอายเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะในตอนที่คุณย่าของเธอเพิ่งเสียไป และเป็นช่วงเวลาที่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์มากที่สุด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมป้าลินดาถึงบอกว่าเธออารมณ์เสีย

เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอเพิ่งจะเจอกับเรื่องที่ทำให้เสียใจแสนสาหัส ถ้าเธอลงเอยด้วยการทำร้ายตัวเองขึ้นมาล่ะ?

เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วเปิดประตูเข้าไป เมื่อก้าวไปที่เตียง เขาพบว่าเธอนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วหลับตาสนิท ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดราวกับกระดาษ ดูเหมือนเธอจะไม่หายใจ

คลื่นความกลัวเกาะกุมภายในหัวใจของเขาอย่างไม่มีเหตุผล ขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปแล้วใช้นิ้วอังที่ใต้จมูกของเธอ

แคทเธอรีนลืมตาขึ้นอย่างอ่อนเพลีย เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเขา เธอจึงลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรง น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย “คุณขังฉันเอาไว้ยังไม่พออีกเหรอ? คุณอยากจะลงโทษอะไรฉันอีก? บอกมาได้เลย”

ความอัดอั้นที่เกาะกุมภายในหัวใจของฌอนค่อย ๆ คลายลงในทันที ราวกับว่าในที่สุดเขาก็สามารถหายใจได้สะดวก

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่เธอแบบนี้ เขาก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อย เขาอยากจะเอ่ยขอโทษ ทว่าทิฐิที่ค้ำคอเขาเอาไว้กลับไม่ยอมให้เขาพูดออกไป “เมื่อคืนนี้ คุณย่าของคุณเสียอย่างนั้นเหรอ?”

ขนตาของแคทเธอรีนไหวระริก

ฌอนพูดขึ้นด้วยท่าทางที่แปลกไป “ทำไมคุณถึงไม่บอกผม? ผมโทรหาคุณตลอดทั้งคืน แต่คุณกลับไม่รับสายผม ผมคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ...”

“คุณไม่ได้กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันหรอกค่ะ คุณแค่กลัวว่า คุณจะโดนฉันสวมเขาใช่ไหมล่ะคะ?” แคทเธอรีนประชดประชัน “คุณเคยสูญเสียคนในครอบครัวที่คุณรักที่สุดมาก่อนไหม? ตอนที่คุณจมอยู่กับความเศร้าเสียใจ คุณจะมีอารมณ์รับโทรศัพท์หรือเปล่าล่ะ?!”

ฌอนรู้สึกจุกอยู่ที่หัวใจ เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว

“ยิ่งไปกว่านั้น คุณยังไม่เคยถามฉันและไม่เคยเชื่อใจฉันเลย ตั้งแต่แรก คุณก็ตัดสินเอาเองว่าอีธาน โลว์และฉันค้างคืนอยู่ที่โรงแรมด้วยกันทั้งคืน”

คำพูดของแคทเธอรีนกลับกลายเป็นความประชดประชันมากขึ้นเรื่อย ๆ “แม้ว่าฉันจะอยู่เฝ้าคุณย่าตลอดทั้งคืน แต่คุณกลับพูดว่าที่ฉันมีท่าทางอ่อนเพลียเพราะฉันไปทำอย่างอื่นมา คุณยังทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าอีธาน โลว์ เหมือนกับ... เหมือนกับว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัว”

“หยุด!” ฌอนบังคับให้เธอนอนลงอีกครั้ง “นอนลง แล้วไม่ต้องขยับ”

“ค่ะ ฉันลืมไป ว่าฉันยังถูกขังอยู่” แคทเธอรีนพูดอย่างประชดประชัน

“แคทเธอรีน โจนส์ คุณจะพอได้หรือยัง? ผมยอมรับว่าผมผิด ผมเข้าใจคุณผิดไป เป็นความผิดของผมเอง ตกลงไหมครับ?” ฌอนค้อมศีรษะของเขาลง

แคทเธอรีนไร้ซึ่งความรู้สึกและแววตาของเธอก็ว่างเปล่า “คุณไม่ต้องขอโทษแล้วล่ะค่ะ คุณเป็นเจ้านายของฉัน ไม่ว่าคุณจะทำอะไรคือถูกต้อง”

ตอนนี้ฌอนรู้สึกปวดหัว เขาไม่ชอบการดูถูกตัวเองของเธอแบบนั้นเลย

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ตอนนี้คุณควรจะพักผ่อนให้ดีขึ้นก่อน คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนทั้งนั้น”

ฌอนลงไปข้างล่างและนำอาหารขึ้นมาด้วยตัวเอง “ทานอะไรสักหน่อยนะ”