คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 159

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะรีบลงไปจัดการทันที”

...

แคทเธอรีนรออยู่ข้างล่างเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะมีคนมาพาเธอไปพบผู้จัดการ… ที่ห้องทำงานของคุณแฟรงค์

แฟรงค์รินชาใส่ถ้วยให้กับเธอ เมื่อพวกเขานั่งลง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทันที

เขาเอ่ยขอโทษแล้วพูดขึ้น “คุณโจนส์ครับ มีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้นในแผนกวิศวกร กรุณารออีกหน่อยนะครับ”

แคทเธอรีนทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับ

หลังจากที่รอนานกว่า 20 นาที เกือบจะถึงเวลา 17:30 น.เธอแอบรู้สึกกังวลขึ้นมา ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะต้องกลับดึกอีกแล้ว

ด้วยเกรงว่าฌอนจะสงสัยเธออีก เธอจึงตัดสินใจโทรหาเขา “วันนี้ฉันอาจจะกลับดึกนะคะ ฉันยังรอลูกค้าอยู่เลยค่ะ”

ฌอนรู้สึกพอใจอยู่เงียบ ๆ ที่เธอเริ่มตัดสินใจที่จะรายงานตารางงานของเธอ ทว่าเขารู้สึกไม่พอใจแปลก ๆ ที่ผู้หญิงของเขาจะต้องไปรอคนอื่น “คุณอยู่ที่ไหน?”

“ฉันอยู่ที่ฮัดสัน คอร์ปอเรชั่นค่ะ”

ฌอนมองออกไปที่ด้านนอก ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ไม่ไกลจากฮัดสัน “อืม”

แคทเธอรีนเข้าใจว่าเขาไม่ได้อยากจะถามอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว จึงวางสายไปหลังจากที่พูดคุยไม่กี่คำ

ในเวลาไม่นาน ก็มีผู้ชายสวมสูทสีดำเดินเข้ามา “สวัสดีครับ คุณคือคุณโจนส์ใช่ไหม? ตอนนี้คุณแฟรงค์ไม่ว่าง เลยให้ผมพาคุณไปที่สนามเพื่อชมบ้านครับ นี่คือนามบัตรของผม”

แคทเธอรีนมองไปที่นามบัตร ชื่อของเขาคือ เฮกเตอร์ วิทเทคเกอร์

“เราเข้าไปในบ้านได้แล้วเหรอคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกว่ามันแปลก ๆ

“หนึ่งในนั้นได้ทำการมุงหลังคาเรียบร้อยแล้วและขาดแค่กำแพงด้านนอก เราจึงเข้าไปดูได้ครับ” เฮกเตอร์หัวเราะขึ้น “บริษัทของเราให้ความสำคัญกับบ้านเหล่านี้เป็นอย่างมากครับ บริษัทออกแบบที่มามักจะมาทำการวัดในสถานที่”

หัวใจของแคทเธอรีนกระตุกเล็กน้อย “มีบริษัทออกแบบอื่นที่กำลังจะมาอีกไหมคะ?”

“มีครับ มีบริษัทอื่นที่ผู้จัดการของเรารู้จักอีก”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ใส่หมวกนิรภัย?” ฌอนตะคอกใส่เธอ “ถ้าผมไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้คุณคงหัวแตกไปแล้ว!”

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันลืม”

ทันใดนั้นเอง แคทเธอรีนก็สังเกตเห็นเศษกระเบื้องบนแขนขวาของเขา เธอจำได้ว่าเขาไม่ได้ใช้แขนขวาของเขาในตอนที่เขาปกป้องเธอจากกระเบื้องก่อนหน้านี้ “คุณ... มันโดนแขนคุณเหรอคะ?”

เธออยากจะดู ทว่าเขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธอจับไหล่ของเขา “อย่าจับ”

แคทเธอรีนรู้ได้ในทันทีว่าไม่ใช่อาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย “ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้”

เธอเพิ่งวางสายเมื่อเฮกเตอร์วิ่งออกมาจากอาคารด้วยความร้อนใจ “คุณโจนส์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“คุณเป็นคนพาเธอมาที่นี่เหรอ? ผมจะขุดคุ้ยเรื่องนี้แน่” ฌอนคว้ามือของแคทเธอรีน แล้วเดินออกไปจากไซต์ก่อสร้าง

ทว่า ยิ่งเขาเดินเร็วมากขึ้นเท่าไร ใบหน้าของเขาก็ยิ่งซีดลง และแคทเธอรีนเองก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้น “หยุดเดินเถอะค่ะ รอให้รถพยาบาลมาถึงก่อนนะคะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วง แค่บาดเจ็บเล็กน้อย” ใบหน้าของฌอนเรียบนิ่งราวกับผืนน้ำที่เรียบนิ่ง