คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 161

“ฉันมีเงื้อมมือของซาตานหรือไง?” ใบหน้าของฌอนเคร่งขรึม

“อะแฮ่ม ฉันคงพูดผิด” เชสตบปากของตัวเองเบา ๆ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฮัดสันกล้าดียังไงทำให้นายได้รับบาดเจ็บโดยไม่มีคำอธิบาย?! ฉันจะไปทำให้โครงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ของพวกเขาวุ่นวายแน่นอน”

“ผมได้ยินมาว่าบริษัทฮัดสันได้เปลี่ยนจากธุรกิจขนาดเล็กขึ้นสู่หนึ่งใน 500 องค์กรชั้นนำระดับโลกได้ภายในเวลาสิบปี บริษัทนี้ทำได้ดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพราะมีผู้มีอิทธิพลคอยหนุนหลัง” เฮดลีย์พูดขึ้นในทันที “ผู้มีอิทธิพลจากแคนเบอร์ร่า”

คำบอกเล่านี้ทำให้เชสรู้สึกตกใจ ฌอนกัดริมฝีปากบางของเขา “ใช่ เขาพูดถูก เฮดลีย์ ไปสืบดูซิว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นอุบัติเหตุ หรือความผิดพลาดของคน”

แคทเธอรีนอึ้งไปชั่วขณะ “อาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้นะคะ เพราะฉันไม่ได้มีความบาดหมางกับใครในบริษัทฮัดสัน นอกจากตระกูลโจนส์ เจเน็ต และซินดี้แล้ว ฉันไม่คิดว่าตัวเองไปสร้างความไม่พอใจให้กับใครในเมลเบิร์นอีกนะคะ”

“...”

มุมปากของเชสยกขึ้น “พี่สะใภ้ คุณทำให้คนอื่นไม่พอใจไม่เยอะนักเหรอ?”

จำนวนผู้คนที่เธอสร้างความไม่พอใจให้ ยังน้อยกว่าเชสผู้ซึ่งมีอิทธิพล

แคทเธอรีนรู้สึกอึดอัดใจ

ฌอนชำเลืองมองไปที่เธอและพูดขึ้นอย่างวางมาด “ไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่คุณยังอยู่ภายใต้การคุ้มครองดูแลจากผม ผมจะปกป้องคุณ แม้ว่าคุณจะทำให้ทุกคนในเมลเบิร์นไม่พอใจก็ตาม”

แม้ว่าแคทเธอรีนจะรู้สึกว่ามันเป็นการอวดดีจนเกินไปที่เขาพูดแบบนี้ ทว่าลึก ๆ เธอกลับรู้สึกซาบซึ้งอยู่เล็กน้อย

หญิงสาวมองเขาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ โดยไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

เฮดลีย์และเชสเองก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

ในฐานะคนโสด พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาเป็นส่วนเกิน

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เฮดลีย์ เราไปกันดีกว่า” เชสกระแอมออกมาขณะที่เขากำมือ “เพราะฌอนได้รับบาดเจ็บตอนที่ช่วยเคธี่เอาไว้ เคธี่ต้องเป็นคนดูแลฌอน ผมพูดถูกไหมเคธี่?”

“ค่ะ ค่ะ ฉันจะดูแลเขา” แคทเธอรีนพยักหน้ารับเร็ว ๆ

“นอนลงแล้วพักผ่อนอยู่ที่นี่นะคะ ฉันจะออกไปซื้อผัก”

เมื่อกำชับกับฌอนแล้ว แคทเธอรีนจึงรีบลงไปข้างล่าง เพราะเธอเกรงว่าจะทิ้งเขาไว้ตามลำพังนานเกินไป หญิงสาวกลับมาหลังจากซื้อเนื้อสัตว์และผักอย่างรวดเร็ว

ฌอนมองไปที่ผักที่เธอถืออยู่ ด้วยความรู้สึกเกินจะบรรยาย “นี่คุณตั้งใจจะทำอาหารธรรมดา ๆ ให้ผมด้วยวัตถุดิบพวกนี้น่ะเหรอ?”

“ก็ฉันเลือกไม่ได้นี่คะ มีแค่วัตถุดิบพวกนี้ที่ขายอยู่นอกโรงพยาบาล แล้วคุณก็เป็นคนที่อยากให้ฉันทำให้อาหารให้คุณเอง” แคทเธอรีนพูดด้วยท่าทางเสียใจ “ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้ทานแน่นอน”

เมื่อคิดถึงการทำอาหารของเธอ ฌอนก็ไมได้ปริปากพูดอะไรออกมาอีก เอาล่ะ เขาจะรอดูว่าเธอจะทำให้วัตถุดิบเหล่านี้เป็นอาหารที่อร่อยได้อย่างไร

เมื่อเธอเข้าไปในครัวเพื่อเริ่มทำอาหาร เฮดลีย์ก็กลับมาอีกครั้ง

“นายมาได้ถูกเวลา ไปซื้อวัตถุดิบดี ๆ มาที่นี่หน่อย” ฌอนพูดขึ้น “แล้วก็เอาวัตถุดิบที่ซื้อมาใส่ไว้ในตู้เย็นที”

“ได้ครับ” ทว่าลึก ๆ แล้ว เฮดลีย์ยังคงบ่นอยู่ในใจ ‘คุณจะอยู่ที่นี่แค่สองสามวันเท่านั้น คุณไม่ได้จะอยู่ที่นี่ตลอดไปสักหน่อย’ “เอ่อลืมไปครับ ผมเพิ่งกลับมาหลังจากที่ไปสืบที่ฮัดสัน อิฐหล่นลงมาเพราะคนงานทำงานไม่แน่นหนาพอตอนที่เขาพยายามก่ออิฐที่ผนังด้านนอกครับ”