คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 163

ใบหน้าหวานแดงเห่อด้วยความเขินอาย แคทเธอรีนก้าวไปข้างหน้าพลางสอดมือของเธอไปใต้ผ้าห่ม จนแล้วจนรอด ฌอนก็ปัสสาวะไม่ออกเพราะเขามองไม่เห็น

“คุณจะใช้เวลาอีกนานไหม?” ฌอนมองไปที่เธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ แคทเธอรีนมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

ในตอนนั้นเอง หมอก็เข้ามา “คุณฮิลล์ ให้ผมตรวจ...”

เมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น คุณหมอก็รู้สึกอายขณะที่ยืนนิ่งอยู่กับที่

“ขอโทษครับ ผมขอโทษ นี่ผมเข้ามาผิดเวลาใช่ไหม? ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้… เดี๋ยวนี้เลย...”

แคทเธอรีนรีบออกมาจากใต้ผ้าห่ม เธอรู้สึกงุนงง พระเจ้า คุณหมอเข้าใจพวกเขาผิดไปแล้วหรือยัง?

“ไม่ใช่นะคะคุณหมอ ฉันแค่”

“ผมเข้าใจ แล้วผมก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อีกสักครู่ผมจะเข้ามาใหม่ พวกคุณจัดการกันต่อได้เลย” ด้วยใบหน้าแดงก่ำ คุณหมอเบนสายตาไปทางอื่น จากนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่ประตู

เมื่อเขาเดินไปที่ประตู เขาอดไม่ได้ที่หันกลับมาอีกครั้ง “ผมทราบว่าพวกคุณยังหนุ่มยังสาวกันอยู่ แต่คุณควรจะระวังเอาไว้สักหน่อยก็ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดมา”

“ฉันไม่ได้...”

ก่อนที่แคทเธอรีนจะทันได้พูดจบประโยค หมอก็ออกไปเสียแล้ว

แคทเธอรีนถูกทิ้งเอาไว้อย่างสิ้นไร้หนทาง เธออยากจะกระโดดลงไปจากตึกเพื่อจบชีวิตเธอซะเดี๋ยวนั้น

ด้วยความโกรธ เธอจ้องไปที่ตัวต้นเหตุที่นอนอยู่บนเตียง “เรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของคุณ”

“ฝีมือของผมอย่างนั้นเหรอ?” คิ้วของฌอนขมวดเข้าหากันแสดงให้เห็นถึงความขุ่นเคือง “บางที ตอนนั้นผมไม่น่าไปช่วยชีวิตคุณเอาไว้เลย ตอนนี้ผมจะได้ไม่ต้องขอความช่วยเหลือเมื่อผมอยากเข้าห้องน้ำเหมือนกัน...”

“พอแล้วค่ะ เลิกพูดถึงเรื่องนั้นสักที” แคทเธอรีนตัวสั่น “ฉันจะไม่ต่อว่าคุณ เพราะคุณเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”

“ดี” ฌอนลืมตา “ตอนนี้คุณเอาไปทิ้งได้แล้ว”

แคทเธอรีนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ขณะที่หญิงสาวกำลังเทน้ำใส่แก้วเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง เขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เช็ดตัวให้ผมได้แล้ว”

“...”

ฌอนไม่อนุญาตให้เธอนอนกับเขา ผู้หญิงคนนี้ท่านอนแย่มากและจะกลิ้งมาหาเขาทุกคืน ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ เขาไม่สามารถให้เธอนอนกับเขาได้

แคทเธอรีนไม่กล้านอนหลับสนิทนัก ตกดึกเธอได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นขยับพลิกตัวไปมา

เธอลุกขึ้นแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “คุณรู้สึกไม่สบายตัวหรือเปล่าคะ?”

ฌอนลืมตาขึ้น

แสงจันทร์ที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับไหล่บางของหญิงสาว คืนนี้เธอไม่สามารถกลับบ้านเพื่อไปเอาเสื้อผ้าได้ ดังนั้นเธอจึงสวมเพียงเสื้อกล้ามบาง ๆ ผมยาวนุ่มสลวยพาดอยู่บนไหล่บางของเธอ เธอดูสวยสดและงดงามราวกับนางจิ้งจอกที่ยั่วยวน

ความเจ็บระบมยังพอทนได้สำหรับเขา

ทว่า กลับมีคำพูดอื่นที่ออกจากปากของเขา “ใช่ ผมเจ็บ”

“แล้ว… ฉันควรจะทำยังไงดีคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกผิด “งั้นฉันเรียกหมอให้นะคะ”

“