คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 167

“ค่ะ ฉันโชคดีที่ได้พบคุณ คุณเป็นดวงดาวนำโชคของฉันเลยนะคะ เป็นผู้ช่วยชีวิตของฉัน” แคทเธอรีนรู้สึกไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนป่วย

ทันทีที่เธอพูดจบ เวสลีย์ก็ส่งข้อความวอทส์แอปมาหาเธอ [ผมได้ยินจากโจเซฟว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับคุณตอนที่คุณไปทำงาน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ให้ผมไปเยี่ยมคุณได้ไหม? ผมรู้สึกเป็นห่วง]

แคทเธอรีนถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ความจริงแล้วเวสลีย์เอาใจใส่เธอค่อนข้างดี

เสียดายที่เธอไม่จำเป็นต้องแก้แค้นอีธานอีกแล้ว เช่นเดียวกับที่เธอไม่ต้องแต่งงานกับน้าของเขาอีกเหมือนกัน

เธอตอบกลับ [ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของคุณนะคะ ดิฉันสบายดีค่ะ ความคืบหน้าของการปรับปรุงก่อสร้างวิลล่าจะไม่ได้รับผลกระทบค่ะ]

เวสลีย์ : [โครงการวิลล่าไม่ได้เร่งรีบครับ ความปลอดภัยของคุณสำคัญที่สุด]

“คุณกำลังแชทคุยกับใครอยู่?” ฌอนถามด้วยท่าทางบึ้งตึง

“เฟรยาค่ะ” แคทเธอรีนวางโทรศัพท์ของเธอลงทันที เวลาเธอโกหก เธอจะต้องไม่หน้าแดงหรือหัวใจเต้นแรง

“ผมคิดว่าคุณกำลังคุยกับเวสลีย์ อีธาน และใครอีกหลาย ๆ คน คุณอย่าให้ผมรู้จะดีกว่าว่า คุณติดต่อกับพวกเขาผ่านวอทส์แอป” ฌอนเตือน

“... คุณแค่คิดมากไปเอง”

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ อดสงสัยไม่ได้ว่าเขามีสายตาเอ็กซ์เรย์หรือเปล่า

“อืม มานี่หน่อย ผมเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว” ฌอนชำเลืองมองเธอด้วยสายตาขุ่นเคือง

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก

นี่ฌอนตั้งใจจะขอให้เธอจูบเขาอีกแล้วเหรอ?

เป็นผู้ชายที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยจริง ๆ ทีตอนนั้นที่เธอสัมผัสแตะต้องเขา เขาทำท่าราวกับว่าจะเป็นจะตาย

...

ฌอนออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์

เพราะแคทเธอรีนต้องอยู่เฝ้าดูแลฌอนตลอด เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องลาหยุด

ฌอนมีสีหน้าไม่พอใจ แม้ว่าเขาจะเข้าใจความสำคัญของการผลักดันตัวเองของหญิงสาว ทว่าเขาก็ไม่ชอบ ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอยังคงอยู่จนดึกดื่นและยังไม่มาเข้านอนอีก ในวันต่อมาเขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “แคทเธอรีน คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? คุณไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลยตอนที่ดูแลผมที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ตอนนี้คุณอยู่ที่บ้าน คุณก็ยังไม่ยอมหลับยอมนอนอีก หรือคุณอยากหัวใจวายตาย?”

“หลังจากคืนนี้ฉันก็จะทำเสร็จแล้วค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

แคทเธอรีนจิบกาแฟ ลึก ๆ แล้ว หญิงสาวสัมผัสได้บ้างเหมือนกัน ที่เขามีท่าทางแบบนั้นเพราะเป็นห่วงหรือเปล่า?

เขาสั่งเธอด้วยท่าทางเด็ดขาด “ผมไม่สนใจ กลับไปที่ห้องของคุณแล้วเข้านอนซะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกถ้าคุณจะหัวใจวายตาย แต่สิ่งสำคัญคือ ไม่มีใครทำอาหารให้ผม ผมไม่อยากให้ความพยายามที่ผมใช้ว่าความให้กับคดีของคุณต้องสูญเปล่า”

“...”

ความเป็นห่วงของเขาที่มีต่อเธอเป็นเพียงความเข้าใจผิด

แคทเธอรีนกัดฟันแน่น แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ตั้งแต่ฉันรับปากว่าฉันจะทำอาหารให้คุณ ฉันจะทำให้คุณมั่นใจว่าฉันจะไม่ตาย”