คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 170

จากจุมพิตที่ไม่คุ้นชินในแรกเริ่ม ทว่าในตอนนี้ได้กลายมาเป็นความคุ้นเคยสำหรับแคทเธอรีนไปเสียแล้ว

แม้แต่ร่างกายของเธอก็ดูเหมือนจะปรับตัวเข้ากับการจูบได้

ทว่า เธอกลับรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงเสียยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ จุมพิตนี้มาพร้อมกับความวาบหวามที่ซ่อนเร้นอยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน เธอมักจะหงุดหงิดกับการที่ฌอนใช้คำพูดคำจาที่รุนแรงอยู่บ่อย ๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ได้ช่วยเธอไว้มากจริง ๆ

การจูบสิ้นสุดลงด้วยเสียงท้องร้องของเธอ

หลังจากผละออกจากอ้อมแขนของเขา แคทเธอรีนก็เดินเข้าครัวไปทำอาหารด้วยความเขินอาย

ฌอนมองตามหลังของหญิงสาวแล้วระบายยิ้มออกมา

...

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว แคทเธอรีนติดต่อคุณแฟรงค์เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่า เธอร่างแบบร่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว

คุณแฟรงค์ตอบกลับมาว่า เขาต้องออกไปทำงานข้างนอกตลอดทั้งวัน แล้วขอให้เธอมาที่คลับเฮาส์ลินเดนแทน เจ้านายของเขาอยู่ที่นั่น ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็สามารถพูดคุยหารือเกี่ยวกับการออกแบบได้

แคทเธอรีนเคยเข้าร่วมการพบปะสังสรรค์แบบนี้อยู่บ่อยครั้งเมื่อเธอต้องพบกับลูกค้าของเธอ

แม้ว่าเธอจะไม่อยากไป สุดท้ายแล้วเธอก็ตกปากรับคำว่าจะไป

เวลา 20:00 น. เธอเคาะประตูห้องส่วนตัวก่อนที่เธอจะผลักประตูเข้าไป ภายในห้องหรูหราและกว้างขวางผสมผสานด้วยการตกแต่งแบบตะวันตก

สิ่งที่ทำให้แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจคือ รีเบคก้า เธอสวมเสื้อคลุมขนสัตว์แล้วนั่งอยู่ตรงกลางโซฟา คุณแฟรงค์ยืนอยู่ข้าง ๆ รีเบคก้าพลางรินไวน์ให้เธออย่างพิถีพิถัน

ในตอนนั้นเองที่แคทเธอรีนรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ เธอหันหลังเตรียมจะกลับ ทว่า ชายร่างกำยำสองคนพุ่งเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้ทันที แบบร่างที่เธอกำลังถืออยู่ตกลงบนพื้นโดยไม่ทันได้รู้ตัว

“เป็นไปไม่ได้”

แคทเธอรีนตกใจมาก “ฉันไม่เคยได้ยินจากคุณพ่อคุณแม่ว่า เราถือหุ้นของฮัดสันมากขนาดนี้เลย”

“ทำไมคุณพ่อคุณแม่ต้องบอกแกเรื่องนี้ด้วยล่ะ? พวกท่านไม่ได้รักแกด้วยซ้ำ แกมันก็แค่คนนอก”

รีเบคก้าพูดด้วยเสียงต่ำ แล้วเสริมขึ้นด้วยคำพูดกระแทกแดกดัน “แกไม่เคยสงสัยบ้างเลยเหรอ ว่าเพราะอะไรคุณพ่อคุณแม่ถึงไม่รักแกเลย? พวกท่านอยากให้แกตาย ๆ ไปด้วยซ้ำ”

ดวงตาของแคทเธอรีนหรี่ลง เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองไปที่รีเบคก้า

ด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ รีเบคก้าเดาะลิ้น “เพราะแกไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณพ่อคุณแม่ ตอนที่ฉันถูกลักพาตัวไปในตอนนั้น คุณพ่อรู้ว่าคุณแม่เสียใจ เขาเลยไปรับแกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ความจริงแล้ว พ่อแม่แท้ ๆ ของแก ทิ้งแกไปตั้งแต่แกเกิดแล้ว!”

“แกคงจะไม่ประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ ถ้าไม่มีตระกูลโจนส์ แต่มันก็เป็นความเนรคุณของแกที่คิดจะลงมือแก้แค้นพวกเรา แกยังทำให้เจมส์ต้องติดคุก คุณพ่อคุณแม่พูดอยู่เสมอว่า ถ้าพวกเขารู้เร็วกว่านี้ ตอนนั้นพวกเขาคงจะไม่รับเด็กเนรคุณอย่างแกมาเลี้ยง!”