คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 180

เชส เจ้าของบริษัทบ่นขึ้น “คุณฮิลล์ มาแต่เช้าเลยนะ”

ฌอนเดินไปที่เก้าอี้หนังแล้วพึมพำตอบเสียงเบา “อืม”

“...”

เชสพูดไม่ออก

ผู้ชายคนนี้แยกแยะน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขาไม่ออกหรืออย่างไร? อย่างน้อยฌอนช่วยให้เกียรติทนายความที่อยู่ตรงหน้าได้หรือไม่?

“ไม่ต้องสนใจผม” ฌอนพูดขึ้น พลางเชิดหน้าขึ้นอย่างสง่างาม เวลาเดียวกันนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้น

เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วก็เห็นข้อความจากวอทส์แอปที่ส่งมาจากแคทเธอรีน [คุณถึงหรือยังคะ?]

มุมปากของเขายกขึ้น [ครับ]

ทุกคนในห้องประชุมถึงกับต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา

อะไรกัน?!

พวกเขาสงสัยว่าใครที่ส่งข้อความถึงผู้ชายที่เฉยชาคนนี้ การที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาเป็นเรื่องที่แทบจะไม่เชื่อสายตา

โดยเฉพาะเชสที่รู้สึกสนใจอยากรู้ เขาโบกมือของเขาอย่างไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ วันนี้พอเท่านี้ สัปดาห์หน้าก็ขอให้ตั้งใจทำงาน”

“...”

ทนายความคนอื่น ๆ ต่างพากันพูดไม่ออก

เมื่อไม่นานมานี้ เขายังพูดถึงการทำงานให้ดีขึ้นอยู่เลย ช่างเป็นเจ้านายที่ไม่มีความรับผิดชอบอะไรอย่างนี้!

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง คนอื่น ๆ ต่างก็ค่อย ๆ แยกย้ายกันออกจากห้องประชุม

ฌอนลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน แล้วเชสก็พุ่งเข้าไปหาเขาภายในไม่กี่วินาที “ใครส่งข้อความมาให้นาย? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นมันอะไรกัน?”

“...”

เชสพูดอะไรไม่ออก

‘แน่ล่ะ’

‘แสร้งทำไปเถอะ ฉันจะเฝ้าดูอยู่เงียบ ๆ โดยไม่เปิดโปงนาย’

“อืม จริงสิ ปกติแล้วหลังเลิกงานนายทำอะไร?” จู่ ๆฌอนก็ถามขึ้น “แคทเธอรีนพูดว่าชีวิตของเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากหญิงวัยกลางคน”

เชสรู้สึกสงสารผู้หญิงที่น่าเวทนาคนนั้น

“นั่นสิ เธอยังสาวและอยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต มันน่าเบื่อจริง ๆ นะ ที่เอาแต่กลับบ้านและทำอาหารหลังเลิกงานในทุก ๆ เย็น ให้ฉันยกตัวอย่างนะ ทุกวันหลังจากเลิกงาน ถ้าฉันไม่ไปผับ ก็จะไปคาราโอกเกะ เล่นพูล ไปตกปลาบนเรือยอร์ชของฉัน หรือมีความสุขกับอาหารยามค่ำ เป็นชีวิตที่น่าสนใจจะตาย”

ฌอนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินแบบนั้น เชสทำหน้าบอกบุญไม่รับก่อนจะพูดขึ้น “คืนนี้เราพารีนไปร้องคาราโอเกะกันไหมล่ะ? ฉันจะจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้นายเอง”