คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 202

“สตีเฟ่นคะ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเกิดขึ้น” รีเบคก้าขบฟันแน่น “แต่มันอาจจะต้องเลื่อนออกไปสักพัก จู่ ๆแคทเธอรีน โจนส์ก็มาปรากฏตัวในที่ประชุมผู้ถือหุ้นวันนี้ ตอนนี้ เธอ... ได้เป็นประธานคนใหม่...”

“อะไรนะ?” สตีเฟ่นถามออกมาเสียงดัง “คุณไม่ได้บอกว่าคุณมีความมั่นใจกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ ที่พ่อของคุณจะได้เป็นประธานอย่างนั้นเหรอ? นี่คุณกับพ่อของคุณกำลังทำอะไรกันอยู่? แม้แต่แคทเธอรีน โจนส์ คุณก็จัดการไม่ได้”

รีเบคก้ารู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าวในตอนที่เธอพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “เราจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอร่วมมือกับคริส เจฟเฟอร์สัน? เราไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำนะคะ”

“งั้นเหรอ? ผมเที่ยวป่าวประกาศไปทั่วว่าแฟนของผมเป็นลูกสาวของประธานฮัดสัน มันน่าอับอายขายหน้าไหมล่ะ”

“... ผมไม่อยากได้แบบนี้อีกแล้ว”

น้ำเสียงของรีเบคก้าติดขัด “สตีเฟ่นคะ ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ? ตอนนี้คุณไม่ชอบฉันเพราะคุณพ่อของฉันไม่ได้รับตำแหน่งประธานอย่างนั้นเหรอคะ?”

ทันใดนั้นเอง สตีเฟ่นก็นึกขึ้นมาได้ ถึงรีเบคก้าจะไม่ได้เป็นลูกสาวของประธานของฮัดสัน ทว่าเงินปันผลประจำปีก็ได้มากกว่าพวกเศรษฐีข้างนอกนั่น เขารีบหัวเราะออกมาพลางพูดขึ้น “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ไม่ต้องคิดมากนะ ผมแค่โมโหกับความไม่ยุติธรรมที่คุณได้รับ ผมชอบคุณ ไม่ใช่ที่ฐานะของคุณนะครับ”

“ไม่ต้องกังวลไปนะคะ เรื่องนี้เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น แคทเธอรีนจะไม่ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานนานนักหรอกค่ะ” รีเบคก้าพูดขึ้นอย่างเลือดเย็น

“คุณพูดถูกแล้ว การรักษาตำแหน่งไม่ใช่เรื่องง่าย” สตีเฟ่นเองก็ยิ้มออกมาด้วยความชั่วร้ายไม่ต่างกัน “ผมจะพยายามช่วยคุณให้ได้”

“ขอบคุณนะคะ”

...

12:20 น.

การประชุมเสร็จสิ้นลงแล้ว

ผู้ถือหุ้นเข้ามาจับมือกับเธอทีละคน และค่อย ๆทยอยกันออกไป

“แก… แก นังคนเนรคุณ! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายผู้อาวุโส! แกจะต้องโดนพระเจ้าลงโทษ กรรมจะต้องตามสนองแก!” เจฟฟี่ก่นด่าด้วยความโกรธ

“คุณเรียกฉันว่า นังคนเนรคุณ ถ้าอย่างนั้น ในฐานะที่ฉันเป็นประธานของคุณ ก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ฉันจะสอนบทเรียนให้กับคุณนะคะ”

แคทเธอรีนเป่าฝ่ามือที่เจ็บระบมของเธอ “ยิ่งไปกว่านั้น คุณกับภรรยาของคุณเอง ก็เคยตบฉันมาหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันยังตบคุณแรงไม่เท่ากับที่คุณเคยตบฉันเลย”

“แล้วทำไมเราจะตบแกไม่ได้? เราเลี้ยงแกมา แกเป็นหนี้บุญคุณที่เราเลี้ยงดูแกมา” เจฟฟี่พูดตามความจริง

ดวงตาที่สดใสของแคทเธอรีนกลับกลายเป็นเย็นชาลง “คุณเลี้ยงฉันมาเหรอ? คุณช่วยฉันตอนฉันเรียนหนังสือเหรอ? ตอนฉันไม่สบาย ก็เป็นคุณปู่ คุณย่าที่อยู่กับฉัน ส่วนค่าใช้จ่ายประจำวันที่คุณจ่ายไป คุณปู่กับคุณย่าของฉันก็จ่ายด้วยหุ้นมูลค่าหลายแสนล้านเพื่อชดเชยให้คุณแล้วไง นี่คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ?”

ความโกรธทำให้เจฟฟี่รู้สึกจุกที่ลำคอ

แคทเธอรีนก้าวเข้าไปแล้วก้มลงมองเขา “นั่นก็มากพอแล้วแท้ ๆ แต่คุณก็ยังฆ่าแม่แท้ ๆ ของตัวเองได้ลงคออีก คุณยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่หรือเปล่า?”