คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 234

ท้ายที่สุดแล้ว ฌอนก็ชนะการประมูลสร้อยคอด้วยราคาสูงถึงสามพันล้านดอลล่าร์

พนักงานคนหนึ่งมอบสร้อยคอพระราชินีให้เขาอย่างระมัดระวังต่อหน้าทุกคน

ฌอนหยิบสร้อยคอสีแดงที่มีประกายแวววาวขึ้นมา

เมื่อหยิบมันออกมา เขาบอกแคทเธอรีนที่ยังอยู่ในอาการมึนงงด้วยเสียงต่ำว่า “ลุกขึ้น”

แคทเธอรีนยืนขึ้นด้วยความสับสน ร่างหล่อเหลาที่น่าประทับใจของเขาสะท้อนอยู่ในดวงตาสดใสของเธอ

ริมฝีปากบางสวยของฌอนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ เขาก้มนิดหน่อยเพื่อสวมสร้อยคอให้แก่เธอ เสียงที่สุขุมนุ่มลึกของเขาฟังดูชวนให้ลุ่มหลง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นราชินีของผม”

“ว้าว!”

แขกที่อยู่ข้าง ๆ เธออ้าปากค้างด้วยความยินดี

หัวใจของแคทเธอรีนเต้นแรง แม้ว่าราคาของสร้อยคอจะทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดมากเสียจนเลือดเกือบจะไหลออกมา มันเป็นโอกาสในการสร้างภาพงานแต่งงานของพวกเขา ชายหนุ่มได้เติมเต็มทุกความปรารถนาของเธอ

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากกว่าก็คือท่าทางอันโรแมนติกของฌอน

สร้อยเพชรสีแดงที่อยู่บนผิวขาวราวน้ำนมของเธอนั้นช่างดูหรูหรา มันทำให้เธอดูเหมือนราชินีผู้สูงศักดิ์

“ขอบคุณนะคะ ฉันรักคุณ” แคทเธอรีนเขย่งปลายเท้าและจูบริมฝีปากของเขาในที่สาธารณะ

หลังจากการจูบนั้น ใบหน้าเนียนสวยของเธอก็เริ่มแดงขึ้นอย่างมีเสน่ห์เพราะเธอสังเกตเห็นว่ามีหลายคนกำลังจ้องมองเธออยู่ สายตาของฌอนฉายแววหม่นหมองทั้ง ๆ ที่เป็นเจตนาร้ายของเขาเอง

ผู้หญิงของเขามีเสน่ห์มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเขารู้สึกอยากจะงับเธอสักครั้ง

อีธานมองเมินด้วยสีหน้าบูดบึ้ง มันรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาได้ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ อย่างเจ็บปวด

ตอนที่แคทเธอรีนบอกกับเขาก่อนหน้านี้ว่าเธอตกหลุมรักฌอน เขาค่อนข้างที่จะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้ว

เมื่อเร็ว ๆ นี้ สตีเฟ่นเคยพาเธอไปอวดโดยการพาเธอเข้าร่วมงานและกิจกรรมทางสังคม เช่นนั้นแล้ว ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่ารีเบคก้าเป็นแฟนของสตีเฟ่น

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจมากกว่านั้นคือ สตีเฟ่นเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ ที่จริงแล้วเขาเป็นคนจัดการให้แฟนของเขาไปนอนกับผู้ชายคนอื่น

ช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้!

การประมูลในค่ำคืนนี้มีหญิงสาวร่ำรวยมากมายมาเข้าร่วม พวกเธอจ้องไปที่สตีเฟ่นด้วยความรังเกียจและดูถูก

สถานการณ์ทำให้สตีเฟ่นรู้สึกตื่นตระหนก เขาไม่เคยจินตนาการมาก่อนเลยว่าจะมีใครบางคน กล้าเปิดคลิปวีดีโอของวิลลี่และรีเบคก้าขณะหลับนอนด้วยกัน ใครเป็นคนทำ?

“ปิดหน้าจอลง! ปิดหน้าจอเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกนด้วยความโมโห

แต่ก็ไม่มีใครฟังเขา ทุกคนแค่ซุบซิบเกี่ยวกับมัน ราวกับว่าพวกเขาได้ดูละครที่ค่อย ๆ แฉปมซึ่งซุกซ่อนอยู่ในเรื่องออกมา