คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 262

“คุณคิดว่าผมยังจะเชื่อคำพูดของคุณอยู่อีกเหรอ?” ฌอนไม่แม้แต่จะสบตากับแคทเธอรีน

แคทเธอรีนลดสายตาลงเงียบ ๆ เมื่อคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรที่เธอสามารถอธิบายได้อีกแล้ว

เธอหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นเอกสาร

หัวใจของเธอไม่เคยรู้สึกหนักอึ้งเช่นนี้มาก่อนเมื่อเธอเซ็นชื่อ ‘แคทเธอรีน โจนส์’ ลงไป

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันจะขึ้นไปเก็บของ แล้วจะออกไปหลังจากนั้น”

เธอหันหลังแล้วเดินขึ้นบันได ฌอนไม่ได้คิดที่จะหันกลับไป ทว่าในที่สุด เขาก็หันหลังกลับไปชำเลืองมองเธอ

หญิงสาวสวมชุดนอนสีชมพู เรือนผมของเธอสยายยาวราวกับน้ำตก กลิ่นหอมคล้ายต้นซีดาร์หลงเหลืออยู่ตรงจุดที่เธอเพิ่งจากไป

ฌอนกำมือแน่น ยิ่งเขากำมือแน่นเท่าไร เขาก็ยิ่งหายใจไม่ออกน้อยลงเท่านั้น

ตอนแรกเขาคิดจะต่อว่าเธอก่อนที่เธอจะเซ็นเอกสาร

คิดไม่ถึงว่าเธอจะเซ็นเอกสารโดยปราศจากความลังเล เธออาจจะรอแทบไม่ไหวที่จะได้อยู่กับเวสลีย์อีกครั้ง

เหอะ

เขาเยาะเย้ย ทั้งประชดประชัน เมื่อผ่านอุปสรรคมามากมาย เขาจะไม่ฆ่าตัวตายเพียงเพราะเธอจากไปอย่างแน่นอน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แคทเธอรีนลากกระเป๋าเดินทางลงมาข้างล่าง ในตอนนั้นไม่ใครอยู่ในห้องรับแขกเลย และอาหารเช้าที่เธอทำเมื่อเช้านี้ก็ถูกเททิ้งลงในถังขยะ

เธอยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ พลางปาดน้ำตาออกจากหางตาของเธอ แล้วออกจากบ้านไป

ขณะที่เธอมองดูวิลล่าอยู่ห่างออกไปเรื่อย ๆ จากกระจกมองหลังของรถยนต์ หญิงสาวก็พึมพำขึ้นเสียงเบา ‘ลาก่อนค่ะ ฌอน’

เธอเคยมองว่าบ้านหลังนี้เป็นที่พักพิงเพียงแห่งเดียวของเธอ และฌอนก็เป็นสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ

เชสถอนหายใจออกมา “เอาเถอะ ถ้าฉันรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ ฉันจะไม่ชวนนายมาที่เมลเบิร์น แล้วนายจะอยู่ถึงเมื่อไร?”

“พรุ่งนี้ หาคนมาขายวิลล่านี้”

หลังจากที่พูดจบด้วยน้ำเสียงไม่แยแส ฌอนก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้าน

ตอนนี้แคทเธอรีนไม่มีที่ไป เธอจึงตรงไปที่อพาร์ตเมนต์ของเฟรยา

หลังจากที่แคทเธอรีนกดกริ่งที่ประตูได้สักพัก เฟรยาก็เปิดประตู ผมของเธอยุ่งเหยิง และมีกลิ่นเหล้าโชยมาจากเธอจนฉุนจมูก

“ทำไมเธอถึงเอากระเป๋าเดินทางมาด้วย?” เฟรยารู้สึกงงและแปลกใจเมื่อมองไปที่กระเป๋าเดินทางสองใบซึ่งวางอยู่ตรงข้าง ๆ เรียวขาของแคทเธอรีน

“ฉันหย่าแล้ว แล้วฉันก็โดนไล่ออกจากบ้านแล้วด้วย เพราะฉันยังไม่ได้ซื้อบ้าน ฉันไม่รู้จะไปไหนนอกจากบ้านของเธอ” แคทเธอรีนลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้าน เธอล้มลงนอนบนโซฟาราวกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

“อะไรกัน?” เฟรยารู้สึกโกรธขึ้นมา “เพราะรูปพวกนั้นเหรอ? เขาเป็นแฟนของเธอ เขาจะไม่เชื่อใจเธอได้ยังไง? ฉันจะให้เขารับผิดชอบ เขาชักจะทำมากเกินไปแล้ว...”