คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 423

“ฌอน ใจเย็น ๆ ก่อน ฉันเป็นแม่ของแกนะ” น้ำเสียงแหบแห้งของลีอาสั่นเครือ “สิ่งที่แกกำลังทำอยู่ตอนนี้มันโหดร้าย แกจะถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง”

“เหอะ แล้วตอนนี้ผมไม่ได้ถูกทอดทิ้งหรือไง? แม่เป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายที่สุดแล้ว แม่รังเกียจผม!” ฌอนตะโกนสุดเสียง ร่างกายครึ่งหนึ่งของลีอาค้างอยู่กลางอากาศ แล้วเธอก็กำลังจะหล่นลงไป

“นี่แกจะฆ่าฉันจริง ๆ เหรอ? แกมันคนบ้า!”

“ผมมันบ้า เพราะแม่นั่นแหละที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพคนบ้าแบบนี้” ฌอนถูกเธอจี้ใจดำอีกครั้ง ตอนที่เขากำลังจะเสียสติไป เขาก็ได้ยินเสียงแคทเธอรีนกรีดร้องดังขึ้นข้างหลังของเขา

“ฌอน อย่านะคะ!”

ร่างกายของฌอนสั่นสะท้าน ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซีดเผือดลงทันที

เขาไม่กล้าหันกลับไปมองเธอ

เขากลัวว่าเขาจะเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและหวาดกลัว

เหนื่อย เขาเหนื่อยจริง ๆ

เขารู้สึกว่าอาการป่วยเขากำเริบขึ้นรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ในอกของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

ก่อนหน้านี้ เขาคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายลีอาได้ วันนี้เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

เขาไม่อยากถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชที่น่ากลัวนั่นอีกแล้ว

ที่นั่นมีเพียงกำแพงล้อมรอบทั้งสี่ด้าน

ไม่มีใครสนใจหรือเป็นห่วงเขา

“ฌอนนี่คะ มานี่นะคะ” แคทเธอรีนกลั้นหายใจพลางเดินไปหาเขาทีละก้าว

“พอแล้ว อย่าเข้ามาอีก!” ฌอนตะโกนใส่เธอด้วยความโกรธ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว “ผมป่วย ผมจะทำร้ายคุณ คุณไม่รู้เหรอ?”

แคทเธอรีนเห็นด้านที่ไม่คุ้นเคยของเขา หัวใจของเธอปวดร้าวขณะที่น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของเธอ “ฉันไม่กลัวค่ะ ไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นแบบนี้ คุณไม่รู้เรื่อง คนที่ทำร้ายคุณคือคนผิด”

“หยุดพูด ผมไม่เชื่อคุณ” ฌอนส่ายหน้าอย่างเลื่อนลอย “เมื่อก่อน แม่ของผมก็โกหกผมแบบนี้ แล้วแม่ก็ส่งผมไปที่โรงพยาบาลจิตเวชทันทีที่แม่กลับมา”

แล้วคุณยังจะใช้เวลาทั้งชีวิตของคุณเพื่อพิสูจน์กับฉัน นี่เป็นการพิสูจน์ของคุณเหรอคะ?”

“...”

ฌอนมองใบหน้าเรียวเล็กที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอ ทันใดนั้นเองเขาก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเด็ก “ผม...”

“คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ? ฉันรักคุณมาเสมอ ฉันยังคงชอบคุณไม่ว่าคุณจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันจะไม่กลัวคุณเพียงเพราะอดีตของคุณ ในทางตรงกันข้าม ฉันแค่รู้สึกเจ็บปวดไปกับคุณเท่านั้น แล้วฉันก็อยากมอบความอบอุ่นให้คุณตลอดชีวิตที่เหลือของคุณ คุณป่วย แต่ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเอง ถ้าคุณยังไม่ดีขึ้นภายในปีนี้ ฉันก็จะยังอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตค่ะ”

แคทเธอรีนเดินเข้าไปใกล้เขาทีละก้าว เธอพูดติดขัด “ก็เหมือนกันค่ะ ถ้าฉันเป็นคนที่ป่วย คุณก็คงจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหมคะ?”

ฌอนอึ้งไป และสายตาที่ดุร้ายของเขาก็ค่อย ๆ อ่อนลง

แคทเธอรีนถือโอกาสนี้ฉีดยาให้กับเขา เขาหันกลับมามองเธอ เขาไม่ได้ต่อต้านขัดขืน และสายตาของเขาก็ค่อย ๆ พร่าเลือนลง

มือที่จับลีอาอยู่ของเขาคลายออก แล้วเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น