คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 440

มีแสงวาบออกมาจากดวงตาของฌอนเมื่อได้ยินแบบนั้น “มันเป็นเรื่องบังเอิญไหมที่เธอมาที่นี่วันนี้?”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นครับ ผู้สมัครถูกคัดเลือกจากการจัดการของโรงพยาบาล เธอเป็นพยาบาลที่มีผลงานดีที่สุดในปัจจุบัน”

เขาพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น กำแพงในใจของเขาหายไป “ตอนนี้ใครเป็นหัวหน้าครอบครัวนีสัน?”

“แชริตี้ นีสัน”

มุมปากของเขากระตุกเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “เธอไม่รู้สึกขอบคุณหลังจากขโมยบ้านของคนอื่น แจ้งข่าวออกไปว่าเราจะไม่ให้ไมโครชิปของเราให้กับครอบครัวนีสัน”

“เอ่อ... โอเคครับ” เฮดลีย์อ้าปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

...

17:00 น.

แคทเธอรีนออกจากที่ทำงานก่อนเวลาในวันนี้ เธอได้ยินเสียงดังมาจากสนามบาสเก็ตบอลในวินาทีที่เธอก้าวลงจากรถ

เธอเดินเข้าไปทันเวลาที่จะเห็นฌอนยกแขนขึ้นทำสามแต้มอย่างสวยงาม เธอไม่รู้ว่าเขาเล่นบาสเก็ตบอลมานานแค่ไหน ด้านหลังเสื้อยืดสีขาวของเขาเปียกเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นอารมณ์สดใส

สายตาแบบนี้ของเขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

ตอนที่เธอยังเรียนอยู่ อีธานเป็นนักบาสเกตบอลคนเดียวที่เธอชื่นชอบ อย่างไรก็ตาม เมื่อมองไปที่ฌอนในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเสน่ห์ที่แท้จริงของนักกีฬาเป็นอย่างไร

“เย้!”

เสียงปรบมือดังมาจากอีกฟากหนึ่งของสนามบาสเก็ตบอลไม่หยุด ตอนนั้นเองที่เธอสังเกตเห็นผู้หญิงที่ดูเหมือนอายุเกือบเท่า ๆ กันกับเธอสวมชุดกางเกงยีนส์ธรรมดาและเสื้อสีขาว ผมสีเข้มเป็นเงางามของเธอถูกมัดเป็นหางม้า

“ช่างน่าประทับใจจริง ๆ ค่ะ คุณชายใหญ่ฮิลล์” ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปพร้อมกับขวดน้ำและผ้าเช็ดตัว “คุณเล่นเป็นเวลา 40 นาทีแล้ว ได้เวลาพักผ่อนแล้ว”

“ตกลง” เขารับขวดและเริ่มดื่มมันลงไป

แสงพระอาทิตย์อัสดงสาดส่องลงมาที่ทั้งคู่ ฉากนั้นค่อนข้างที่จะเตะตาของแคทเธอรีน

“คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณควรพักผ่อนประมานครึ่งชั่วโมงหลังจากออกกำลังกายก่อนอาบน้ำนะคะ” เชลลีเตือนเขา

“ก็ได้...” เขาลังเลก่อนจะเห็นด้วย

แคทเธอรีนค่อนข้างแปลกใจ

เขาถอดเสื้อยืดของเขาออกหลังจากขึ้นมาชั้นบน เธอคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเช็ดหลังเขาให้แห้ง “จู่ ๆ คุณเล่นบาสเก็ตบอลได้อย่างไร?”

“เชลลี แลงลีย์ บอกว่าการออกกำลังกายที่เหมาะสมจะสามารถช่วยฟื้นฟู และปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับในเวลากลางคืนให้ดีขึ้น”

“เชลลี แลงลีย์?” ความหนาวสั่นแล่นผ่านกระดูกสันหลังของเธอ

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ! เขาเคยมีแฟนเก่าที่มีชื่อกลางว่าแลงลีย์เช่นกัน

“ใช่ มีอะไรหรือเปล่า” เขาหันกลับมามองเธอ