คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 442

เชลลีมองแคทเธอรีนอย่างระมัดระวังก่อนที่จะปิดประตูตามหลังเธอ

ฌอนพูดด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ “คุณทำให้หญิงสาวคนนั้นกลัว”

“...”

แคทเธอรีนไม่รู้จะพูดอะไร “ฉันทำอะไรให้เธอกลัวเหรอคะ? ฉันพูดคำเหล่านั้นด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรนะ”

“อืม แต่ยังอยู่ในน้ำเสียงที่หึงหวงมากด้วย” ฌอนพยักหน้าด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกบนใบหน้าของเขา “มันแค่นมหนึ่งแก้ว คุณไม่จำเป็นต้องอิจฉาเลยนะ”

“...”

เขาทำเหมือนว่าเธอเป็นผู้หญิงใจแคบ

แคทเธอรีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อเธอรู้สึกถึงความรู้สึกหงุดหงิดที่โผล่เข้ามา

ก่อนหน้านี้เธอเล่นใหญ่ไปเหรอ? เธอไม่คิดอย่างนั้น

“หยุดคิดมากได้แล้ว ให้ผมเป่าผมให้คุณนะ”

เขาหยิบเครื่องเป่าผมขึ้นมา

เมื่อผมของเธอแห้งแล้ว เธอก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มพร้อมกับแก้มแดงก่ำ เมื่อพวกเขาคืนดีกัน เขาช่างมีความกระตือรือร้นจริง ๆ ในเรื่องอย่างว่า แต่เธอยังคงรู้สึกอายเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม เขาเพียงแค่นอนลงอย่างเงียบ ๆ บนเตียงหลังจากปิดไฟในคืนนี้ ท่าทางสงบเสงี่ยมของเขานั้นผิดปกติ

เธอพลิกตัวเข้าไปกอดเขาอย่างเชื่องช้า

“เป็นเด็กดีแล้วก็นอนนะ” เขาตบหลังเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง เธอโอบแขนรอบคอของเขา “ฌอนนี่...”

ทั้งใบหน้าของเธอแดงเหมือนกุ้งล็อบเตอร์ โชคดีที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้เพราะปิดไฟแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เขาประหลาดใจ แสงสะท้อนแวบผ่านดวงตาของเขา แต่เขาระงับความหลงใหลในทันที “เชลลีเตือนผมว่าอาการป่วยของผมไม่คงที่เพราะยา มันจะดีกว่าถ้าเราหยุดเรื่องนี้ชั่วคราวในตอนนี้” การทำอะไรไม่ถูกปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขา

“...”

เธอทำหน้าตกใจ “แต่ก่อนหน้านี้... พวกเราสบายดี มันไม่จำเป็นใช่ไหม?”

“คุณต้องการผมขนาดนั้นเลยเหรอ?” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาอย่างเจ้าชู้

“ตามที่คุณต้องการ” เธอหันหลังให้กับเขา ไม่เอาน่า เธอต้องรักษาความภาคภูมิใจของเธอไว้ด้วยเหมือนกัน

“ผมบอกได้เลยว่านั่นไม่ใช่ความจริง” เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง “เป็นเด็กดีนะ ผมไม่สามารถทำอะไรที่สามารถทำให้ผมตื่นเต้นมากเกินไปได้ ผมกลัวว่าผมอาจจะทำอะไรที่เกินการควบคุมที่อาจทำร้ายคุณได้ เหมือนครั้งที่แล้ว”

เธอกัดริมฝีปากด้วยความรำคาญ และในที่สุดก็บ่นว่า “โอเค” หลังจากผ่านไปนาน

ในคืนเดียวกันนั้น เธอนอนไม่หลับ ในขณะที่ฌอนหลับสนิทอย่างรวดเร็ว มันทำให้เธอเชื่อว่าบางทีทฤษฎีของเชลลีอาจถูกต้อง

ท้ายที่สุด เขามีอาการนอนไม่หลับตั้งแต่อาการกำเริบ มันนานมาแล้วที่เธอเห็นเขานอนหลับสนิท

...

วันรุ่งขึ้น

แคทเธอรีนได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล เห็นได้ชัดว่าแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านประสาทวิทยา คุณหมอแองเจโล จากต่างประเทศเดินทางมาถึงเพื่อรักษาโจเอลแล้ว

โดยไม่เสียเวลา เธอขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที คุณปู่และคุณย่ายูลอยู่ที่นั่นแล้วเมื่อเธอมาถึง

แองเจโลเพิ่งเสร็จสิ้นการวินิจฉัยโจเอล “ผมต้องรักษาเขาด้วยการควบคุมประสาทของเขาเป็นเวลานาน ยังมีความหวังว่าคุณยูลจะออกมาจากอาการโคม่า แต่มันอาจเป็นการเดินทางที่ยาวนาน เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้คือเป็นเวลาครึ่งปีถึงหนึ่งปี”

เธอรู้สึกมีความสุขมากกับข่าวนั้น “ขอบคุณมากค่ะ”

แอลตกใจเมื่อเห็นภาพที่ค่อย ๆ หายไปของหญิงสาว จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าคุณผู้หญิงเหมือนคุณชายใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ

...

ไม่นานนิโคลาก็ได้ยินข่าวว่าโจเอลกำลังได้รับการรักษาจากคุณหมอแองเจโล

เธอเกือบเสียสติเมื่อรู้แบบนั้น ทันใดนั้นเธอก็โทรตามหมายเลขที่บันทึกไว้ “โจเอลจะได้สติในหนึ่งเดือน”

“ใจเย็น ๆ นี่อาจเป็นกับดักของแคทเธอรีน”

“แต่คุณหมอแองเจโลมีความสามารถจริง ๆ นะคะ เขาเคยช่วยผู้ป่วยหลายรายให้หายจากอาการโคม่าได้” เธอพูดอย่างหงุดหงิด “โจเอลจะต้องสงสัยฉันแน่ ๆ เมื่อเขาฟื้นขึ้นมา และเขาจะหย่ากับฉัน ฉันอาจไม่ได้เงินสักแดงเดียวหากสิ่งนั้นเกิดขึ้น”

“ไม่ต้องกังวล ผมจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้ได้ครอบครองยูล คอร์ปอเรชั่นภายในเดือนนี้”

“แล้วมันจะเป็นยังไงคะ? ฉันจะไม่ได้รับส่วนแบ่งแม้แต่หุ้นเดียวของบริษัท” นิโคลากัดฟันของเธอ “ทำไมคุณไม่ฆ่าเขาซะ?”

“อย่ากังวลเลย... เขาจะตายแน่นอน”

“ฉันสามารถทำได้เพียงเชื่อในตัวคุณเท่านั้น ทั้งหมดนี้เพื่อเมล ลูกสาวที่รักของพวกเรา”

จู่ ๆ นิโคลาก็แทบจะหยุดหายใจในระหว่างประโยค

ทันทีที่เธอวางสาย ประตูก็ถูกเปิดออก เมลานี่กำลังยืนอยู่ข้างประตูใบหน้าของเธอซีดราวกับเห็นผี “แม่คะ ใครโทรมา? แม่กำลังพยายามจะฆ่าใคร? พ่อเหรอ?”

สีหน้าของนิโคลาเปลี่ยนไป “อย่ายุ่งกับเรื่องนี้ ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ทำไมแกยังไม่อยู่ที่ออฟฟิศอีก?”

“แม่ หยุดพยายามเปลี่ยนเรื่องเถอะค่ะ หนูได้ยินหมดแล้ว” เมลานี่จ้องมองที่แม่ของเธอด้วยความหวาดกลัว “เป็นแม่จริง ๆ ที่จ้างคนมาทำให้พ่อเกิดอุบัติเหตุ แม่ทำแบบนั้นได้อย่างไร? เขาเป็นสามีของแม่นะ อีกอย่าง คุณหมายความว่าอะไร 'เมล ลูกสาวที่รักของเรา'? หนูไม่ใช่ลูกสาวของพ่อเหรอ...”

“หุบปาก เขาไม่ใช่สามีของฉัน” นิโคลารู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอีกต่อไป “ใช่แล้ว เขาไม่ใช่พ่อของแก”

เมลานี่ตกใจสุดขีด “นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง โจเอล ยูล เป็นพ่อของหนู!”