คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 518

แชริตี้คงจะไม่ถูกจับถ้าแคทเธอรีนไม่ทำการตรวจดีเอ็นเอ

“ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกเธอสองคนจะมา” มุมปากของแชริตี้ยกขึ้น ก็จริงที่พวกเธอไม่ได้รู้จักกันมานานนัก

“ฉันเชื่อว่าเธอบริสุทธิ์” พวงแก้มของเฟรยามีหยาดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย “พวกเราจะทำการยื่นอุทธรณ์แน่ และเราจะดูแลพ่อแม่ของเธอแทนเธอเอง”

“ขอบคุณนะ แต่ถ้าเป็นไปได้ ช่วยจัดการให้พ่อแม่ของฉันออกจากแคนเบอร์ราให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบประโยค เจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายก็เข้ามาลากเธอออกไป

เธอหันไปมองเป็นครั้งสุดท้าย “ระวังซาร่า นีสัน...”

ด้วยความห่างอีกทั้งเสียงอันแหบแห้งของเธอ แคทเธอรีนเห็นเพียงริมฝีปากของเธอขยับเท่านั้น ทว่าไม่ได้ยินจริง ๆ ว่าเธอพูดอะไร “เธอพูดอะไร? เธอบอกให้ฉันระวังอะไรเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเธอพูดถูก” เฟรยาขยับริมฝีปากทำท่าเลียนแบบการขยับปากของแชริตี้ “ระวังแคเรอร์ อีตัน...”

“...” แคทเธอรีนรู้สึกงง

เธอไม่ได้คิดไตร่ตรองมากนัก เพราะเจนนิเฟอร์ คราเวน เกือบจะเป็นลมไปจากการร้องไห้ฟูมฟาย

พวกเธอทั้งสองคนรีบเข้าไปพยุงผู้หญิงที่เสียใจจนแทบจะขาดใจ “คุณป้าเจนนิเฟอร์คะ อย่ากังวลไปเลยนะคะ ตราบใดที่แชริตี้ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังพอจะมีความหวังอยู่นะคะ เราจะพาเธอออกมาให้ได้ แม้จะต้องใช้เวลาหนึ่งปี สองปี หรือสามปีก็ตาม”

“ขอบใจหนูสองคนนะ” เจนนิเฟอร์ซาบซึ้งกับความช่วยเหลือ

“แต่คุณป้ากับสามีของคุณป้า ควรออกจากแคนเบอร์ราให้เร็วที่สุดนะคะ” แคทเธอรีนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล แชริตี้แนะนำว่าคุณป้าและคุณลุงควรจะออกไปจากที่นี่ทันที หนูคิดว่าเธอรู้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเธอจึงคิดว่าพวกคุณทั้งคู่อาจจะตกอยู่ในอันตราย”

ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจนนิเฟอร์ “บอริสกับป้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับใคร”

“แต่หนูคิดว่าแชริตี้กังวลเรื่องนี้ค่ะ จะพูดไปหนูเองก็ยังค่อนข้างกังวลค่ะ” เฟรยาพูดขึ้น “พวกคุณป้าไปที่เมลเบิร์นก็ได้ค่ะ ครอบครัวของหนูอยู่ที่นั่นค่อนข้างไปได้สวยค่ะ หนูจะให้พี่ชายของหนูดูแลคุณป้าเอง”

“ขอบคุณจริง ๆ นะ” น้ำเสียงของเจนนิเฟอร์ให้ความรู้สึกขอบคุณอย่างแท้จริง

“เฟรยา เธอไปเถอะ” เธอจ้องมองเพื่อนของเธอ “ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการ ฉันจะพยายามเข้มแข็งขึ้นหลังจากที่ฉันคลอดลูกแล้วเหมือนกัน เรายังเป็นเพื่อนกันถึงเราจะอยู่คนละประเทศก็ตาม เธอตั้งใจจะไปเมื่อไร?”

“ฉันยังตัดสินใจไม่ได้เลย ช้าที่สุดก็น่าจะเป็นเดือนหน้า”

“ตกลง บอกฉันล่วงหน้านะ ฉันจะได้จัดงานเลี้ยงอำลาให้เธอ”

แคทเธอรีนกอดเพื่อนของเธอไว้แน่น เฟรยาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่พึ่งพาได้ในเมืองนี้ ทว่าเธอกำลังจะจากไปในไม่ช้า เมื่อวันนั้นมาถึงเธอคงต้องอยู่คนเดียวแล้วจริง ๆ

เฟรยาเริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง รถหรูคันสีดำก็จอดเทียบอยู่ข้างพวกเธอ แล้วฌอนก็ก้าวยาว ๆ ลงจากรถมา เขาดูน่ากลัวและไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัว เฟรยากันแคทเธอรีนให้ไปอยู่ข้างหลังของเธอ

“ถอยไป” ดวงตาของเขาฉายแววอันตราย “เฟรยา ลินช์ ตอนนี้ผมทนคุณมามากพอแล้วนะ”