เธอลูบท้องของเธอ “แม่ขอโทษนะลูก แม่สัญญาว่าจะไม่โกรธ แต่แม่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว”
“เคธี่ ผมจะไปส่งคุณกลับเอง” ฌอนจับมือของเธอ “ผมจะให้คนขับรถขับรถไปส่ง”
แคทเธอรีนยังคงเงียบอยู่
ระหว่างทางที่กลับบ้าน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
ฌอนพินิจมองสีหน้าของเธออยู่หลายนาที ดวงตาของเขาดูอิดโรย “ผมขอโทษ วันนี้ผมไม่น่าขอให้คุณมาเลย สิ่งที่ร็อดนีย์พูดออกจะมากเกินไป”
“คุณพูดถูกแล้วค่ะ คราวหน้าไม่ต้องชวนฉันนะคะ” แคทเธอรีนตอบอย่างใจเย็น
ความจริงแล้ว เธอยังรู้สึกผิดหวังอยู่ภายในใจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอต้องไปเจอกลุ่มเพื่อนของฌอน เธอจะรู้สึกเหมือนกับว่าเธอต่อสู้กับพวกเขาเพียงลำพังอยู่เสมอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะยืดหยัดเคียงข้างเธอ
เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นกี่ครั้งกี่หนแล้ว
เมื่อรถจอดสนิท เธอก็ลงจากรถทันที
“ที่รัก ที่รักครับ...”
ฌอนร้องเรียกเธอจากด้านหลัง ทว่าเธอไม่เคยหันกลับมามอง เขาเริ่มรู้สึกค่อย ๆ โกรธขึ้นมาทีละนิดแล้วเหมือนกัน “คุณอยากได้อะไร? คุณจะแสดงท่าทางแบบนี้กับผมไปจนถึงเมื่อไร?”
แคทเธอรีนชะงักและหันหน้าไป “บางทีฉันคงจะรู้สึกดีขึ้นตอนที่คุณเลิกไปเที่ยวกับร็อดนีย์รวมถึงคนอื่น”
สีหน้าของฌอนหม่นลง
ถึงเขาจะไม่พอใจร็อดนีย์และคนที่เหลือ แต่เขาก็รู้จักกับพวกเขามา 20 ปีแล้ว พวกเขาอยู่กับเขา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ไม่ใช่คำพูดเกินจริงที่จะพูดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน
“ฉันรู้ว่าคุณคงไม่ยอมหรอก”
แคทเธอรีนยิ้มเยาะตัวเอง แล้วหลังจากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป
พูดความจริง เธอเข้าใจว่าคนที่เหมือนกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน ร็อดนีย์และเชสเตอร์เอาใจใส่ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดีสองคนนั้นมาก และทำเหมือนพวกเธอเป็นเจ้าหญิง ในไม่ช้าก็เร็ว ฌอนก็คงจะทำแบบนั้นเหมือนกัน
ขมับของฌอนเจ็บปวดจากความโกรธ
พูดแบบนั้นได้อย่างไร? เธอเป็นคนที่คอยระวังเขาว่าเขาจะมีชู้ราวกับเธอระวังขโมย
ซาร่าแอบกัดฟัน เธอคิดไม่ถึงว่าความรู้สึกของฌอนที่มีต่อแคทเธอรีนจะลึกซึ้งถึงเพียงนี้ เธอทำแบบนั้นได้อย่างไร?
เธอกลับมาตั้งนานแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับฌอนก็ยังไม่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น แค่ยืนระยะยาวนานขึ้นแทน
เขาจะไม่พบเธออีกหลังจากที่อาการป่วยของเขาหายดีแล้วอย่างนั้นเหรอ?
ดูเหมือนว่าเธอต้องใช้วิธีนั้นเสียแล้ว
“ฌอนนิคคะ” เธอเดินไปถามด้วยความเป็นห่วง “แคทเธอรีนยังโกรธเรื่องคราวนั้นอยู่อีกเหรอคะ?”
ฌอนตอบรับ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่แคทเธอรีนกำลังคิดอยู่เลย บางครั้งเขาก็สงสัยว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้าระหว่างตั้งครรภ์ ทว่าจากรายงานของแอล เธอเข้าได้ดีกับสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลฮิลล์ จะเป็นแบบนี้ก็เฉพาะตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเขา...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...