คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 555

ซาร่าชำเลืองมองแคทเธอรีนที่มีสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงมีประกายปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เธอทำตัวให้ดูเหมือนเพื่อนที่เข้าอกเข้าใจ “ไปร้องเพลงกันเถอะค่ะ”

แคทเธอรีนชำเลืองมองไปที่ผู้หญิงสาวคนนั้นอย่างพูดไม่ออก

ผู้หญิงเสแสร้งมารยากับผู้หญิงจอมปลอม

พวกเธอเหมาะสมกันราวกับถูกสร้างมาคู่กัน

ถ้าเธอรู้สักนิด เธอคงยืนยันที่จะไม่มา

ในเวลาไม่นาน เสียงเพลงก็เริ่มบรรเลงขึ้นภายในห้องส่วนตัว แคทเธอรีนจำทำนองเพลงนี้ได้ทันที เป็นเพลง ‘Count on Me’ ของบรูโน่ มาร์ส

เมื่อก่อนเฟรยา ซินดี้ และเธอ เคยร้องเพลงนี้ด้วยกันบ่อย ๆ

ในตอนนั้นเอง ซินดี้ก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาและส่งให้เธอต่อหน้าทุกคน เธอยังพูดใส่ไมโครโฟนของเธออีกด้วย “เคธี่ มาร้องด้วยกันเถอะ เราร้องเพลงนี้ได้เก่งที่สุด ฉันรู้ว่าฉันเคยทำผิดพลาดมาก่อน และไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรนอกจากคำว่าฉันขอโทษ แต่ฉันคิดถึงความเป็นพี่น้องระหว่างเราจริง ๆ นะ ถ้าไม่ได้กำลังใจจากเธอ ฉันคงมาไม่ถึงจุดที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้ในวงการบันเทิง ฉันคิดถึงเธอมาก จริง ๆ แล้วฉันอยากทำ...”

เมื่อเธอพูดคำพูดสุดท้าย เธอก็สะอื้นออกมาน้อย ๆ

แคทเธอรีนรู้สึกงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็รู้สึกว่ามันตลกขึ้นมาทันที

ซินดี้รู้สึกเสียใจอย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้เธอทำอะไรตั้งหลายอย่างให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงไปอีก

“ซินดี้ เธออยากเล่นละคร แต่ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นละครกับเธอหรอกนะ” แคทเธอรีนเย้ย

เชสเตอร์วางแก้วลง ความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ฉายแววออกมาผ่านดวงตาของเขา

ร็อดนีย์ทนเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วและพูดขึ้น “แคทเธอรีน ซินดี้ขอโทษธอด้วยความจริงใจ เธอต้องทำแบบนี้เลยเหรอ? เธอคิดว่าตัวเองดีนักหรือไงแค่เพราะเธอได้เป็นภรรยาของฌอนแค่นั้นเอง?”

ซาร่าถอนหายใจออกมา “ความจริงแล้ว ฉันเข้าใจความรู้สึกที่มีการเข้าใจผิดเกิดขึ้นระหว่างเพื่อนของคุณ มันเป็นโชคชะตาที่นำพามาให้ได้พบกันอีกครั้งนะ ถึงแม้ว่าคุณจะมีมิตรภาพต่อกันมาหลายปีก็ตาม ฉันค่อนข้างอิจฉามิตรภาพที่เกิดขึ้นในวัยเรียนนะคะ มันสะอาด บริสุทธิ์ และไม่มีอะไรแอบแฝง อย่ามาเสียใจทีหลังถ้าคุณเสียมันไป”

แคทเธอรีนพูดไม่ออก

ทุกคนที่อยู่ที่นี่มองเธอด้วยสายตารังเกียจ ราวกับว่าเธอเป็นคนใจแคบและโหดร้าย

แกร็ก! จู่ ๆ เชสก็โยนไม้คิวลงบนโต๊ะ “พวกนายสนุกกันไปเถอะ ฉันจะกลับแล้ว”

“นายจะกลับเดี๋ยวนี้เลยเหรอ?” ร็อดนีย์พูดขึ้นทันที “คืนนี้เรามาที่นี่เพื่อต้อนรับนายนะ”

“ไม่สำคัญหรอก” เชสสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปที่ประตู จู่ ๆ เขาก็หันกลับมามองซินดี้ “สิ่งที่รีนพูดถูกแล้วล่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นว่าการข่มขู่ทางอารมณ์ทำได้ด้วยวิธีแบบนี้ ในตอนนั้นร็อดนีย์และเชสเตอร์ ไม่ได้อยู่ที่เมลเบิร์น พวกเขาไม่รู้นิสัยของเธอเลย ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ยกโทษให้กับสิ่งที่เธอทำลงไปเหมือนกัน เชสเตอร์ คราวนี้นายตัดสินใจเลือกผิด”

เขากลับออกไปทันทีหลังจากที่พูดแบบนั้น

เชสเตอร์ที่ถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลัง สีหน้าของเขาดำมืดราวกับหมึก ซินดี้เองก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาเหมือนกัน

...

หลังจากที่เดินออกไปจากคลับเฮาส์แล้ว แคทเธอรีนก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ เมื่อใดก็ตามที่เธอเผชิญหน้ากับฌอนและเพื่อนของเขา เธอจะรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา