คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 92

ฌอนรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

โธ่เว้ย! แคทเธอรีนฟังดูเหมือนดีใจมากที่ได้ไปสำนักทะเบียนอย่างนั้นเหรอ?

นอกเสียจากว่าเธอจะดีใจเพราะในที่สุดเธอก็จะได้พบกับเขาอีกครั้ง?

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่

เมื่อคืนก่อนเธอย้ายออกด้วยความหุนหันพลันแล่นจนเกินไป เธอคงจะรู้สึกเสียใจกับการที่ตัดสินใจโดยไม่คิดทบทวนให้ดี ทว่าก็รู้สึกอับอายเกินว่าจะยอมรับความผิดพลาดนั้นของเธอ

บางทีเธออาจจะหาข้ออ้างเพื่อชวนเขาออกไป เขาควรจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อพวกเขาได้พบกันหลังจากนี้หรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รับประทานอาหารดี ๆ เลยตั้งแต่เธอย้ายออกไป

เอาละ ถ้าอย่างนั้นเขาควรจะแวะระหว่างทาง เพื่อซื้อเค้กไปฝากเธอที่นั่น

เขาแวะซื้อชีสเค้กก่อนจะตรงไปหาเธอ

เมื่อไปถึงสำนักงานทะเบียน ฌอนสังเกตเห็นว่าแคทเธอรีนสวมเดรสสีขาวที่เขาซื้อให้เธอคราวที่แล้วภายใต้เสื้อคลุมสีเบจ แสงยามบ่ายตกกระทบลงบนร่างของเธอส่งผลให้ผิวพรรณของเธอดูเปล่งปลั่งสดใส

ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขายกยิ้มขึ้นน้อย ๆ

เธอแต่งตัวดูดีเพียงเพื่อจะมาที่สำนักทะเบียน นี่เธอต้องการจะหย่าจริง ๆ หรือเปล่า หรือต้องการจะเอาชนะใจเขากันแน่? เขามั่นใจว่าเขารู้คำตอบนั้นดี

เขาก้าวยาว ๆ ไปหาเธอพลางถือชีสเค้กไว้ในมือ ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อเห็นเขา “ไปกันเถอะค่ะ”

จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปในสำนักงานทะเบียน

“...”

เขาพูดอะไรไม่ออก

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดเอาไว้

“หยุดก่อน”

เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ผู้หญิงคนนี้ไม่ยินดียินร้ายอะไรเลยจริง ๆ เธอไม่เห็นชีสเค้กที่เขากำลังถือเอาไว้เหรอ? เห็นได้ชัดว่าเขาทุ่มสุดตัวเพื่อที่จะง้อเธอ

“แคทเธอรีน คุณคิดว่าผมเป็นใคร? คุณคิดว่าจะเริ่มและจบการแต่งงานกับผมเมื่อไรก็ได้ตามที่คุณต้องการอย่างนั้นเหรอ? ตอนนั้นผมบอกให้คุณอย่ามายุ่งกับผม แต่คุณก็ยังตามตื๊อให้ผมแต่งงานกับคุณ”

“ผมจำได้ว่าผมเคยบอกคุณแล้วว่าการแต่งงานของเรามีสัญญาผูกพันกันสามปี ถ้าคุณไม่ทำตาม ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปแม้จะผ่านไปแล้วสิบปีก็ตาม”

แคทเธอรีนเริ่มรู้สึกเจ็บแปล๊บที่คางของเธอ เธอตะคอกตอบกลับไปด้วยความโกรธ “คุณไม่เคยชอบฉันเลยด้วยซ้ำ แถมยังทำเหมือนรำคาญที่มีฉันอยู่ด้วย! การที่อยู่กับฉันแล้วทำให้คุณรู้สึกไม่มีความสุข ทำไมถึงยังต้องฝืนอยู่ด้วยกันด้วย?”

“คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” ฌอนหรี่ดวงตาลงขณะที่เขาข่มขู่เธอ “คุณทำให้ผมโกรธ คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าท้าทายผม คุณคิดว่าผมจะยอมปล่อยคุณไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

หญิงสาวรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา ทว่ากลับไม่มีน้ำตาให้ไหล มียาชนิดไหนบนโลกนี้ที่ช่วยรักษาความรู้สึกเสียใจได้บ้าง?

“ฉันทำอะไรให้คุณเปลี่ยนใจได้บ้าง?”

“ที่คุณอยากจะหย่าน่ะเหรอ? ได้สิ” เขายกมุมปากขึ้นยิ้ม “เป็นแม่ครัวส่วนตัวเองให้ผมเป็นเวลาสามปี และผมจะยอมทำตามคำขอร้องของคุณ”

เธอขมวดคิ้วพลางเผยรอยยิ้มถากถางออกมาบนใบหน้า “ตามกฎหมายระบุว่าคู่สมรสสามารถยื่นคำร้องขอหย่าได้หลังจากแยกกันอยู่เป็นเวลาสองปี ในเมื่อวันนี้คุณไม่ต้องการหย่ากับฉัน ฉันรอก็ได้ เวลาสองปีผ่านไปเร็วชั่วพริบตาเดียว ฉันยังอยู่บนโลกนี้อีกนาน”

จากนั้นเธอก็แกะมือออกจากการเกาะกุมและหันหลังเดินจากไป