องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 100

ในเมืองหลวงยุ่งวุ่นวายกันไปหมด แต่หลิวเชียนเชียนอยู่ไกลถึงศาลพักม้ากลับว่างอย่างมาก

ช่วงก่อนจะเกิดสงครามเช่นนี้หลิวเชียนเชียนว่างมาก นางชงชาแล้วพูดสิ่งที่นางวิเคราะห์เกี่ยวกับสงครามที่จะมาถึงเร็วๆนี้กับเหล่าผู้คุ้มกันขนส่งที่แวะเวียนเข้ามาอย่างฉะฉาน และในขณะที่หลิวเชียนเชียนกำลังพูดอย่างฉะฉานอยู่นั้น

ที่ร้านแผงขายน้ำชาก็มีทหารหัวกะทิสิบกว่าคนเข้ามาล้อมควบคุมเอาไว้ แล้วถามขึ้นอย่างเข้มงวดว่า

“เจ้าคือเจ้าของแผงขายน้ำชา หลิวเชียนเชียนรึ?”

หลิวเชียนเชียนยืนขึ้นด้วยสีหน้ามึนงง “เจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าพวกท่านมีอะไรกับข้างั้นรึ?”

ทหารไม่ได้พูดตอบ แต่กลับออกคำสั่งทันทีว่า “พาตัวไป!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วทหารที่อยู่ซ้ายและขวาก็คุมตัวของหลิวเชียนเชียนไป

หลิวเชียนเชียนอึ้งไปทันที นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เพียงพริบตาเดียวนางได้คิดไตร่ตรองสิ่งที่อาจทำผิดกฎหมายขึ้นมา และมั่นใจว่าไม่เคยทำมาก่อนเลย จึงได้พยายามแก้ต่างให้ตนเองอย่างสุดความสามารถว่า

“เดี๋ยวๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอเจ้าคะท่าน! ข้าคือชาวเมืองบริสุทธิ์นะ! ข้าไม่เคยกระทำเรื่องผิดเรื่องลับๆล่อเลยนะ! แถมยังจ่ายภาษีให้แก่พระราชสำนักทุกปีที่ไม่เคยขาดด้วย! ปกติแม้ข้าจะปากไม่ค่อยดี แต่มันไม่ถือว่าผิดกฎใช่ไหมล่ะ? นี่ท่าน! จับผิดคนรึเปล่าเจ้าคะ?”

ทหารหัวกะทิหยุดฝีเท้าลงแล้วมองพิจารณาหลิวเชียวเชียวที่ใบหน้าใสซื่อ รูปลักษณ์ใบหน้าเช่นนี้ วิธีการพูดจา ไม่ต่างอะไรกับคนที่สั่งให้มาจับเลยนี่ มั่นใจว่าไม่ผิดแน่ๆจึงถามขึ้นอีกครั้งว่า

“ที่ศาลพักม้านี่มีร้านแผงขายน้ำชาของเจ้าร้านเดียวใช่รึไม่?”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้ารัวๆ “เจ้าค่ะเจ้าค่ะ!”

ทหารหัวกะทิถามอีกว่า “แล้วที่ศาลพักมาแห่งนี้มีเจ้าคนเดียวที่ชื่อหลิวเชียนเชียนใช่รึไม่?”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้าต่อว่า “เจ้าค่ะเจ้าค่ะ!” ดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ หวังจะได้ยินว่าพวกเขาจับผิดคนใจจะขาด

แต่ทหารหัวกะทิกลับพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ผิด ที่จะจับคือเจ้า ไปกับพวกข้า!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็คุมตัวหลิวเชียนเชียนไปต่อ ส่วนหลิวเชียนเชียนก็ขัดขืนและตะโกนว่าเข้าใจผิดอย่างสุดกำลัง

“ข้าเป็นชาวเมืองบริสุทธิ์จริงๆนะท่าน พ่อของข้าคือผู้ดูแลศาลพักม้า! เข้าใจผิดแล้วล่ะท่าน! ปล่อยข้าไปเถิด ข้าไม่อยากตายนะ!”

ทหารหัวกะทิไม่สนใจเสียงร้องของหลิวเชียนเชียนราวกับไม่ได้ยิน

เมื่อผู้ที่แวะเวียนมาเห็นภาพนี้แล้วก็ต่างพากันซุบซิบขึ้น

“นี่ นั่นมันแม่นางแผงร้านขายน้ำชาไม่ใช่รึ นี่ทำเรื่องใหญ่หลวงแค่ไหนกันละเนี่ย?”

ผู้ดูแลศาลพักม้าเองก็ร้อนใจขึ้นมา นั่นคือลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเชียวนะ แม้ว่านิสัยของหลิวเชียนเชียนจะแตกต่างจากพ่อโลภมากโดยสิ้นเชิง แต่นางก็เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้ดูแลศาลพักม้า เขารีบออกไปแล้วเจอกับทหารหัวกะทินับสิบนายที่กำลังคุมตัวหลิวเชียนเชียนพอดี

ผู้ดูแลศาลพักม้ารีบเข้าไปถามทันทีว่า “ท่าน! รอก่อนท่าน! นี่คือลูกสาวของข้า นางทำอะไรปิดงั้นรึ!”

ทหารหัวกะทิพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าปฏิบัติตามคำสั่ง ลูกสาวเจ้ารู้ดีว่าทำอะไรลงไปบ้าง”

ผู้ดูแลศาลพักม้ามองหลิวเชียนเชียน “เจ้าสร้างเรื่องอะไรอีกแล้ว?”

ตอนนี้หลิวเชียนเชียนน้ำตาอาบแก้มและมึนงงไปหมด นางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “พ่อคะ ข้าไม่ได้ทำนะ ข้าขายชาอยู่ร้านน้ำชาทุกวัน ไม่ได้ทำเรื่องผิดแต่อย่างไรเลยนะ!”

ผู้ดูแลศาลพักม้าเชื่อคำพูดของหลิวเชียนเชียน ลูกสาวของเขาไม่ใช่คนร้ายเลย นอกจากจะปากเสียไปหน่อยเท่านั้น แต่ไม่มีทางกระทำเรื่องผิดแน่นอน เขาจึงรวบรวมความกล้าแล้วถามขึ้นว่า

“ท่านขอรับ อยากทราบว่าผู้ที่สั่งให้ท่านทำเช่นนี้คือใครงั้นรึ?”

“ท่านอ๋องเหยียน องค์ชายสิบสี่!”

เมื่อหลิวเชียนเชียนได้ยินดังนั้นนางก็ตกตะลึงไปทันที แย่แล้ว คราวนี้แย่แล้ว! นางนินทาองค์สิบสี่ลับหลังอยู่บ่อยๆ เกรงว่าคงเข้าหูท่านเข้าแล้ว เฮ้อ เป็นเพราะปากของนางแท้ๆ! นางมีท่าทีที่ยอมจำนนและไม่ขัดขืนอีกต่อไป

เมื่อผู้ดูแลศาลพักม้าเห็นท่าทีของนางก็ไม่ถามอะไรมากอีก และรู้แล้วว่าคงก่อเรื่องเข้าแล้ว ทำได้เพียงยืนดูลูกสาวถูกคุมตัวไปต่อหน้าต่อตา เขากุมอกก้าวขาไม่ออกเลย น้ำตาคลอ