องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 101

หลิวเชียนเชียนคิดไม่ถึงเลยว่าทหารหัวกะทิจะพานางมายังรถม้าที่สะอาดเป็นระเบียบ ตอนนี้นางยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ นี่จะพานางไปที่ไหนกันแน่? รถม้าเคลื่อนที่ไปรวดเร็ว หลิวเชียนเชียนมองออกไปจากหน้าต่างของรถม้า

รถม้าคันนี้กำลังมุ่งหน้าไปเมืองหลวง! แล้วมันก็จอดลงหน้าตำหนักหนึ่ง

หลิวเชียนเชียนยื่นหน้าออกไปแล้วเห็นข้อความบนแผ่นป้ายประตู

“ตำหนักชีหลิน? นี่มันสถานที่ที่องค์ชายสิบสี่ใช้ชีวิตอย่างปรนเปรอที่เขาลือกันสินะ?”

ยังไม่ทันที่นางจะคิดอะไรต่อก็ถูกทหารหัวกะทิพาลงจากรถม้า และเข้าไปในตำหนักชีหลินแล้ว ทันทีที่ได้เข้าไปหลังสวนดอกไม้แล้ว ก็ได้พบกับหญิงสาวงดงามมากมาย มีหญิงสาวที่มีความงดงามแตกต่างกันไปกำลังรวมตัวกันที่สวนดอกไม้เพื่อพูดคุยกัน มันมีชีวิตชีวาและงดงามเหลือเกิน หลิวเชียนเชียนรู้สึกตะลึงอย่างมาก

โอ้! หญิงงามมากมายเพียงนี้เชียวรึ! ลือกันว่าองค์ชายสิบสี่เป็นคนเจ้าชู้มากที่สุด พอมาเห็นเช่นนี้แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆด้วย มีหญิงสาวอยู่ในวังมากมายถึงเพียงนี้ เพื่อปรนนิบัติเขาคนเดียว

จุ๊จุ๊จุ๊ ที่ว่าเขาเป็นคนตัณหากลับที่เจ้าชู้เอ้อระเหยลอยชายยังเบาไป! หญิงสาวพวกนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกนางคอไส้ศึกอาณาจักรจ้าวที่ปลอมตัวเป็นหญิงโคมเขียวในหออี๋หง ที่ถูกจับกุมตัวเมื่อไม่กี่วันก่อน

หลิวเชียนเชียนถูกขังไว้ในห้องด้านข้างห้องโถงใหญ่ นางเริ่มคาดเดาว่าองค์ชายสิบสี่ที่เย่อหยิ่งฟุ่มเฟือยลามกจะเสียแรงจับนางมาทำไม? หรือว่า......มีเพียงอย่างเดียว

ลือกันว่าองค์ชายสิบสี่กดขี่ผู้ชายและขืนใจผู้หญิง พอเห็นว่านางยังสาวแถมยังงดงามน่ารักมีเสน่ห์และอ่อนโยนใจกว้าง ก็เลยอยากทำการขืนใจนางรึ! เมื่อคิดดังนั้นแล้วหลิวเชียนเชียนก็รีบใช้มือกุมเสื้อผ้าแน่น เพื่อปกป้องร่างกายของนางอย่างที่สุด

“เจ้าองค์ชายชั่วผู้สูงส่งนี่! ก็แค่ด่าเจ้าลับหลังไม่กี่คำเองไม่ใช่รึไง! ฮือๆ...... ข้าหลิวเชียนเชียนต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมถูกเจ้าทำแบบนั้นแน่ ฮือๆ ข้ายังไม่ได้แต่งงานเลยนะ ยังเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ ฮือๆพ่อ ช่วยด้วย!”

ทันใดนั้น ประตูห้องได้ถูกผลักออก ฉินเหยียนได้ปรากฏเบื้องหน้าของนางอย่างสบายใจ

หลิวเชียนเชียนมองฉินเหยียนอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง แล้วพูดอย่างดูถูกว่า “อ้าว เจ้า ทำไมเจ้าถึงโดนจับมาด้วยล่ะ?”

พอมาคิดๆดูแล้ว คนๆนี้คงไม่ได้ถูกจับมา เพราะโดนร่างแหคำพูดของนางวันนั้นหรอกนะ เมื่อคิดดังนั้นจึงถามขึ้นด้วยความรู้สึกผิดว่า “เจ้า เจ้าคงไม่ได้ถูกจับมาเพราะวันนั้นข้าพูดดูหมิ่นเจ้าองค์ชายสิบสี่ชั่วคนนั้นหรอกใช่รึไม่?”

ยังไม่ทันที่ฉินเหยียนจะตอบกลับ หลิวเชียนเชียนก็พูดอย่างไม่พอใจว่า

“เจ้าองค์ชายสิบสี่ช่างเย่อหยิ่งเสียจริง ทั้งที่เป็นคนเจ้าชู้แท้ๆ เจ้าดูหญิงงามที่มีอยู่เต็มไปหมดนี่สิ เขากล้าทำแต่ไม่กล้าให้พวกเราว่า ใจแคบจริงๆ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วมุมปากของฉินเหยียนก็กระตุกขึ้น แล้วพูดช้าๆว่า “องค์ชายสิบสี่ที่เจ้ากล่าวว่าเป็นคนเจ้าชู้ เย่อหยิ่งฟุ่มเฟือยลามก แถมยังใจแคบคนนั้น ก็คือข้า!”

หลิวเชียนเชียนกะพริบตาแล้วหลุดหัวเราะออกมา “หยุดล้อเล่นได้แล้วน่า เจ้าจะเป็นองค์ชายสิบสี่ได้อย่างไร!”

ฉินเหยียนพยุงหลิวเชียนเชียนให้ยืนขึ้น “เจ้านินทาลับหลังข้า ไม่สิ เจ้าว่าร้ายข้าต่อหน้าของข้าเช่นนี้ เจ้าคิดจะทดแทนข้าอย่างไร?”

“ข้า......” หลิวเชียนเชียนเหงื่อไหลไม่หยุด นางกังวลใจจนแทบจะร้องไห้แล้ว

“แล้วแต่ท่านจะลงโทษเพคะ ขอเพียงท่าน อย่า......” หลิวเชียนเชียนมึนงงไปหมดแล้ว นางกุมคอเสื้อของตนเองแน่น กลัวว่าองค์ชายสิบสี่ที่เขาลือกันจะขืนใจนาง

“เอาล่ะ ข้าเป็นผู้สูงส่งใจกว้าง ข้าจะไม่ถือสาที่เจ้าว่าร้ายข้า ที่เรียกเจ้ามาเพราะมีเรื่องอื่นต่างหาก”

หลิวเชียนเชียนยังคงอยู่ในความหวาดกลัว นางพูดอย่างสั่นไหวว่า “เรื่องอื่น......พ่อของหม่อมฉันคือผู้ดูแลศาลพักม้า หม่อมฉันคือบุตรสาวขุนนาง ไม่ใช่หญิงชาวเมืองธรรมดา จะขืนใจหม่อมฉันมิได้เพคะ!”

ฉินเหยียนหรี่ตาลงแล้วเอื้อมมือไปเคาะศีรษะของนาง “นี่เจ้าคิดอะไรอยู่เนี่ย ข้าพูดเมื่อไรว่าจะขืนใจเจ้า?”

หลิวเชียนเชียนมองฉินเหยียนแล้วพูดอย่างซื่อบื้อว่า “ที่จับหม่อมฉันมา ไม่ใช่ว่าจะขืนใจหม่อมฉันงั้นรึเพคะ?”

ฉินเหยียนเอามือปิดหน้า “หากเจ้าปรารถนาเช่นนั้น ข้าสามารถช่วยให้เจ้าสมหวังได้!”