องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 102

หลิวเชียนเชียนตกใจจนถอยหลังไปชนกำแพงทันที เมื่อถอยจนไม่สามารถถอยได้อีกจึงพูดอย่างผวาว่า

“ไม่เพคะ นั่นไม่ใช่ความปรารถนาของหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันไม่อยากถูกขืนใจเพคะ!”

ฉินเหยียนนั่งลงกับที่อย่างนิ่งเฉย เขาเทน้ำชาสองแก้ว “พอได้แล้ว ตอนนี้มาคุยเรื่องสำคัญ เรื่องที่ข้าเคยบอกกับเจ้า”

ทันใดนั้นเอง ฉินเหยียนก็ได้พูดแผนการยิ่งใหญ่ของเขาอย่างฉะฉาน

“หมายความว่า ท่านอยากจะขยายร้านแผงขายน้ำชาให้ใหญ่ขึ้นจริงๆงั้นรึเพคะ?” หลิวเชียนเชียนถามขึ้นอย่างเหลือเชื่อ

ฉินเหยียนพยักหน้า “ถูกต้อง”

ความกังวลของหลิวเชียนเชียน ในที่สุดก็ได้ค่อยๆวางใจแล้ว ก็แค่คุยเรื่องร้านแผงขายน้ำชา จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ไหมเนี่ย ทำให้นางกังวลใจไปเปล่าๆเสียอย่างงั้น เพียงแต่ว่า เหตุใดจึงไม่ค่อยเหมือนกับองค์ชายสิบสี่ที่เขาลือกันว่าเจ้าชู้กันนะ?

เมื่อหลิวเชียนเชียนผ่อนคลายลงแล้ว พอนึกถึงว่าหลังจากขยายร้านน้ำชาแล้วจะได้ยินเรื่องเล่ามากมาย ก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที และรีบถามขึ้นว่า “แล้วท่านคิดจะทำอย่างไรรึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างมีลับลมคมในว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้เอง”

เมื่อสิ้นเสียงฉินเหยียนก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปทางออก พอเห็นหลิวเชียนเชียนไม่ตามมาก็พูดขึ้นว่า “มัวรออะไรอยู่ ออกมาสิ”

ทั้งสองคนเดินเข้ามายังสวนดอกไม้โดยคนหนึ่งเดินนำหน้าและอีกคนตามหลัง เมื่อพบหญิงสาวนับร้อยคนแล้วฉินเหยียนก็ปรบมือ เหล่าหญิงสาวหออี๋หงรีบเดินมาทางฉินเหยียนอย่างรู้งาน

“อ๋องเหยียนเพคะ” เหล่าหญิงสาวหอโคมเขียวต่างพากันย่อตัวคำนับ ดูแล้วยิ่งใหญ่อย่างมาก

ฉินเหยียนกวาดตามองแล้วพูดว่า “ยืนขึ้นได้ หลายวันมานี้คุ้นชินกับการอาศัยอยู่ที่หอเจี้ยวฟางซือรึยัง?”

พวกนางพยักหน้าพร้อมกัน

หลายวันมานี้ องค์ชายใหญ่ฉินชงได้ให้เสื้อผ้าอาหารและที่พักกับพวกนางอย่างดี ความอบอุ่นและสิ่งที่ได้รับนี้ เป็นสิ่งที่พวกนางไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเลย ปฏิบัติต่อพวกนางดีมากกว่าครอบครัวหลายเท่า ทำให้พวกนางสัมผัสความรักในโลกได้อีกครั้ง

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียนที่ไว้ชีวิตเพคะ”

มีหญิงโคมเขียวคนหนึ่งคุกเข่าเพื่อขอบคุณ หญิงโคมเขียวคนอื่นเองก็คุกเข่าลงกราบตามเช่นกัน

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียนที่ไว้ชีวิตเพคะ!”

หญิงโคมเขียวเหล่านี้ขอบคุณเขาด้วยใจจริง ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะทำตามที่เขาบอกไปจริงๆ

“ลุกขึ้นเถิด”

ฉินเหยียนให้พวกนางลุกขึ้น ปฏิบัติอย่างจริงใจต่อพวกนาง เขาพูดด้วยความจริงจังว่า “พวกเจ้าล้วนเป็นผู้ที่ยากลำบาก ถูกอาณาจักรจ้าวจับมาเป็นหน่วยกล้าตายเช่นนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเจ้า”

ฉินเหยียนพูดไปด้วยและดึงไส้ศึกหญิงคนหนึ่งให้ยืนขึ้น เขาพูดกับพวกนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หญิงสาวทุกคนต่างส่ายหน้าพร้อมกัน

ฉินเหยียนมองปราดหนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เอาแบบนี้ละกัน เมื่อคืนสถานะชาวเมืองธรรมดาแล้ว ข้าจะให้เงินพวกเจ้าไปทำอาชีพ ขายชาทุกที่เลยเป็นไง?”

เหล่าหญิงสาวต่างพากันมองหน้ากัน

ฉินเหยียนพูดลวงว่า “หรือทำไร่ทำสวน หาผู้ชายดีๆแต่งงาน แล้วแต่พวกเจ้าจะวางแผนยังไงก็ตาม ข้านี่แหละที่เป็นครอบครัวฝ่ายหญิง เป็นผู้ใหญ่ให้กับพวกเจ้า ไม่ว่าพวกเจ้าจะทำอาชีพหรือแต่งงาน ข้าจะเป็นผู้มอบสินเดิมให้พวกเจ้าเอง”

เมื่อสิ้นเสียง เหล่าหญิงสาวก็ได้คุกเข่าลงเพื่อขอบคุณพร้อมกัน “ขอบพระทัยความเมตตาที่ล้นหลามเพคะ!”

หลอกลวงแค่นี้ก็คงพอแล้ว เมื่อเอาชนะใจหน่วยกล้าตายอาณาจักรจ้าวแล้วเขาก็เปลี่ยนการพูด ฉินเหยียนเริ่มพูดเป้าหมายที่แท้จริงของเขา

“เพียงแต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ อาณาจักรจ้าวได้ระดมกำลังทหารหนึ่งแสนนายที่ด่านเจียยวี่บริเวณชายแดนอาณาจักรฉิน เพ้อฝันลมๆแล้งๆว่าจะกวาดล้างอาณาจักรฉิน”

“ตอนนี้เราทุกคนต่างก็เป็นตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน หากอาณาจักรฉินพินาศก็ต้องตายกันหมด มีเพียงอาณาจักรฉินคงอยู่ต่อไป เราจึงจะมีชีวิตที่ปลอดภัยได้ ดังนั้น ข้าอยากให้พวกเจ้าช่วยอะไรสักอย่าง!”

เมื่อสิ้นเสียงฉินเหยียนก็ได้โค้งตัวแก่เหล่าหญิงสาวต่อหน้าทุกคน

“ขอร้องล่ะ!”