องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1110

ผู้นำชนเผ่าเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดออกมาอย่างเป็นกังวล

“ท่านผู้นำ ไม่ว่าอย่างไรท่านก็ต้องดูแลตัวเองด้วยขอรับ”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ส่ายหน้าและถอนหายใจ

“ข้ารู้ แต่ว่า... วันนี้ที่เมืองมังกรอยู่ภายใต้อำนาจชาวอาณาจักรฉิน ข้าไม่สบายใจเลย!”

จนถึงตอนนี้ ฝั่งนั้นไม่มีแม้แต่ข่าวคราวส่งมา

เมื่อไม่กี่วันก่อนองค์ชายใหญ่ออกเดินทางพร้อมกับกองทหารจำนวนเล็กน้อย หากพูดตามหลักการแล้ว เขาน่าจะยึดภูเขาหลางจูชูสำเร็จแล้วสิ

แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่มีข่าวใดๆ แจ้งกลับมาเลย

หรือว่ามีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น?

“เฮ้อ...”

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

ผู้นำคนอื่นหลายคนก็มีสีหน้าหดหู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสูญเสียความมั่นใจในการต่อสู้ จึงต่างพากันเงียบไป

ทันใดนั้น ม่านก็เปิดออก ทหารยามก็วิ่งเข้ามาและพูดว่า

“รายงานข่าวขอรับ ท่านผู้นำ มีข่าวจากเมืองมังกร”

“อ้อ? เป็นอย่างไรบ้าง ยึดกลับมาได้หรือไม่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่มองไปที่คนส่งข่าวด้วยสายตามีความหวัง

ทหารยามคุกเข่าลงบนพื้นและรายงานว่า

“ตามข่าวรายงาน องค์ชายใหญ่พ่ายแพ้ กองทัพทหารทุ่งหญ้ากว่าหนึ่งหมื่นคนตายหมดขอรับ”

“เจ้า... เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่อึ้งไป เขาลุกขึ้นโดยคว้าแขนเสื้อทหารยามคนนั้นเอาไว้ และพูดอย่างเป็นกังวล

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ พวกอาณาจักรฉินแค่สองสามพันคนเอาชนะพวกเราได้อย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!”

“ท่านผู้นำ เป็นเรื่องจริงขอรับ อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินยังได้เขียนบทกวีแก่แม่ทัพหลี่ชางด้วย ตอนนี้ทั่งเยี่ยนเป่ยเอาแต่พูดถึงบทกวีนี้ขอรับ”

“เนื้อหาคือ จันทราและปราการแห่งฉินฮั่นป้องกันศัตรูรุกล้ำเขต ทอดยาวหมื่นลี้ ทหารกล้าคนไกลไม่กลับมา หากขุนพลเว่ยชิง แห่งฮั่นยังมีชีวิตอยู่ จักยอมให้ชาวซยงหนูควบม้าผ่านเขาอินซาน...”

ทหารยามรายงานข่าวด้วยความประหม่า

หลังจากที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ได้ยินเรื่องนี้ เขารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนทันที

ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“อึก!”

เลือดพุ่งออกมา คนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันตกใจ

“ท่านผู้นำ...”

“เรียกหมอมาเร็ว”

ภายในเต็นท์ทุกคนตกอยู่ในความวุ่นวายทันที...

จนพระอาทิตย์ตกดิน อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น จากนั้นเขาไออย่างรุนแรง

“ท่านผู้นำ”

เมื่อเห็นดังนั้น ผู้นำชนเผ่าเล็กๆ หลายคนเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วงและกังวล

ชนเผ่านวี่ห์เจินจะยังอยู่รอดต่อไปได้อีกหรือ?

ในตอนที่ทุกคนกำลังสับสน มีคนวิ่งเข้ามาเหมือนกำลังจะเข้าไปในเต็นท์

ตอนนี้ท่านผู้นำกำลังได้รับการรักษา ห้ามรบกวน พวกเขาจะปล่อยให้คนๆ นั้นเข้ามารบกวนได้อย่างไร จึงพากันหยุดอีกฝ่าย

“เกิดเรื่องอะไร บอกกับพวกข้าก็พอ ท่านผู้นำกำลังรักษาตัวอยู่”

เมื่อเห็นท่าทีดังนั้น ชายคนนั้นได้แต่พยักหน้าแล้วพูดว่า

“องค์ชายสองกลับมาแล้ว!”

“เอ๋?”

พวกเขาพากันตาเป็นประกาย

องค์ชายสองเดินทางไปยังทางใต้เพื่อปล้นสดมภ์ อีกทั้งยังได้นำกองกำลังหลักของพวกเขาไปด้วย นั่นคือทหารม้าทุ่งหญ้าจำนวนสองหมื่นนาย

นี่คือการสนับสนุนจากเผ่านวี่ห์เจิน ทหารจำนวนสองหมื่นนายนั้นเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งและเก่งที่สุด องค์ชายสองนำพวกเขากลับมา พวกเขาจะไม่มีทางยอมแพ้

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องขาดแคลนอาหาร หากเขาเดินทางไปยังตอนใต้เพื่อปล้นพวกอาณาจักรฉิน พวกเขาก็สามารถอยู่รอดฤดูหนาวนี้ไปได้แล้ว

“ไปๆๆ พวกเราไปที่ประตูเมืองต้อนรับพวกเขากัน!”

ทันทีที่พวกเขาวิ่งไปยังประตูเมือง

“องค์ชายสอง ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!”

พวกผู้นำมาที่ประตูเมืองเพื่อทักทาย แต่ไม่นานพวกเขาต้องอึ้งไป

เพราะกลุ่มคนที่กลับมาไม่ใช่กองทัพทหารที่แข็งแกร่ง แต่กลับเป็นกลุ่มคนเร่ร่อนที่เนื้อตัวสกปรก เหมือนกลุ่มขอทานอย่างไรอย่างนั้น