องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1112

“นั่นสิ ให้คนอื่นอดได้ แต่พวกนักรบห้ามอด!”

“ใช่ ข้าว่าเจ้าสับสนเสียแล้วล่ะ”

ท่าทีของผู้นำอายุน้อยบางคนไม่ค่อยเห็นด้วยนัก

ลูกน้องทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้และพูดออกมาว่า

“ท่านใต้เท้า พวกท่านโปรดดูให้ดีเถิด พวกเขายังเป็นนักรบชนเผ่านวี่ห์เจินของเราหรือ พวกเขาเหมือนขอทานมากกว่านะขอรับ!”

ขณะที่เขาพูด เขายังคงกลัวผู้นำเหล่านั้น จึงชี้ไปที่กลุ่มคนที่กลับมาถึง

พวกผู้นำมองตามโดยไม่รู้ตัว เห็นว่ากลุ่มคนนั้นนั่งยองๆ อยู่ที่มุมห้อง กุมหัว และร้องไห้อย่างเสียสติ

ชนเผ่านวี่ห์เจินจะยังมีอนาคตอีกหรือไม่?

ผู้นำเหล่านี้ที่เดิมทีวางแผนว่าจะภักดีต่อชนเผ่านวี่ห์เจินต่อ ต่างรู้สึกใจสั่น

แต่ในตอนที่เขาคิดว่าควรถอยหรือไม่ หมอก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

“ท่านผู้นำตื่นแล้ว และต้องการพบพวกท่าน”

เขารู้สึกโล่งอกในทันที

ทุกคนต่างดีใจมากเมื่อได้ยินข่าวนี้

ขอเพียงแค่ท่านผู้นำยังอยู่ ไม่ว่าจะบากลำบากแค่ไหน พวกเขาก็เชื่อมั่นว่าอีกฝ่ายจะนำพวกเขากลับมายิ่งใหญ่ได้

ทุกคนรีบออกมานอกเต็นท์เพื่อไปหาท่านผู้นำ แต่หมอเตือนว่า

“พวกท่านระวังด้วย หัวใจของท่านผู้นำได้รับการกระทบกระเทือนที่รุนแรง ไม่อาจทนต่อความทรมานได้อีกต่อไป ก่อนที่เขาจะฟื้นตัวอย่าให้เขาต้องโกรธหรือโมโห มิฉะนั้นแม้แต่สวรรค์ก็ช่วยเขาไม่ได้”

“อืม วางใจเถิด ข้าเข้าใจดี”

ผู้นำสองสามคนต่างพยักหน้าตอบรับ หมอเองก็พยักหน้ารับและเดินจากไป

หลังจากที่หมอจากไป พวกผู้นำรีบเข้าไปที่เต็นท์

“ท่านผู้นำ! ในที่สุดท่านก็ฟื้น!”

เมื่อทุกคนเห็นอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ พวกเขาต่างคุกข่าลงข้างเตียงด้วยความตื่นเต้น

“ทุกคนลุกขึ้นมาเถิด ข้าได้ยินเสียงดังครึกโครมข้างนอก เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พูดเบาๆ ขณะที่นอนอยู่บนเตียง

“รายงานท่านผู้นำ!”

ผู้นำเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม

“องค์ชายใหญ่กลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ…”

เขาแจ้งเรื่องนี้ให้ทราบเพื่อให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่มีความสุข

ผู้นำอีกหลายคนต่างเข้าใจความหมายของเขา พวกเขาจึงรีบพูดเสริมว่าพรุ่งนี้ทั้งสองคนจะได้เจอกันแล้ว

นี่เป็นข่าวดีสำหรับอ้ายซินเจวี๋ยหลัวจริงๆ เขายิ้มออกมา

“ดีมาก เขานำทหารสองหมื่นนายกลับมา ชนเผ่านวี่ห์เจินที่เกือบหมดหวังกลับมีความหวังขึ้นอีกครั้ง”

“แค่กๆ...”

หลังจากได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างกระแอมออกมา มีสีหน้าแปลกๆ

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่เห็นท่าทีเช่นนี้ จึงพูดออกมาด้วยความสงสัย

เขาตะคอกเสียงต่ำ

หลังจากได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างพากันลังเลครู่หนึ่ง มองไปที่ผู้นำคนแรก

เจ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม?

ตอนนี้คนฝ่ายถามเรื่องนี้แล้ว พวกเขาไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป พวกเขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“เอ่อ คือเรื่องเป็นแบบนี้ท่านผู้นำ อย่าเพิ่งโกรธเลยพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายกลับมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะพ่ายแพ้ เหลือคนรอดชีวิตกลับมาไม่กี่พันคน ทุกคนต่างตกอยู่ในสภาพอิดโรย ไร้เรี่ยวแรง สูญเสียความมั่นใจในการต่อสู้ นั่นหมายความว่ากองทัพทหารทุ่งหญ้าสองหมื่นคนของเราหมดสิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่อึ้งไปในทันที เขาเบิกตากว้าง ในสายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ จากนั้นของเหลวอุ่นสีแดงที่คุ้นเคยก็พุ่งออกมา เลือดพุ่งออกมาจากปาก

“ท่านผู้นำ!”

ผู้นำตื่นตระหนกเล็กน้อย ในเวลานี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่รู้สึกว่าเขาเวียนหัว

“ท่านผู้นำ... ท่านผู้นำ ตื่นก่อนท่าน!”

ผู้นำรีบตะโกนออกมา แต่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“เร็วเข้า รีบเรียกหมอมา!”

ในตอนที่ทุกคนต่างทำอะไรไม่ถูก มีคนตะโกนขึ้นมา จากนั้นมีคนรีบทำตามคำสั่งทันที

หมอผู้น่าสงสาร ทันทีที่กลับบ้าน เขาก็ถูกปลุกขึ้นมาจากการนอนพักผ่อนอีกครั้ง

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ ท่านผู้นำกระอักเลือดอีกแล้วหรือ?”

หมอเดินตามพวกเขาไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน