องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1114

องค์ชายใหญ่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเย็นชาขึ้นมา

เขาขมวดคิ้วแน่น คิดอย่างถี่ถ้วน

เพราะเขารู้ดีว่าที่นายทหารพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

หากชีวิตของท่านพ่อกำลังถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย หากเขาไม่ทำอะไรเลย จุดจบที่รออยู่ก็คือความตายเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม จะให้เขาฆ่าพ่อตัวเองอย่างนั้นหรือ...

เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องลงมือเลย เป็นไปไม่ได้แน่นอน

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น นายทหารพูดต่อ

“องค์ชายใหญ่ ตอนนี้อาการป่วยของท่านผู้นำแย่มากแล้วพ่ะย่ะค่ะ เขามีชีวิตรอดในแต่ละวันด้วยความเจ็บปวด เขาต้องฝังเข็มและดื่มยาทุกวัน”

“ท่านผู้นำผู้ยิ่งใหญ่ของเรา เขาเองก็คงไม่คาดคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นเช่นนี้”

“ดังนั้นองค์ชายใหญ่ ท่านไม่ได้ฆ่าพ่อตัวเอง แต่ในทางกลับกันท่านทำให้ท่านผู้นำพ้นทุกข์ พ้นจากความเจ็บปวด ท่านผู้นำย่อมยินดีที่ให้ท่านเช่นนี้อย่างแน่นอน”

นายทหารเก่งเรื่องโน้มน้าวใจ

“ข้า...”

องค์ชายใหญ่อย่างพูดกลับ

นายทหารกลับถามขึ้นมาอีกครั้ง “องค์ชาย ท่านไม่ต้องการเป็นท่านผู้นำดูแลชนเผ่านวี่ห์เจินหรือ?”

ประโยคนี้วกกลับเข้ามาในความคิดเขา

เขาคิด เขาฝันถึงมันมาตลอด

หลังจากที่เงียบไป จู่ๆ เขาถามกลับ “เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกผู้นำเล็กๆ เหล่านั้นล้วนภักดีต่อท่านพ่อ?”

เมื่อนายทหารได้ยินเช่นนั้นพลันหัวเราะ

เขารู้ว่า สิ่งที่เขาพยายามพูดมานั้นสำเร็จแล้ว

...

เช้าวันต่อมา

ฉินเหยียนลุกขึ้นจากเตียง เขาได้รับรายงานข่าวด่วนทันที

“เอ๋ เจ้าบอกว่าแม่ทัพเหินหาวนำกองทัพเตรียมบุกโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนที่กำลังงัวเงียเล็กน้อย เมื่อได้ยินจ้าวจือหย่ารายงานเรื่องนี้ เขากลับได้สติขึ้นมาทันที

“เพคะท่านอ๋อง!”

จ้าวจือหย่ายิ้มอย่างเป็นกังวล

“ข้าได้ข่าวมาว่า สองวันที่แล้วหลี่ชางนำกองทัพบุกเข้าไปยังเจ้อหลี่มู่เหมิง เขาเหลือกองกำลังเพียงแค่ร้อยกว่าคนที่ภูเขาหลางจูชูเพคะ”

“เด็กบ้านี่เสียสติไปแล้วหรือ? ข้าให้เขาเบี่ยงเบนความสนใจมิใช่หรือ?”

ฉินเหยียนจ้องเขม่ง ไม่คิดว่าหลี่ชางจะทำเกินเรื่องถึงขนาดนี้

นี่ถือว่าเขาเสี่ยงชีวิตตัวเองมากเกินไป!

“คนพวกนี้มีความภักดีต่อผู้นำของตนเองเป็นอย่างมาก ตอนนี้พวกเขากลับเข้ายึดเมืองอีกครั้ง... หากทหารอาณาจักรฉินของเราโจมตีพวกเขา ถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ”

“แต่กองทัพทหารที่อยู่ในมือของหลี่ชางตอนนี้ ไม่ใช่ทหารมืออาชีพ แค่บุกเข้าโจมตีเมืองย่อมตายอย่างง่ายดาย”

เมื่อฉินอวี่พูดเช่นนี้ จากนั้นเขาก็เงียบไป

ฉินเหยียนตกใจในทันที

ฉินอวี่พูดจริงจังขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว!

“แต่เจ้าสิบสี่ เจ้าพูดว่าหลี่ชางบุกเข้าโจมตีขนาดนี้? ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ?”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วและถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

“ข้าไม่ได้สั่งให้เขาบุก ไม่ใช่ว่าข้าไม่สามารถส่งกองกำลังออกไปแล้วหิมะกลับตกหนักอีกล่ะ? ข้าให้พวกหลี่ชางไปแสร้งทำท่าทีว่าจะโจมตีเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา”

“พวกเขาเสียสติไปแล้วจริงๆ สินะที่บุกไปยังภูเขาหลางจูชู พวกเราเองก็ไม่ได้ส่งกองกำลังเข้าไปช่วยเหลือ แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับได้ชัยชนะกลับมา”

ฉินเหยียนรู้สึกเจ็บปวด

หลี่ชางคนนี้มีทักษะในการต่อสู้เฉพาะตัวที่สามารถรับมือกับชาวทุ่งหญ้าได้

แต่นี่ประมาทเกินไปแล้ว ตอนที่เขาสู้กันที่หลางจูชู เขากล้าทำกองทัพทหารสามพันคนไปยังม่อเป่ย

ตอนนี้กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกแล้ว ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย