องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1116

ในขณะที่กำลังเคร่งเครียด ผู้ช่วยโจวที่อยู่ข้างๆก็เสนอขึ้นราวกับเข้าใจความหมายของเขา

“ท่านแม่ทัพขอรับ การมีผู้นำแต่ละขบวนในชนเผ่าหนี่ว์เจินถือว่าไม่เลวเลยนะขอรับ พวกเขาล้วนต่อสู้กันมาอย่างโชกโชน หมดห่วงเรื่องการนำทัพไปทำสงคราม อีกอย่างยังเข้าใจภาษาภาคกลางของเราด้วยขอรับ”

“เรื่องนี้ยังต้องให้เจ้าบอกอีกรึไง ปัญหาคือทำไมพวกเขาต้องทุ่มเทให้เราขนาดนั้นต่างหาก?”

หลี่ชางเหลือบมองผู้ช่วยโจวแล้วตอบกลับ

“คือ......” ผู้ช่วยโจวชะงักไปทันที แต่ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มเห่ยๆแล้วพูดว่า “จากความยอดเยี่ยมของท่านแม่ทัพที่ทำให้เรายึดเจ้อหลี่มู่เหมิงมาได้ หากท่านแผ่ความเกรงขามไป บางทีพวกเขาอาจมาอยู่ข้างเราเหมือนก่อนหน้านี้ก็ได้ขอรับ”

“ไปไกลๆ” หลี่ชางพูดขึ้น จากนั้นเขาก็ครุ่นคิด

เขากำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรให้คนพวกนี้มีประโยชน์มากที่สุด แต่คิดอยู่นานก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร สุดท้ายก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญาแล้วโบกมือพูดว่า

“เอาเถิดพักผ่อนก่อนแล้วกัน อย่าแยกกันเชียวล่ะ ไม่เช่นนั้นไปถึงจุดหมายก็ไม่อาจโจมตีเมืองได้”

“ขอรับ”

ผู้ช่วยโจวน้อมรับคำสั่งแล้วจากไป

......

ในขณะนั้น ณ พระราชสำนักของชนเผ่าหนี่ว์เจิน หรือก็คือในเจ้อหลี่มู่เหมิง

มีแม่ทัพคนหนึ่งเดินย่องเข้าไปในเต็นท์ขององค์ชายสอง

“ฮูมู่หลู่ เจ้าเตรียมการไปถึงไหนแล้ว?” องค์ชายสองกระซิบถามขึ้น

ฮูมู่หลู่ก้มศีรษะลงอย่างเคารพแล้วตอบกลับเบาๆว่า

“องค์ชายสองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ติดต่อกับผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าหลายคนแล้ว พวกเขายินดีที่จะสู้ไปกับพระองค์สักครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อองค์ชายสองได้ยินดังนั้นก็รู้สึกวางใจ เพราะเขาไม่อยากให้เจ้าสามได้รับตำแหน่งท่านผู้นำในตอนสุดท้าย หากเป็นเช่นนั้นเขาก็คงไม่รอดแล้ว

“จงพูดความจริงมา การลงมือครั้งนี้เจ้ามีความมั่นใจมากเพียงใด?” จู่ๆองค์ชายสองก็มองฮูมู่หลู่อย่างเข้มงวดแล้วถามขึ้น

“ห้าสิบพ่ะย่ะค่ะ” ฮูมู่หลู่ลังเลไปครู่หนึ่งแล้วจึงจะกัดฟันพูดขึ้น

องค์ชายสองเบิกตากว้างแล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“เจ้ารู้รึไม่ว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน? หากเสียท่าก็จะตายกันหมด แต่เจ้ากลับบอกข้าว่ามีความมั่นใจเพียงห้าสิบเนี่ยนะ?”

ความมั่นใจเพียงห้าสิบ เขาอยากจะถอดใจจริงๆ พาคนหนีไปด้วยกันเลย อย่างไรสุดท้ายก็ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ ต่อให้ต้องกลายเป็นผู้นำของกลุ่มคนเอ้อระเหยลอยชาย ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่เลือกที่จะสู้ให้ตายกันไปข้าง เมื่อล้มเหลว พวกเขาก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น

“คือ......” ฮูมู่หลู่ดวงตาสั่นไหว สุดท้ายก็เกลี้ยกล่อมว่า “องค์ชายสองพ่ะย่ะค่ะ มันช่วยไม่ได้จริงๆ กระหม่อมเองก็ไม่กล้าที่จะดึงคนมาอย่างเปิดเผย มีแต่ต้องดึงคนที่ไว้ใจได้อย่างลับๆเท่านั้น การทำเช่นนี้ความสำเร็จจึงไม่มากพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายสองสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆถอนหายใจ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“เอาเถิด เช่นนั้นก็ปฏิบัติตามแผนการเดิม ลงมือวันนี้เสีย อย่าถ่วงเวลาต่อไปอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ” ฮูมู่หลู่โค้งคำนับแล้วพูดขึ้นทันที จากนั้นเขาก็รีบเดินออกจากเต็นท์ไป

“เจ้าสารเลว เจ้าเป็นหมอต้มตุ๋นแน่ๆ เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอก!”

เหล่าแม่ทัพคนอื่นๆเองก็จ้องหมออย่างเดือดดาล พวกเขาต่างก็อารมณ์เช่นเดียวกัน ราวกับอยากจะฆ่าหมอ

หมอเองก็เดือดดาล เขาพูดด้วยน้ำเสียงมาสบอารมณ์ว่า

“ข้าเคยบอกพวกเจ้าแล้วว่าห้ามให้ท่านผู้นำถูกกระตุ้นอีก แต่พวกเจ้ากลับไม่ฟัง สุดท้ายเป็นอย่างไรเล่า เกิดเรื่องขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วจะโทษใคร?”

เหล่าแม่ทัพถูกต่อว่าคนงุนงงไปหมด พวกเขายืนอยู่ที่เดิมไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เมื่อเห็นดังนั้นหมอก็ยิ่งเดือดดาล เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“พวกเจ้าทำให้ท่านผู้นำเดือดดาลอีกสิ อย่างไรตอนนี้เขาก็เหลือเวลาอีกไม่กี่วันแล้ว ทำให้เขาเดือดดาลจนเสียวันนี้ไปเลย อย่ามาหาข้าอีก ขืนเกิดอะไรขึ้นอีก ข้าเองก็จนปัญญาแล้ว!”

ว่าแล้วเขาก็เดินไปทางประตูทันที เหลือเพียงเหล่าแม่ทัพที่อึ้งตามๆกัน

จนกระทั่งหมอจากไปแล้ว พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทันใดนั้นเองก็มีเสียงแหบๆของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ดังขึ้นจากในเต็นท์

“เข้ามากันก่อนเถิด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็รีบเข้าไปทันที

เพียงแต่เมื่อเข้ามาแล้วก็ตกใจจนอึ้งไปกันหมด

บัดนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่นอนอยู่บนที่นอน สีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งกร้าน เส้นผมขาวโพลนเพียงแค่คืนเดียว