องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1118

“แล้วหลังจากที่ยุบแล้วพวกเจ้ายังอยากจะติดต่อองค์ชายใหญ่ ก็ต้องสละตำแหน่งของตนเองไป เท่ากับว่าพวกเจ้าได้เข้าร่วมเป็นผู้รับใช้ของตระกูลเรา...... แน่นอนว่าหากไม่ยินยอมก็ต่างแยกย้ายไปตามทางเถิด......”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ถอนหายใจ ดวงตาของเขาน้ำคลอ นาทีนี้ราวกับว่าเขาแก่ชราไปมากมาย

นี่เป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถนึกขึ้นได้ เพื่อที่จะปกป้องลูกชายทุกคนของเขา และเหล่าชนเผ่าหนี่ว์เจินเอาไว้ได้ในสถานการณ์เช่นนี้

ไม่เช่นนั้นต่อให้เขายอมให้องค์ชายใหญ่สืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำไป เขาก็ครองตำแหน่งได้ไม่นาน และต้องลงเอยอย่างอนาถอย่างยิ่ง เพราะตอนนี้แม้แต่การกินอยู่ก็เป็นปัญหาสำหรับพวกเขา แถมยังมีชาวตาดและอาณาจักรฉินที่จ้องจะเล่นงานพวกเขาอยู่ตลอดเวลาด้วย

บัดนี้ชนเผ่าหนี่ว์เจินก็เหมือนกับแหนไร้ราก เพียงแค่ถูกลมพัดก็ทลายลงแล้ว

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็มองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ผ่านไปครู่หนึ่งทุกคนก็ถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นยอมรับทุกอย่าง สุดท้ายพวกเขาก็ออกจากเต็นท์ไป เพื่อให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่พักผ่อน

เมื่อออกจากเต็นท์แล้วพวกเขาก็ต่างมีสีหน้าที่เคร่งเครียด ไม่มีใครพูดอะไร ผ่านไปนานก็มีคนที่อายุมากกว่าถามขึ้นว่า

“พวกเจ้าจะไปหรือจะอยู่?”

ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียดแล้วมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรเลย พวกเขาไม่ได้โง่ ต่างก็รู้ดีว่าการเลือกครั้งนี้เกี่ยวข้องไปถึงชะตากรรมของตนเอง

หากจะไป พวกเขาก็ทำใจไม่ได้ หากอยากจะไปจริงๆพวกเขาก็คงไม่อยู่จนถึงตอนนี้ แต่แล้วหากอยู่ต่อล่ะ? แล้วจะมีความหมายอะไร?

“ชนเผ่าหนี่ว์เจินใกล้จะถูกยุบแล้ว แล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรอีก?”

มีอีกคนหนึ่งพูดว่า “เราต่างแยกย้ายกันไป พาผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองไปใช่ชีวิตที่มั่นคงกันจะดีกว่า”

“ใช่ คงต้องเป็นเช่นนั้น”

มีคนพยักหน้า

แม้ว่าทุกคนจะทำใจไม่ได้แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว สุดท้ายก็ต้องตอบตกลงอย่างจำใจ

ทันใดนั้นก็มีคนคนหนึ่งเสนอขึ้นมาว่า “ในเมื่อท่านผู้นำคิดจะให้องค์ชายใหญ่มารับตำแหน่งผู้นำตระกูล เช่นนั้นเราก็ไปติดตามองค์ชายใหญ่กันดีกว่า”

“ดี!”

“เป็นวิธีที่ดีที่สุด!”

พวกเขาหารือกันแล้วเห็นด้วยกับข้อเสนอนั้น

ไม่นานพวกเขาก็ได้รวมตัวกันไปที่เต็นท์ขององค์ชายใหญ่

และบังเอิญอย่างมากที่เมื่อเดินมาถึงครึ่งทางแล้ว ฮูมู่หลู่ก็มาหาพวกเขาแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“เหล่าแม่ทัพทั้งหลาย ในที่สุดก็หาพวกท่านพบเสียที”

“ทำไมรึ?”

ทุกคนมองฮูมู่หลู่อย่างสงสัยแล้วถามขึ้นว่า “หรือว่าองค์ชายใหญ่มีสิ่งใดกับพวกข้าอย่างนั้นรึ?”

“องค์ชายใหญ่ กระหม่อมขอแสดงความเสียใจพ่ะย่ะค่ะ!” คนอื่นๆเองก็พากันปลอบ

“ข้าเข้าใจ” องค์ชายใหญ่กลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า “แต่ชนเผ่าหนี่ว์เจินของเราจะไร้ผู้นำไม่ได้ ข้าอยากรู้ว่าท่านพ่อคิดจะให้ใครสืบตำแหน่งท่านผู้นำรึ? เป็นข้าหรือเปล่า?”

“เอ่อ......”

เหล่าแม่ทัพไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี แม้ว่าท่านผู้นำจะให้องค์ชายใหญ่สืบทอดตำแหน่ง แต่นั่นไม่ใช่ตำแหน่งท่านผู้นำ อย่างชนเผ่าหนี่ว์เจินก็จะยุบแล้ว จะยังมีท่านผู้นำได้อย่างไรกัน?

และเมื่อองค์ชายใหญ่เห็นสีหน้าของพวกเขาแล้ว ดวงตาก็โหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ดูจากท่าทีที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของพวกเขาแล้ว เป็นไปตามที่ฮูมู่หลู่คาดเอาไว้เลย ผู้ได้รับการสืบทอดไม่ใช่เขา

บัดนี้ฮูมู่หลู่โล่งใจอย่างยิ่ง เขากลัวว่าองค์ชายใหญ่จะได้กลายเป็นผู้สืบทอดอย่างมาก เพราะหากเป็นเช่นนั้น องค์ชายใหญ่ก็จะโยนความผิดที่ทำภารกิจล้มเหลวทั้งหมดให้กับเขา เพื่อที่จะรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้ จากนั้นเขาก็คงไม่รอดแล้ว

ส่วนเหล่าแม่ทัพ เห็นได้ชัดว่ายังไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปขององค์ชายใหญ่ มีคนกำลังจะอธิบายเรื่องที่ท่านผู้นำสั่งเสียเอาไว้ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแตกดังขึ้น

จู่ๆองค์ชายใหญ่ก็บีบแก้วชาในมือแตก ทุกคนอึ้งไปกันหมด ยังไม่ทันที่พวกเขาจะรู้ตัวก็ได้ยินเสียงดังขึ้นอีก บัดนี้มีเพชฌฆาตที่แอบซ่อนอยู่นานแล้วปรากฏตัวออกมาทั่วทุกทิศทาง พวกเขาชักอาวุธหันเข้าหาเหล่าแม่ทัพ

“องค์ชายใหญ่ คิด......คิดจะทำสิ่งใด......”

เหล่าแม่ทัพตกใจและถามขึ้น

ฮูมู่หลู่พูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าขยับเชียว องค์ชายใหญ่ทำเพื่ออนาคตของชนเผ่าหนี่ว์เจินทั้งนั้น พวกเจ้าอย่าทำอำรบุ่มบ่ามจะดีกว่า ให้ความร่วมมือเสีย”

เหล่าแม่ทัพงุนงงไปหมด