องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1119

ทั้งที่กำลังคุยกันอยู่ดีๆ เหตุใดจู่ๆจึงกลายเป็นเช่นนี้?

ทันใดนั้นองค์ชายใหญ่ก็ยืนขึ้นแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“ท่านพ่อแก่ชราเลอะเลือนไปหมด ท่านลุงทั้งหลานเองก็เลอะเลือนตามไปด้วยงั้นรึ? องค์ชายสามไม่มีความสามารถอะไรเลย จะเป็นท่านผู้นำได้อย่างไร”

“รอเดี๋ยวพ่ะย่ะค่ะ เข้าใจสิ่งใดผิดรึไม่ ไม่มีใครกล่าวว่าองค์ชายสามได้รับสืบทอดพ่ะย่ะค่ะ”

มีคนหนึ่งรีบโบกมือ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าองค์ชายใหญ่จะเข้าใจผิดถึงขั้นนี้ แถมยังหันอาวุธเข้าหาพวกเขาด้วย

“หึ เจ้ายังไม่ยอมรับอีกงั้นรึ?” องค์ชายใหญ่ทำเสียงเย็นชาแล้วพูดต่อว่า “เมื่อครู่นี้พวกเจ้าทุกคนเผยออกมาแล้ว ข้าถามพวกเจ้า แต่พวกเจ้ากลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คิดว่าข้าโง่งั้นรึ?”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาอย่างมาก แววตาปรากฏความเย็นยะเยือก ราวกับอยากจะสังหารให้ตายยังไงอย่างงั้น

ทุกคนเข้าใจทันที ที่แท้อีกฝ่ายก็เข้าใจพวกเขาผิดนี่เอง พวกเขาสีหน้าซีดเซียวไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ ที่สำคัญคือพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าองค์ชายใหญ่จะก่อกบฏเช่นนี้

แม่ทัพที่อารมณ์ร้อนถามขึ้นทันทีว่า “องค์ชายใหญ่หมายความว่าอย่างไร? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความเข้าใจผิดของพระองค์ ต่อให้มันเป็นความจริง พระองค์จะก่อกบฏงั้นรึ? ไม่ว่าท่านผู้นำจะตัดสินใจอย่างไร ก็ควรจะปฏิบัติตามบัญชาจึงจะถูก”

เหล่าแม่ทัพคนอื่นๆเองก็เห็นด้วยความตำหนิว่า “ใช่แล้ว องค์ชายใหญ่จะบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว”

“ที่พระองค์กระทำอยู่คือการคิดกบฏ มีโทษอย่างหนัก”

“ต่อให้ท่านผู้นำจะเป็นอย่างไร ก็ไม่ควรคิดสงสัยในการตัดสินใจของพระองค์”

เมื่อฟังทุกคนพูดแล้วองค์ชายใหญ่ก็หัวเราะอย่างไม่สบอารมณ์ เขาชักดาบออกมาแล้วฟันลงบนโต๊ะ ทำให้โต๊ะถูกฟันเป็นสองข้าง

“พวกเจ้าอยากลิ้มลองความคมของดาบข้ารึไม่?”

น้ำเสียงขององค์ชายใหญ่เต็มไปด้วยความเดือดดาลและจิตสังหาร เหล่าองครักษ์ที่อยู่รอบๆเองก็ถืออาวุธมองไปทางเหล่าแม่ทัพ ทำให้พวกเขาหวาดผวาทันที

“หึ!”

แม่ทัพอารมณ์ร้อนคนนั้นชักดาบออกมาอย่างไม่ลังเลเช่นกัน เขาตะคอกอย่างเย็นชาว่า

“ดาบของข้าก็คมเช่นกัน!”

ดวงตาขององค์ชายใหญ่โหดเหี้ยมอย่างมาก มันเต็มไปด้วยจิตสังหาร

โชคดีที่ฮูมู่หลู่ที่อยู่ข้างๆเห็นว่าสถานการณ์ผิดปกติจึงรีบมาเกลี้ยกล่อมว่า

“สองก็คือพวกเจ้าไม่ยอมทำตาม ข้าก็จะกักขังพวกเจ้าไปตลอด เมื่อสถานการณ์มั่นคงแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ!”

สีหน้าขององค์ชายใหญ่โหดเหี้ยมอย่างมาก ราวกับว่าจะจับพวกเจ้ากิน ทำให้รู้สึกขนลุกไปหมด

แม่ทัพที่เหลือได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว พวกเขาเข้าใจความหมายขององค์ชายใหญ่กันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเลือกทางใด เขาก็จะก่อกบฏ ท่านผู้นำเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ต่อให้พวกเขาจะห้ามไป แล้วจะอย่างไรต่อ?

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่จะมาพวกเขาก็ได้ตัดสินใจกันแล้วว่าจะออกจากที่นี่ เพื่อหาชีวิตใหม่ หากคิดจะให้พวกข้าเชื่อฟังก็คงจะเพ้อฝัน ไม่มีใครเห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

“เลือกได้หรือยัง?”

องค์ชายใหญ่จ้องมองพวกเขา หากพวกเขายอมสนับสนุนให้เป็นผู้นำ เช่นนั้นทุกอย่างก็จะง่ายขึ้นอย่างมาก ถึงขั้นที่ว่าหากราบรื่น ก็จะมอบตำแหน่งและอำนาจให้ดีกว่าตอนนี้ด้วย

“ไม่ต้องเลือกแล้ว พรุ่งนี้พวกข้าจะออกไป”

มีแม่ทัพคนหนึ่งพูดอย่างเย็นชาว่า “หวังว่าพรุ่งนี้เจ้าจะทำตามคำพูดนะ”

เมื่อองค์ชายใหญ่ได้ยินดังนั้นก็แอบด่าทอในใจว่า ช่างเป็นเจ้าพวกดื้อรั้นเสียจริง แต่เมื่อถึงขั้นนี้แล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้

“ย่อมได้ พวกเจ้าอยู่ที่นี่ไปสักคืนแล้วกัน!”