องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1122

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเองก็เข้าใจดี เขาไม่คิดที่จะต่อสู้ต่อ เมื่อชิงตัวองค์ชายสามที่ปางตายมาได้แล้วก็รีบออกคำสั่งว่า

“ถอย ถอยให้หมด!”

“ขอรับ!” ทุกคนขานรับแล้วพากันถอยไป

เมื่อองค์ชายใหญ่เห็นดังนั้นก็แสดงสีหน้าที่โกรธเกรี้ยวออกมา “ตามไป ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องฆ่าพวกมันให้ได้!”

“องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ บัดนี้กำลังคนของเรามีไม่เพียงพอ หากหน่วยสนับสนุนยังไม่มา ก็ต้องเอาความปลอดภัยของพระองค์ไว้ก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งเกลี้ยกล่อม หากตามไปแล้วเกิดอีกฝ่ายหันหลังโจมตีกลับมาจะทำอย่างไร?

แม้ว่าองค์ชายใหญ่จะโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง แต่ก็ยังคงอดกลั้นและพูดว่า

“ส่งคนไปตามพวกมัน ไว้คิดบัญชีกับพวกมันในภายหลัง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบรับ

“ยังมัวรออะไรอยู่? รีบไปซะ!”

องค์ชายใหญ่โบกมืออย่างรำคาญใจ

ผู้ใต้บังคับบัญชาตกใจแล้วรีบไปปฏิบัติ

ทางด้านองค์ชายสาม บัดนี้เขาอยู่บนหลังของอูเอ๋อร์เฮ้อหนี การกระแทกอย่างรุนแรงทำให้องค์ชายสามเจ็บปวดอย่างมาก แต่เขาก็อดทนเอาไว้ และรีบพูดขึ้นว่า

“ท่านลุงเฮ้อหนีหยุดวิ่งได้แล้ว เราต้องกลับไป ท่านพ่อของข้ายังอยู่ด้านใน เราจะทิ้งท่านเอาไว้ไม่ได้”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีกลับไม่ได้หยุดฝีเท้าลง แต่กลับมุ่งหน้าต่อไปโดยไม่พูดอะไร

เมื่อองค์ชายสามเห็นดังนั้นก็ร้อนใจอย่างมาก เขารีบพูดว่า “ปล่อยข้าลง รีบปล่อยข้าลงซะ!”

แต่ว่าอูเอ๋อร์เฮ้อหนีกลับไม่สนใจ และวิ่งเร็วมากขึ้นกว่าเดิม

“อูเอ๋อร์เฮ้อหนี เจ้าจะหนีก็รีบหนีไปซะ ข้าจะกลับไปช่วยท่านพ่อของข้า!”

เมื่อองค์ชายสามเห็นดังนั้นแล้วก็ไม่สนใจความเจ็บปวดอีกต่อไป เขาขัดขืนอย่างรุนแรง

“องค์ชายสาม สงบใจหน่อย!”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีขมวดคิ้ว จึงต้องปล่อยเขาลง จากนั้นก็ชี้ไปยังพระราชวังที่ไฟลุกลามแล้วกัดฟันพูดว่า

“กลับไปตอนนี้ก็มีแต่กลับไปตาย เจ้าเข้าใจรึไม่? ต่อให้กลับไปเจ้าก็ไม่อาจช่วยท่านผู้นำได้แล้ว!”

“เจ้า......”

องค์ชายสามเบิกตากว้าง เขาตาแดงน้ำตาคลอ เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองอย่างยิ่ง เป็นลูกแต่กลับช่วยพ่อไม่ได้! เขารู้ว่าที่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีพูดถูกต้องแล้ว หากกลับไป ไม่เพียงแต่จะช่วยท่านพ่อไม่ได้แล้ว แต่จะเอาชีวิตของเขาไปด้วย แต่เขาก็ไม่อาจทนมองให้ท่านพ่อตกอยู่ในกำมือของคนเสียสติเช่นนั้น

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่นอนอยู่บนเตียงที่อยู่ในเต็นท์ เขาดวงตาแดงก่ำ และตัวสั่นไปหมด ไม่พูดอะไร แต่จ้องประตูเต็นท์เขม็ง

ในที่สุดม่านประตูก็ได้ถูกเปิดออก องค์ชายใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามา

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่มองเขา ความหวังสุดท้ายของเขาได้ดับสลายไป หัวใจสลาย เขาพยายามขยับปาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เลย

“ท่านพ่อ ท่านแก่ชราแล้ว ควรจะสละบัลลังก์ได้แล้ว หากท่านอยู่อย่างสงบ ลูกรับรองว่าก่อนที่จะสิ้นใจจะทำให้ท่านได้อยู่อย่างสบาย”

องค์ชายใหญ่จ้องมองพ่อของตนเองอย่างเรียบนิ่ง ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้า

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ขยับปากอยากจะด่าทอ แต่ก็ติดอยู่ที่ลำคอพูดอะไรไม่ออกเลย

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วองค์ชายใหญ่ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า

“ทหาร ไปนำหนังสือสละบัลลังก์มาให้ท่านพ่อลงลายมือ!”

เมื่อองค์ชายใหญ่ออกคำสั่งแล้ว คนที่อยู่ข้างๆก็ได้ไปนำหนังสือสละบัลลังก์มาให้เขา

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่จ้ององค์ชายใหญ่เขม็งอยากจะพูดอะไร แต่ก็ยังคงเปล่งเสียงไม่ออกเลย

องค์ชายใหญ่เองก็ไม่ได้สนใจ เขายื่นมือไปรับหนังสือสละบัลลังก์ จากนั้นก็นำมือของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ไปแตะสีแล้วประทับลงบนหนังสือ