องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1123

ทันทีที่มือสัมผัสโดนแล้วเขาก็โล่งใจขึ้นมาทันที และได้แสดงสีหน้าที่ดีใจออกมา ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เขาก็คือท่านผู้นำแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจินแล้ว!

“เนรคุณ!”

จนกระทั่งตอนนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่จึงจะเปล่งเสียงออกมาได้ เสียงของเขาแหบแห้งอย่างยิ่ง มันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและเสียใจ

“พรวด!” เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว และได้กระอักเลือดออกมา ทำให้เตียงเลอะเลือด จากนั้นก็ล้มไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ท่านผู้นำ!”

หลายคนในเต็นท์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แม้ว่าพวกเขาจะเข้าร่วมการกบฏ แต่ก็รักและเคารพนับถืออ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่อย่างยิ่ง เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไปก็กระวนกระวายใจขึ้นมา

“รีบไปเรียกหมอมา รีบไปซะ”

องค์ชายใหญ่เองก็ร้อนใจ เขารีบออกคำสั่งไป เมื่อมีคนกำลังจะไปเรียกหมอ ก็ถูกฮูมู่หลู่ขัดขวางเอาไว้

ฮูมู่หลู่เดินมาตรงที่นอนแล้วใช้มือสัมผัสตรงปลายจมูกของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ จากนั้นก็คุกเข่าแล้วประกาศว่า

“องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ ท่านผู้นำได้ถึงแก่กรรมแล้ว องค์ชายใหญ่โปรดสืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำตามหนังสือ เพื่อเป็นผู้นำแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจิน สร้างความรุ่งเรืองอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ!”

จากนั้นทุกคนก็ได้คุกเข่าลงพร้อมเพรียงกัน แล้วตะโกนอย่างเคารพว่า

“เข้าเฝ้าท่านผู้นำพ่ะย่ะค่ะ ขอท่านผู้นำอยู่ยงคงกระพัน รวมทุ่งหญ้าเป็นหนึ่ง!”

องค์ชายใหญ่มองทุกคนแล้วจู่ๆก็อึ้งไป ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อมาถึงจุดนี้จริงๆแล้วเขากลับรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เขาสับสนไปหมด เขาอยากจะเป็นท่านผู้นำไม่ใช่รึ? แล้วเหตุใดเมื่อเห็นภาพเช่นนี้แล้วกลับรู้สึกเศร้าอย่างประหลาดกัน

“เป็นอะไรรึพ่ะย่ะค่ะ?” เมื่อฮูมู่หลู่เห็นท่าทีเช่นนี้ของเขาก็ถามขึ้นทันทีว่า “หรือว่าท่านผู้นำมีความกังวลใดงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อองค์ชายใหญ่ได้ยินดังนั้นก็สะดุ้ง เขามองท่านพ่อที่สิ้นใจไปแล้ว และแล้วก็พูดว่า

“บอกกับทุกฝ่าย ท่านพ่อได้สิ้นใจแล้วในคืนนี้เวลาโฉ่ว โดยมีข้าสืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำ ทุกฝ่ายจะต้องเคารพเชื่อฟังต่อข้า ไม่เช่นนั้นจะถือว่าคิดกบฏ!”

เมื่อเขาพูดจบแล้วก็มีเสียงขานรับอย่างดังสนั่นว่า “พ่ะย่ะค่ะ!”

ฟ้าค่อยๆสาง

เมื่อฮูมู่หลู่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ได้รีบพาทุกคนมายังสถานที่ที่กักขังเหล่าแม่ทัพไว้อย่างร้อนใจ

เหล่าแม่ทัพร้อนใจกันทั้งคืน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย จนกระทั่งพวกเขาเห็นว่าฮูมู่หลู่เข้ามา สีหน้าของพวกเขาก็ซีดเซียวไปหมด เกรงว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่คงถูกพวกมันสังหารไปแล้ว

เป็นไปตามคาด สิ่งแรกที่ฮูมู่หลู่กล่าวก็คือเรื่องนั้น

“ท่านผู้นำได้สิ้นใจเมื่อคืนนี้เวลาโฉ่ว บัดนี้องค์ชายใหญ่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้สืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำ ทุกฝ่ายควรจะยอมจำนนต่อพระองค์ ตามหลักแล้วพวกเจ้าเองก็ต้องยอมจำนน ท่านผู้นำจึงจะคืนอิสระให้พวกเจ้า”

ฮูมู่หลู่พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ เสียงแฝงความหนักแน่น ไม่ยอมให้ต่อต้าน

“เจ้าเด็กนั่นจะปล่อยเราไปจริงรึเนี่ย?”

“ไร้สาระ บัดนี้สถานการณ์ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว ไม่ปล่อยแล้วยังไงเล่า?”

อีกคนหนึ่งถอนหายใจ จากนั้นก็มองไปยังที่ไกลๆแล้วพูดว่า

“ท่านผู้นำได้สิ้นใจแล้ว พวกเราเองก็ควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว”

“เฮ้อ ไปกันเถิด......”

พวกเขาถอนหายใจแล้วเริ่มไปเรียกรวมหน่วยของตนเอง แล้วออกจากที่นี่ไป แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อพวกเขากลับไปถึงบ้านแล้วกลับพบว่าครอบครัวของพวกเขาได้หายไปหมดแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น? ภรรยาของข้าเล่า? ลูกของข้าเล่า?”

พวกเขาตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง และรีบวิ่งออกไปหาบริเวณรอบๆ แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย แม้แต่ลูกเมียของพวกเขาก็ได้หายไปในอากาศ

“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?”

พวกเขาล้มพับลงกับพื้น แววตาเหม่อลอย แล้วพึมพำว่า “นี่มันอะไรกัน? ใครก็ได้ช่วยบอกข้าที”

จนกระทั่งผ่านไปนานก็มีทหารมาหาพวกเขาแล้วบอกความจริงให้ ที่แท้ครอบครัวของพวกเขาก็ได้ถูกฮูมู่หลู่จับตัวไปเมื่อคืนนี้แล้ว แถมยังได้ฝากบอกว่า เพียงแค่พวกเขาอยู่อย่างสงบ ไม่ก่อเรื่องภายในหนึ่งปี และออกจากชนเผ่าหนี่ว์เจินไป เช่นนั้นก็จะปล่อยครอบครัวของพวกเขา