องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1125

“อูเอ๋อร์เฮ้อหนี พวกเจ้าอย่าได้ขัดขืนเลย วันนี้พวกเจ้าต้องตาย!”

แม่ทัพฝ่ายศัตรูหัวเราะแล้วก็โบกมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาบุกโจมตี อยากจะฆ่าพวกเขาให้หมดในคราวเดียว

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีสีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขารู้สึกโศกเศร้าและโกรธแค้นอย่างยิ่ง เขาไม่คิดว่าเจ้าคนทรยศนั่นจะโหดเหี้ยมมากถึงเพียงนี้

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “ใครก็ได้ มาหามองค์ชายสามหนีไปก่อน พวกข้าจะกันพวกมันไว้เอง!”

“ข้าไม่ไป จะตายก็ตายด้วยกัน!”

องค์ชายสามเงยหน้ามองอูเอ๋อร์เฮ้อหนีอย่างลำบาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว แววตาของเขาประกายความบ้าคลั่ง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้ตอนนี้เขาจะหนีไปได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร? สู้ตายกับคนพวกนี้ยังดีกว่า! ไม่เสียดายชีวิต

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีอึ้งไป ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังแล้วพูดทันทีว่า

“ดี ท่านสุดยอดกว่าองค์ชายสองคนนั้น นี่สิจึงจะคล้ายกับท่านผู้นำ เช่นนั้นก็ไม่หนีแล้ว สู้กับพวกมัน!”

“ฆ่า......”

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงตะโกนฆ่าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าอูเอ๋อร์เฮ้อหนีและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจะดุดัน แต่เนื่องด้วยอีกฝ่ายมีจำนวนคนที่มากกว่า จึงสู้ไม่ได้เลย ไม่นานอูเอ๋อร์เฮ้อหนีก็ได้รับบาดเจ็บ

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่ทหารอีกหลายคนเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

“พวกมันใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว เหล่าสหาย สังหารพวกมันให้ได้ในคราวเดียว!”

แม่ทัพฝ่ายศัตรูดีใจอย่างยิ่ง และรีบสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาโจมตีทันที

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีแววตาเย็นชา มุมปากมีเลือดไหลออกมา แต่เขาก็ยังคงถือดาบแล้วพุ่งไปด้านหน้าต่อ

ทันใดนั้นเอง! เสียงม้าวิ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ทุกคนตกตะลึงอย่างยิ่ง และพากันหันไปมองทางต้นเสียง จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที และพบว่าในส่วนลึกของป่าจู่ๆก็มีม้าศึกจำนวนเกือบพันพุ่งออกมา บนม้าศึกมีนักรบที่สวมชุดเครื่องแบบของชนเผ่าหนี่ว์เจินเอาไว้กันหมด พวกเขาพุ่งเข้ามาในสนามรบราวกับแม่ทัพแห่งสวรรค์มาจุติ

ผู้ช่วยโจวเพียงแค่มองปราดเดียวก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้แล้ว เขาชี้ไปทางฝ่ายศัตรูแล้วออกคำสั่งว่า

“สังหารพวกมันซะ ช่วยพวกคนที่ถูกล้อมเอาไว้”

ข้างๆของเขามีคนชนเผ่าหนี่ว์เจินที่ฟังภาษากลางออก เขารีบแปลให้ทันที และแล้วเหล่าทหารม้าทุ่งหญ้าเหล่านี้ก็ตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปสังหารศัตรูทันที

“อ๊าก! คนพวกนี้มาจากที่ใดกัน?”

แม่ทัพฝ่ายศัตรูตกใจอย่างยิ่ง เมื่อครู่นี้เขายังคิดว่าตนเองได้กุมชัยชนะเอาไว้แล้ว ไม่คิดว่าจู่ๆจะมีทหารสนับสนุนออกมา อีกทั้งอีกฝ่ายยังมีจำนวนคนมากกว่าพวกเขาหลายเท่าด้วย ดูท่าทางดุร้ายมากกว่าปกติ พวกเขาไม่ใช่คู่มือเลย

“หนี! รีบหนีเร็วเข้า!”

ศัตรูรีบหันหัวม้าแล้วจะหนีไป แต่เมื่อพวกเขาก้าวไปไม่เท่าไรก็พบว่าด้านหลังมีคนไล่ตามมา

“อ๊าก!”

แม่ทัพศัตรูหวาดผวาอย่างยิ่ง เขาหันไปเห็นว่ามีสหายถูกยิงล้มลงจากหลังม้าเรื่อยๆ ทันใดนั้นเขาก็ตกใจอย่างมาก และกรีดร้องว่า

“อย่าสังหารข้า ข้ายอมแพ้! ข้ายอมแพ้!”

พวกอูเอ๋อร์เฮ้อหนีงุนงงไปหมด เพราะพวกเขามองคนเหล่านี้แล้ว พบว่าคนส่วนใหญ่คือคนชนเผ่าหนี่ว์เจิน แต่ว่าเหตุใดจึงชูธงของอาณาจักรฉินเล่า?

ในขณะที่พวกเขากำลังสงสัย ไม่นานศัตรูก็ถูกจัดการจนหมด ผู้ช่วยโจวเช็ดเลือดที่เลอะบนใบหน้าแล้วขี่ม้ามาถามว่า

“ใครคือแม่ทัพของพวกเจ้า?”

“ข้าเอง พวกเจ้าคือใคร?”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีประสานมือคารวะ อย่างไรเขาก็เป็นหนึ่งในแปดแม่ทัพหลักของชนเผ่าหนี่ว์เจิน อย่างไรก็ฟังภาษาภาคกลางออก

ผู้ช่วยโจวโล่งอก อีกฝ่ายฟังภาษาภาคกลางออก จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแปลอีก

เขาได้อธิบายสถานการณ์ของตนเองแล้วก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“เรื่องก็เป็นมาเช่นนี้ พวกข้าช่วยชีวิตของพวกเจ้าไว้ เช่นนั้นก็เชิญมากับพวกข้าเถิด”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีขมวดคิ้วแล้วรู้สึกสองจิตสองใจ

องค์ชายสามส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านลุงเฮ้อหนี เราจะไปกับพวกเขาไม่ได้นะ ไม่แน่ว่าคนอาณาจักรฉินอาจมีแผนอะไรก็ได้ เราต้องหาวิธีหนีไปตอนที่พวกมันไม่ทันตั้งตัว!”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็กัดฟันแล้วพูดว่า

“ไม่ได้ องค์ชายสามบาดเจ็บสาหัสเกินไป หากไม่รีบทำการรักษาอาจเสียชีวิตได้ คนอาณาจักรฉินไม่เพียงแต่จะร่ำรวย แถมทักษะการแพทย์ก็สุดยอดอย่างมาก เราให้พวกเขาช่วยก่อน”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเข้าใจสถานการณ์ของทุ่งหญ้าดี รู้ว่าทักษะการแพทย์ของทุ่งหญ้าแย่อย่างมาก หมอที่เก่งที่สุดก็อยู่ที่เจ้อหลี่มู่เหมิง พวกเขาจะกลับไปหาเรื่องใส่ตัวได้อย่างไร