องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1126

และภายนอกนี้ก็ไม่อาจรักษาโรคบางชนิดได้เลย โดยเฉพาะคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างองค์ชายสาม ยากที่จะอดทนได้ หากต้องมาตายอยู่ที่นี่จริงๆ ก็คงเสียแรงโดยสูญเปล่า

เมื่อคิดดังนั้นแล้วอูเอ๋อร์เฮ้อหนีก็ตัดสินใจแล้วพูดว่า

“เราจะไปกับพวกเขา ไม่ว่าคนอาณาจักรฉินจะมีเป้าหมายอะไร ตราบใดที่สามารถรักษาเจ้าได้ก็พอแล้ว”

“ไม่ได้ จะไปกับพวกคนอาณาจักรฉินไม่ได้!” องค์ชายสามร้อนใจ

แต่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีส่ายหน้าอย่างหนักแน่น เขามองผู้ช่วยโจวอย่างดุดันแล้วพูดว่า

“พวกเจ้าคนอาณาจักรฉินสามารถช่วยคนที่บาดเจ็บของเราได้รึไม่?”

ผู้ช่วยโจวอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว แพทย์ทหารของเราเป็นหมอที่สุดยอดที่สุด ไปเถิด ข้าจะจัดแจงให้อย่างดี”

เมื่อองค์ชายสามเห็นดังนั้นก็ร้อนใจอย่างยิ่ง เขาพยายามยืนขึ้นอยากจะขอให้อูเอ๋อร์เฮ้อหนีไม่ไปกับอีกฝ่าย

แต่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีกลับดึงเขามาแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“องค์ชายสาม ไม่ใช่เพื่อเจ้าเท่านั้น เราของเราอีกมากก็ได้รับบาดเจ็บ จะปล่อยให้พวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ไปกับคนอาณาจักรฉินเถิด ช่วยพวกเขา พวกเราเองก็เหลือสหายเพียงเท่านี้แล้ว”

องค์ชายสามขยับริมฝีปาก สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ออก เขาจึงถอนหายใจ

ผู้ช่วยโจวได้พาทุกคนเดินทางไปยังค่ายทหาร

เมื่อกลับไปถึงแล้วเขาก็ได้ไปหาแพทย์ทหาร และได้จัดแจงให้คนที่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็ได้หันไปถามอูเอ๋อร์เฮ้อหนีว่า

“เจ้ามีตำแหน่งอะไรในชนเผ่าหนี่ว์เจิน?”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีครุ่นคิด เขาคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบังตัวตน อย่างไรบัดนี้เขาก็เห็นแล้วว่าในค่ายของอีกฝ่ายมีคนทุ่งหญ้าอยู่มากมาย อาจจะมีคนจำเขาขึ้นมาก็ได้

และแล้วเขาก็พูดความจริงว่า “ข้าคือหนึ่งในแปดแม่ทัพหลัก มีนามว่าอูเอ๋อร์เฮ้อหนี”

“ให้ตายเถิด!”

ผู้ช่วยโจวตกตะลึงอย่างยิ่ง นี่เขาบังเอิญไปช่วยหนึ่งในแปดแม่ทัพหลักแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจินมาได้งั้นรึเนี่ย? เรื่องนี้ทำเอาผู้ช่วยโจวดีใจอย่างยิ่ง เขาถูมืออย่างตื่นเต้นทันที

นี่มันเหยื่อชิ้นโตเชียวนะ!

“เจ้าคอยอยู่ที่นี่สักเดี๋ยว ข้าจะไปพบท่านแม่ทัพก่อน”

ผู้ช่วยโจวพูดอย่างร้อนใจ เขาต้องรีบเอาผลงานไปขอรางวัลเสียก่อน นี่มันเรื่องใหญ่เชียวนะ!

“อืม” อูเอ๋อร์เฮ้อหนีพยักหน้า บัดนี้ต้องพึ่งผู้อื่น เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะคัดค้านอะไร

“ฮ่าๆ คราวนี้คงได้กำไรอย่างยิ่ง!”

“ว่าอย่างไรนะ? มีเรื่องนี้ด้วยงั้นรึ?”

หลี่ชางอึ้งไป เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ด้วย

อูเอ๋อร์เฮ้อหนียิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า

“พวกเจ้าก็กล้าหาญจริงๆ กล้ามาที่เจ้อหลี่มู่เหมิงด้วยจำนวนคนแค่นี้ แต่ว่าพวกเจ้าก็โชคดีจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ไม่ได้ก่อกบฏ พวกข้าอาจจะเกิดความเสียหายอย่างหนัก ส่วนพวกเจ้าก็ไม่ได้กลับไปอีกแล้ว!”

หลี่ชางได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง แต่ยังคงแสดงสีหน้าที่ใจเย็นแล้วพูดว่า

“เจ้าพูดเช่นนี้ แสดงว่าตอนนี้ที่เจ้อหลี่มู่เหมิงเละเทะไปหมดแล้วงั้นรึ?”

“ใช่แล้ว” อูเอ๋อร์เฮ้อหนีพูดอย่างขมขื่นว่า “ดูท่าตอนนี้ ต่อให้เจ้าจะมีจำนวนคนน้อย แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะยึดเจ้อหลี่มู่เหมิงได้”

หลี่ชางและผู้ช่วยโจวสบตากัน และเห็นแววตาที่ดีใจในดวงตาของอีกฝ่าย

แต่ว่าหลี่ชางยังคงมีความกังวลอยู่ เขาหรี่ตาแล้วพูดว่า

“เจ้าเกลียดชังโกรธแค้นองค์ชายใหญ่ไม่ใช่รึ? เช่นนี้แล้วกัน ข้าจะมอบกำลังคนให้เจ้าสองพันคน เจ้าจงมาเป็นแนวหน้าของข้าชั่วคราว หากยึดยึดเจ้อหลี่มู่เหมิงได้ ข้าก็จะเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่ไส้ศึก ไม้เช่นนั้นเขาก็มีเหตุผลที่จะสงสัยเจ้า รวมถึงสหายของเจ้าที่มารักษาตัวที่นี่ด้วย”

หลี่ชางไม่ใช่คนโง่เขลา อีกฝ่ายพูดอย่างดี ราวกับว่ายึดเจ้อหลี่มู่เหมิงวางอยู่ตรงหน้า สามารถไปยึดครองได้สบายๆยังไงอย่างงั้น เขาจะเชื่อง่ายๆเช่นนั้นได้อย่างไร

ดังนั้นเขาจึงต้องระมัดระวัง เพื่อป้องกันว่านี่คือกับดัก