องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1127

เมื่อผู้ช่วยโจวได้ยินดังนั้นแล้วก็เข้าใจความหมายของหลี่ชางทันที เขาพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่ออูเอ๋อร์เฮ้อหนีได้ยินดังนั้นแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบใจ แล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า

“ข้าสามารถปฏิเสธได้รึไม่?”

แม้ว่าเขาจะมีความโกรธแค้นต่อองค์ชายใหญ่ แต่เขาก็ไม่โง่เขลา ไม่อยากจะเป็นสุนัขรับใช้ของคนอาณาจักรฉิน โดยเฉพาะเรื่องการช่วยคนอาณาจักรฉินกวาดล้างเจ้อหลี่มู่เหมิง เขายิ่งทำไม่ลง

หลี่ชางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “เจ้าไม่มีทางเลือกอื่น”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง สุดท้ายก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า

“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็ยินดีที่จะช่วยเจ้าโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิง แต่ข้ามีคำร้องขอหนึ่งอย่าง เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว เจ้าจะต้องปล่อยข้าและสหายของข้าไป”

“วางใจเถิด ลูกผู้ชายหนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน” หลี่ชางยิ้มแล้วพูดเรียบๆ

เมื่ออูเอ๋อร์เฮ้อหนีได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ แม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจว่าหลี่ชางคิดอะไร แต่ตราบใดที่ไม่ดึงเหล่าสหายพวกนั้นของเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เรื่องอื่นเขาก็มีแต่ต้องกัดฟันสู้ต่อไป!

เมื่อพูดคุยกันแล้วหลี่ชางก็มองผู้ช่วยโจวแล้วรีบออกคำสั่งว่า

“ประกาศต่อเจ้าหน้าที่ทุกคนว่าอีกครึ่งชั่วโมง จะเริ่มทำการโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิง!”

“ขอรับ!” ผู้ช่วยโจวพยักหน้าแล้วรับออกไปออกคำสั่ง

......

เวลาซื่อ พระราชวังเจ้อหลี่มู่เหมิงได้จัดพิธีราชาภิเษก

ตามกฎแล้วต้องทำการจัดขึ้นที่ภูเขาหลางจูชู แต่บัดนี้ที่นั่นได้ถูกยึดไปแล้ว ดังนั้นจึงต้องจัดขึ้นที่นี่ เมื่อจัดพิธีอันยาวนานเรียบร้อยแล้ว ผู้ที่อยู่เบื้องล่างต่างก็เงยหน้ามองอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้

เขารู้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้ยอมจำนนต่อเขา เขาจะต้องทำให้คนเหล่านี้ยอมจำนนต่อเขาอย่างแท้จริงให้ได้ และแล้วอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ก็ก้าวไปด้านหน้า เขาพูดเสียงดังขึ้นท่ามกลางสายตาของคนเกือบหมื่นคนว่า

“ข้าสืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำ จะนำพาชนเผ่าหนี่ว์เจินของเราชิงความรุ่งโรจน์ของเรากลับคืนมาให้ได้ คนอาณาจักรฉินจะไม่สามารถเหยียบย่ำพวกเราอย่างไร้เหตุผลได้อีกต่อไป เราจะสร้างดินแดนของเราขึ้นมาใหม่ หวนคืนความรุ่งโรจน์ของเรา!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฮึกเหิม และน่าประทับใจอย่างยิ่ง เมื่อเห็นว่าผู้ที่อยู่เบื้องล่างไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขาจึงหันหน้าไปกวาดตามองรอบๆ แล้วตะโกนเสียงดังว่า

“ทหาร พาคนพวกนั้นขึ้นมา!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้ว เหล่าผู้ชายที่สวมชุดคนอาณาจักรฉินหลายสิบคนก็ได้ถูกพาขึ้นมา นี่คือคนอาณาจักรฉินที่เขาจับมาได้ในตอนที่ไปปล้นเส้นทางการส่งกําลังบํารุงที่ภูเขาเยี่ยนก่อนหน้านี้

เมื่ออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เห็นดังนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ้างแล้ว เขายิ้มแล้วพูดว่า

“วันนี้ ท่านผู้นำผู้นี้ขอออกคำสั่งเรื่องแรก ชนเผ่าทุ่งหญ้าของเราจะไม่ยอมรามือจากอาณาจักรฉิน บัดนี้เราขาดแคลนเสบียง อาณาจักรฉินร่ำรวย เมื่อหิมะละลายแล้ว ท่านผู้นำผู้นี้จะพาพวกเจ้าลงใต้โจมตี!”

“ดี!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ยังไม่ทันพูดจบ คนที่อยู่เบื้องล่างก็ร้องไชโยขึ้น

เรื่องลงใต้ไปปล้นคนอาณาจักรฉิน ไม่มีใครในชนเผ่าหนี่ว์เจินสู้เขาได้เลย อย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็เคยลงมือมาก่อน อีกอย่างไม่เพียงแค่ลงมือ แถมยังแย่งชิงของล้ำค่าได้มามากมายด้วย มีสิ่งของที่พวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนมากมาย พวกเขารู้สึกเป็นบุญตา และทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

แม้ว่าตอนนี้จะขาดแคลนเสบียง แต่เมื่อหิมะละลายแล้วไปปล้นชิงคนอาณาจักรฉิน ก็ยังสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พยักหน้าอย่างพอใจ เขารู้ว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเองก็ได้ครอบครองตำแหน่งท่านผู้นำได้อย่างราบรื่นแล้ว

แม้ว่าในระหว่างทางยังมีอุปสรรคบ้าง และยังมีความสงสัย แต่แล้วอย่างไรเล่า? เขาจะใช้เวลาค่อยๆพิสูจน์ ว่าตนเองคือผู้นำทุ่งหญ้าที่แท้จริง

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หัวเราะและเดินไปยังที่นั่งหนังหมาป่าของท่านผู้นำด้วยแววตาที่เร่าร้อน เขาเชื่อว่าหลังจากวันนี้ไป เขาจะต้องทำให้ชนเผ่าหนี่ว์เจินขึ้นไปยังจุดสูงสุดได้ อีกทั้งยังเป็นจุดที่สูงมากที่สุดในประวัติศาสตร์!

แต่ว่า ในขณะที่เขากำลังเตรียมที่จะขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและความมั่งคั่ง ทันใดนั้นก็มีลูกธนูตกลงมาจากท้องฟ้า