องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1148

“แล้วหากเป็นกระหม่อมเล่าพ่ะย่ะค่ะ?” จู่ๆจางฝูก็เงยหน้าแล้วพูดขึ้น

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เกรงว่าจะไม่ได้ บัดนี้ใครๆก็รู้ว่าเจ้าอยู่ฝ่ายอาณาจักรฉินแล้ว หากเจ้าออกหน้าเอง พวกมันอาจไม่แยแสเลยก็ได้”

“คือ......” จางฝูสีหน้าไม่สู้ดีทันที เขาไหล่ตกด้วยความเศร้า “เป็นเช่นนั้นจริงด้วย!”

ฉินเหยียนตบบ่าของเขาแล้วถามว่า “แต่ข้าต้องการให้เจ้าแนะนำคนให้ข้า เพื่อไปเป็นผู้ไกล่เกลี่ย จะให้ดีที่สุดต้องเป็นผู้ที่เข้าใจพวกตระกูลขุนนางและมีสายสัมพันธ์กับพวกเขา เป็นผู้ที่คำพูดมีน้ำหนัก”

จางฝูกะพริบตาแล้วจู่ๆก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ เขารีบเข้าไปใกล้ฉินเหยียนแล้วพูดเสียงเบาด้วยท่าทีมีลับลมคมในว่า

“มีผู้หนึ่ง!”

ฉินเหยียนเลิกคิ้ว “ใครงั้นรึ?”

จางฝูยิ้มแล้วพูดว่า “จางจวิ้นพ่ะย่ะค่ะ!”

จางจวิ้นรึ? ฉินเหยียนพูดชื่อของเขาเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็มองจางฝูอย่างสงสัยแล้วถามว่า

“นี่คงไม่ใช่ญาติของเจ้าหรอกนะ?”

จาวฝูรีบส่ายหน้า “จะเป็นไปได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะมีญาติได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

ว่าแล้วเขาก็รีบพูดต่อว่า “แต่ว่าคนผู้นี้ก็มีความสัมพันธ์กับกระหม่อมจริง เขาคือลูกชายของจางจื้อสยงพ่ะย่ะค่ะ”

“หา? พวกจางจื้อสยงถูกกวาดล้างกันหมดแล้วไม่ใช่รึ?” ฉินเหยียนถามกลับอย่างตะลึง

เหตุใดจู่ๆจึงมีจางจวิ้นได้ อีกทั้งยังเป็นลูกชายของมันด้วย

จางฝูเกาศีรษะแล้วเล่าเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดอย่างละเอียด

ฉินเหยียนฟังแล้วก็เบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ เขาถามว่า

“เจ้าหมอนี่หักหลังพ่อของตนเองเพื่อให้รอดชีวิต ดังนั้นพี่เจ็ดจึงได้หลักฐานเอาผิดพวกตระกูลจางได้งั้นรึ?”

โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! แม้ว่าสำหรับพวกเขาเจ้าหนูนี่จะช่วยพวกเขาเอาไว้มาก แต่เมื่อพิจารณาจากตรรกะแล้ว เจ้าหมอนี่กล้าหักหลังพ่อและคนของตระกูลเพื่อเอาชีวิตรอด นี่มันไร้ความเป็นมนุษย์เกินไปแล้ว

จางฝูกระแอมอย่างเห้อเขิน “ก็เพราะ......เจ้าหมอนั่นกลัวตายมากเกินไปพ่ะย่ะค่ะ......”

ฉินเหยียนยิ้ม “เจ้าแนะนำคนเช่นนี้ให้เป็นผู้ไกล่เกลี่ยของอาณาจักรฉิน เพื่อไปไกล่เกลี่ยกับพวกตระกูลขุนนาง จะได้ผลรึ?”

“เอ่อ......คงจะ......ได้ละมั้งพ่ะย่ะค่ะ”

จางฝูลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วพูดเบาๆว่า “อย่างไรเจ้าหมอนี่ก็ตรงตามเงื่อนไขของท่านอ๋อง อีกอย่างเขาไม่เพียงแค่มีความสนิทกับพวกตระกูลขุนนางเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดคือเขารู้ช่องทางดีพ่ะย่ะค่ะ ปัญหาคือคนผู้นี้ไว้ใจได้รึไม่ นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างสงสัยว่า “หากพูดตามความจริงแล้ว อาณาจักรฉินคือศัตรูที่สังหารพ่อของเขาใช่รึไม่?”

“แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เจ้าจางจวิ้น ต่อให้เราจะใช้ประโยชน์ถูกวิธี แต่ก็ไม่แน่ว่าจะทำประโยชน์ให้เรา” จางฝูพูดขึ้น

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว จากนั้นก็เงยหน้ามองนอกหน้าต่าง ภูเขาและต้นไม้ที่ทอดยาวไม่รู้จบถูกปกคลุมไปด้วยหิมะตกหนัก ผืนป่าเขียวขจีถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีเงิน

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วหันหน้ามาพยักหน้าพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเจ้าก็ไปลงมือทำเรื่องนี้เถิด หากล้มเหลวก็ให้เป็นความผิดของข้า หากสำเร็จก็ให้เป็นผลงานของเจ้า!”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็หันไปมองหลี่ชางด้วยความสับสนกันหมด

“เกิดอะไรขึ้นรึขอรับ?”

“ผู้ช่วยโจวทำให้ท่านแม่ทัพเดือดดาลงั้นรึขอรับ?”

หลี่ชางพูดอย่างเดือดดาลว่า “ แค่ทำให้เดือดดาลที่ไหนกัน? ข้าแทบจะโกรธจนระเบิดแล้ว!”

“ในจดหมายระบุไว้ว่าอะไรงั้นรึขอรับ?”

“ก่อนหน้านี้อ๋องเหยียนออกคำสั่งให้เราแสร้งทำเป็นโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงแล้วป้องกันเอาไว้ สุดท้ายเพราะผู้ช่วยโจวหูตึงฟังผิด บอกข้าให้โจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงอย่างเต็มกำลัง”

หลี่ชางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“หา?”

“อะไรกันเนี่ย?”

ทุกคนงุนงงไปหมด พวกเขาเดินทางฝ่าพายุหิมะมาตั้งหลายวัน จนสุดท้ายก็โจมตียึดเจ้อหลี่มู่เหมิงมาได้เชียวนะ พวกเขายังรอได้รางวัลอยู่แท้ๆ แต่สุดท้ายกลับบอกว่าพวกเขาฝ่าฝืนคำสั่งงั้นรึ?

หลี่ชางมองสีหน้าที่ตกตะลึงของทุกคนแล้วพูดอย่างรำคาญใจว่า

“เจ้าบ้านั่น ก่อนหน้านี้เพราะเขาผิดพลาด เราจึงไปโจมตีที่ภูเขาหลางจูชู บัดนี้เพราะหูตึง เราจึงโจมตีมายังเจ้อหลี่มู่เหมิง ไปเรียกเขามาเดี๋ยวนี้ ข้าจะจัดการเขาซะ”

ทุกคนจนปัญญา และต้องไปเรียกผู้ช่วยโจวมาตามคำสั่ง