องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1149

ไม่นานผู้ช่วยโจวก็ถูกพามาถึงในเต็นท์ของหลี่ชาง เมื่อเข้ามาแล้วเขาไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกว่าบรรยากาศแปลกไป กลับดูราวกับมีเรื่องจะมารายงานหลี่ชางยังไงอย่างงั้น

“ท่านแม่ทัพขอรับ ขณะที่ข้ากำลังจัดการเรื่องเสบียง ข้าพบคนส่งสารด้วย เขามาเพื่อส่งสารจากอ๋องเหยียนขอรับ”

“หือ?” หลี่ชางอึ้งไป และไม่สนใจเรื่องหาเรื่องเขาแล้ว เขาถามขึ้นทันทีว่า “อ๋องเหยียนมีคำสั่งอะไรงั้นรึ?”

ผู้ช่วยโจวอึ้งไป เขาพูดอย่างเข้มงวดว่า “อ๋องเหยียนมีคำสั่งให้ท่านจัดการอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ขอรับ แล้วพระองค์จะแต่งตั้งให้ท่านเป็นโหวขอรับ”

“พล่ามอะไรของเจ้า!” หลี่ชางโกรธเกรี้ยวทันที เขาหยิบแก้วขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่ศีรษะผู้ช่วยโจว

ผู้ช่วยโจวไม่ทันได้ตั้งตัว เขาอุทานแล้วถูกเขวี้ยงหัวโน เขาถามด้วยสีหน้าที่น้อยใจว่า

“ท่านแม่ทัพทำอะไรกันขอรับ?”

“จะอะไรอีกเล่า เจ้าดูจดหมายนี้เองซะ!” หลี่ชางโยนจดหมายใส่ผู้ช่วยโจวอย่างเดือดดาล

ผู้ช่วยโจวรีบรับจดหมายด้วยมือสองข้าง เมื่อดูแล้วเขาก็ยิ่งน้อยใจ

“ท่านแม่ทัพ ข้าถูกใส่ร้ายขอรับ ตอนนั้นข้าจำได้ว่าพระองค์ตรัสว่าให้เราโจมตีนะขอรับ”

“เดี๋ยวเถอะ! เจ้าบังอาจสงสัยในตัวอ๋องเหยียนงั้นรึ?” หลี่ชางพูดอย่างเย็นชา

ผู้ช่วยโจวหลับตาด้วยความขมขื่น “ข้าน้อยสำนึกผิดแล้วขอรับ”

แต่ทันใดนั้นเขาก็พูดต่อว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ แม้ว่าสองครั้งก่อนหน้านี้จะเป็นปัญหาของข้า แต่ข้าก็ไม่ได้มีเจตนานะขอรับ ส่วนครั้งนี้ข้ากล้ารับรองว่าไม่ผิดแน่นอนขอรับ!”

“เจ้าไม่เห็นที่เขียนไว้ในจดหมายงั้นรึ? จ้าวปั๋วซื่อได้กล่าวว่าอ๋องเหยียนให้เราคอยก่อน รอให้หิมะละลายแล้วค่อยว่ากัน”

ผู้ช่วยโจวงุนงงไปหมด เขาเกาศีรษะด้วยสีหน้าที่สงสัย

หลี่ชางถามขึ้นด้วยความเดือดดาลว่า “เจ้าพูดว่าอ๋องเหยียนให้เรากวาดล้างชนเผ่าหนี่ว์เจิน เจ้าไปฟังใครมา?”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่ออีกฝ่าย แต่เป็นเพราะหากปฏิบัติเรื่องอื่นเจ้าหมอนี่สามารถไว้ใจได้ แต่หากให้เขาเป็นผู้สื่อสารคนกลาง เพียงแค่ผ่านเขาความหมายก็จะเปลี่ยนทันที สถานการณ์ในตอนนี้ไม่อาจเชื่อใจเขาได้ง่ายๆ

ผู้ช่วยโจวรีบพูดว่า “ทหารส่งสารก่อนหน้านี้ขอรับ ครั้งนี้ข้าได้ให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อว่านี่คือคำสั่งของอ๋องเหยียน สามารถเรียกเขามาถามได้เลยขอรับ”

หลี่ชางขมวดคิ้วแล้วออกคำสั่งว่า “ไปเรียกทหารส่งสารคนนั้นมา!”

ทันใดนั้นทหารส่งสารก็ถูกพาเข้ามา

ทหารส่งสารเคารพหลี่ชางอย่างยิ่ง เขารีบทำความเคารพแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ”

เพราะบทกวีของฉินเหยียนทำให้ชื่อเสียงของแม่ทัพหลี่ชางเป็นที่รู้กันทั่วอาณาจักรฉิน ดังนั้นต่อให้เป็นผู้ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่ก็ไม่มีใครกล้าไม่เห็นหลี่ชางในสายตา

“นี่จะเป็นคำพูดกลับกันได้อย่างไรขอรับ หากเป็นคำพูดกลับกันจะส่งทหารส่งสารมาทำไมกันขอรับ? นี่คือคำสั่งชัดๆนะขอรับ!” ผู้ช่วยโจวพูดอย่างจริงจัง

“อืม” หลี่ชางเงียบไป

ผู้ช่วยโจวรีบพูดสมทบว่า “ท่านแม่ทัพหลี่ขอรับ ในเมื่อก่อนหน้านี้เราปฏิบัติผิดไป ครั้งนี้ไม่อาจผิดได้อีกแล้ว อีกทั้งครั้งนี้ไม่ใช่ข้าพูดนะขอรับ ทหารส่งสารออกคำสั่งเช่นนี้จริงๆขอรับ เรารีบเคลื่อนทัพกันจะดีกว่า สัญชาตญาณของข้าแม่นยำเสมอ!”

“เงียบซะ!” หลี่ชางจ้องผู้ช่วยโจวเขม็งแล้วพูดอย่างเดือดดาลว่า “ก็เพราะเจ้าทั้งนั้น ยังกล้าพูดว่าสัญชาตญาณแม่นอีก!”

เขาเกือบตายเพราะผู้ช่วยโจวถึงสองครั้ง บัดนี้จะกล้าเชื่อคำพูดของเขาอีกได้อย่างไร และแล้วหลี่ชางก็มองไปยังแม่ทัพขบวนทุกนายแล้วถามขึ้นว่า

“แล้วพวกเจ้าเล่า? คิดว่าอ๋องเหยียนหมายความว่าอย่างไร?”

พวกเขาต่างพากันก้มศีรษะลง พวกเขาเองก็รู้สึกลังเล ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร แต่ว่าเมื่อนึกถึงคำพูดของผู้ช่วยโจวก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ถูกทำให้เข้าใจผิดไปทันที มีคนผู้หนึ่งพูดขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพขอรับ ในเมื่ออ๋องเหยียนมีคำสั่งให้เคลื่อนทัพ เช่นนั้นเราก็ปฏิบัติตามเถิด ไม่แน่ว่าอ๋องเหยียนอาจมีแผนอื่นก็ได้ขอรับ”

“ใช่แล้ว อ๋องเหยียนคงจะไม่ส่งทหารส่งสารมาเพื่อคำพูดกลับกันเช่นนี้หรอกขอรับ ดังนั้นคงจะเป็นคำสั่งขอรับ”

“ใช่ขอรับ คงจะเป็นคำสั่งขอรับ!”

เมื่อหลี่ชางเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เอาเถิด พวกเจ้าเองก็มีความเห็นเช่นนี้สินะ?”