องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1165

“เกรงว่าสำหรับท่านคงจะเริ่มต้นด้วยผู้นำธงแดงหรือไม่ก็อาจจะได้เป็นผู้นำธงเหลืองเลยด้วยซ้ำ”

“ถูกต้องท้ายที่สุดแล้วในเรื่องของความสามารถและคุณสมบัติ ข้าเกรงว่าในเมืองเปียงยางจะไม่มีใครเหมาะสมแล้วนอกจากท่าน”

ทุกคนเริ่มชมเชยเขา

รอยยิ้มกว้างปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเจ้าเมืองคนนั้น

เขายังคงแกล้งทำเป็นถ่อมตัวและยิ้ม

“ทุกท่านก็พูดเกินไป เรื่องนี้ยังไม่มีข้อสรุป ต้องรอท่านผู้นำแต่งตั้งเสียก่อน อย่าเดาไปสุ่มสี่สุ่มห้าเลย...”

แม้ว่าเขาจะดูถ่อมตัว แต่ในใจเขากลับมีความสุข

ทันใดนั้นเขารู้สึกว่า ในตอนนั้นที่ให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เข้ามาในเมืองเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่สุดของเขา

เมื่อเขาได้รับตำแหน่งผู้นำแห่งแปดกองธง เขาจะกลายเป็นผู้นำสูงสุดในชนเผ่านวี่ห์เจิน

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น ครอบครัวที่คอยสนับสนุนเขาก็จะกลายเป็นคนของแปดกองธงด้วยเช่นกัน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจ้าเมืองรู้สึกสบายใจ

เพราะเขารู้สึกว่า ตนต้องได้เป็นหนึ่งในผู้นำแปดกองธงแน่นอน

เขานึกไม่ออกเลยว่าในเมืองเปียงยาง นอกจากเขาแล้ว ยังจะมีใครอื่นที่มีคุณสมบัติเหมือนเขาอีกหรือ?

เขาไม่เพียงแต่ต้องการถูกเลือกเท่านั้น แต่เขาอยากลองเป็นผู้นำธงแดงที่มีอำนาจเหนือคนทั้งปวง

อย่างไรก็ตาม หน้าตาที่ดูเสแสร้งของเขา ในสายตาของทุกคนรู้สึกว่าเสแสร้งมากเกินไป

พวกเขาเม้มริมฝีปากแน่น

แต่กลับไม่พูดอะไร เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นเรื่องไม่ฉลาดนักหากทำให้ท่านเจ้าเมืองขุ่นเคืองใจเพราะเขามีโอกาสเป็นหนึ่งในผู้นำแปดกองธงในอนาคต

เพราะพวกเขาต่างรู้ดีว่าสถานะและอำนาจของพวกเขานั้น ไม่สามารถแข่งกับอีกฝ่ายได้

ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งใจผูกมิตร ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาต้องประจบประแจงอีกฝ่ายก่อน

ตั้งแต่นั้นมา ทุกคนต่างชมเชยท่านเจ้าเมืองตัวน้อยคนนั้น

เจ้าเมืองตัวน้อยคนนั้นในใจมีความสุข แต่ยังคงแสดงสีหน้าถ่อมตัว

“ทุกคนชมข้ากันเกินไปแล้ว ข้าจะเป็นผู้นำแปดกองธงได้อย่างไร...”

อย่างไรก็ตามในใจเขามีความสุขมาก เขาอดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าหากตนเองเป็นผู้นำแปดกองธงจะเป็นอย่างไร

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนถึงตอนเย็น เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ฮูมู่หลู่จึงเริ่มลงมือทันที

เขารู้อยู่แล้วว่าขุนนางคนไหนเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองเปียงยาง

ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน ฮูมู่หลู่เดินอกผายไหล่ผึ่งไปยังบ้านของขุนนางคนนั้นพร้อมกับทหารยามสองสามคน

“หยุด เจ้ากำลังทำอะไร?”

ทันทีที่พวกเขามาถึงประตู เขาพลันเห็นทหารยามหลายคนเมายืนขวางและถามอย่างเย็นชาทันที

ทหารยามเหล่านี้คือทหารที่คอยปกป้องความปลอดภัยในคฤหาสน์นั่นเอง

เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดุร้ายของพวกเขาแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาพร้อมที่จะใช้กำลังทำร้ายร่างกายได้ตลอดเวลา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ขุนนางเริ่มระแวง แต่ใบหน้าของเขาไม่มีอาการผิดปกติใดๆ

“เอ๋? ไม่ทราบว่าสิ่งใดหรือ ท่านใต้เท้าฮูมู่หลู่พอจะแสดงให้ข้าดูได้หรือไม่?”

พูดจบ เขาพลันยื่นมาออกไปเพื่อแสดงให้ฮูมู่หลู่แสดงของออกมา

ฮูมู่หลู่ยิ้ม จากนั้นหันกลับไปสั่งทหารองครักษ์ให้นำของออกมา

ของสิ่งนั้นคือธงเหลือง

ขุนนางวัยกลางคนคนนั้นมองเห็นดังนั้น ตาโตด้วยความตกใจ

“ธงเหลืองหรือขอรับ?

ฮูมู่หลู่หัวเราะ “ถูกต้อง ท่านผู้นำให้ธงเหลืองนี้แก่ข้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายวัยกลางคนอึ้งไปในทันที

ยังจะไม่เข้าใจหรือ? พูดได้ว่าตอนนี้ฮูมู่หลู่เป็นผู้นำธงเหลืองนั่นเอง

แปดกองธงของชนเผ่านวี่ห์เจินมีสถานะสูง อีกทั้งยังแบ่งออกเป็นแปดระดับดังนี้ ธงเหลืองขลิบ ธงเหลือง ธงแดง ธงแดงขลิบ ธงขาวขลิบ ธงขาว ธงคราม ธงครามขลิบ

ธงเหลืองเป็นธงที่รองลงมาจากธงเหลืองขลิบ

กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ตอนนี้ฮูมู่หลู่เป็นรองท่านผู้นำ

ประชาชนในชนเผ่านวี่ห์เจินให้ความเคารพแปดกองธงเป็นอย่างมาก ชีวิตของพวกเขาในตอนนี้ครั้งหนึ่งเคยต่อสู้เพื่อแปดกองธงมาแล้ว

ดังนั้นขุนนางวัยกลางคนจึงเลิกดูถูกฮูมู่หลู่มานานแล้ว เขารีบก้มลงและโค้งคำนับ