องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1180

“รอให้พวกมันตัดสินผู้ชนะเสร็จก่อน จากนั้นพวกเราจะบุกเข้าโจมตีเมืองทันที!”

หลี่ชางเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก แม้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เมืองเปียงยางตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และมีคนจำนวนมากถูกทุบตีจนตาย แต่เขายังนิ่งสงบได้

เพราะรู้ดีว่ายังไม่ถึงเวลา

แม้ว่าความแข็งแกร่งของทหารป้องกันเมืองจะลดลงไปอย่างต่อเนื่องในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่หลี่ชางยังคงอดทนรอ

เขารู้อยู่แก่ใจว่ามีเพียงตอนที่ทั้งสองฝ่ายตัดสินผลการต่อสู้แล้วเท่านั้น คือช่วงเวลาที่กองทัพป้องกันเมืองอ่อนแอมากที่สุด

เพราะการต่อสู้ระหว่างความเป็นความตายได้เกิดขึ้นแล้ว เพื่อขจัดความเสี่ยง ต้องระดมกำลังทั้งหมดเอาไว้ก่อน และรอให้ฝ่ายตรงข้ามสงบลง

ด้วยวิธีนี้ ความแข็งแกร่งของกองทัพป้องกันเมืองจะอ่อนแอลงอย่างมาก จากนั้นเขาก็สามารถนำกองทัพขนาดใหญ่เข้าโจมตีเมืองได้

หากโชคดีพอก็จะสามารถยึดเมืองเปียงยางมาได้โดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย

รองแม่ทัพโจวทนไม่ไหวพูดออกมาว่า

“ท่านแม่ทัพวางใจเถิดขอรับ ข้าจะรีบเตรียมการทันที”

รองแม่ทัพโจวรีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น

ทหารที่เหลือเองก็กระตือรือร้นเช่นกัน โดยเตรียมพร้อมยึดเมืองเปียงยางในคราวเดียว

หลี่ชางยืนขึ้น เหลือบมองทุกคนแล้วพูดเสียงดังว่า

“ทุกท่าน ปฏิบัติการในครั้งนี้สำคัญอย่างมาก ต้องให้ได้มาซึ่งชัยชนะเท่านั้น”

“หากเรายึดเมืองเปียงยางได้สำเร็จ จะไม่มีสงครามในพื้นที่ชนเผ่านวี่ห์เจินอีกต่อไป และข้าจะขอความดีความชอบจากอ๋องเหยียนให้ทุกคนด้วยตนเอง!”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ!” ทุกคนตอบรับด้วยความยินดี

...

ที่ไหนสักแห่งในค่ายทหารอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อเดินออกจากเต็นท์แพทย์ทหาร หลังจากการพักฟื้นประกอบกับทักษะด้านการแพทย์ของชาวอาณาจักรฉิน ทำให้อาการเขาดีขึ้นมาก

อย่างน้อยๆ การเคลื่อนไหวหลักๆ ก็ไม่ได้รับผลกระทบ

วันนี้เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวดังมาจากด้านนอกอยู่บ่อยครั้ง เขาจึงเดินออกมาจากเต็นท์เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากเดินออกไปแล้ว พลันเห็นสัญญาณสั่งให้เคลื่อนย้าย

“หรือว่าตัดสินใจจะโจมตีเมืองแล้วหรือ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเห็นองค์ชายสองและอูเอ๋อร์เฮ้อหนีเดินมาหาเขา

พวกเขามาถึงเวลาพอดี อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อถามออกไปทันที

“พี่สอง ชาวอาณาจักรฉินตัดสินใจโจมตีเมืองแล้วหรือ?”

องค์ชายสองยิ้มและพยักหน้า “ใช่ ครั้งนี้ไอ้สารเลวหย่งอี้อย่าได้คิดหลบหนีอีกเลย”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเองก็พูดเสริม “ใช่ ครั้งนี้มันต้องตายไม่มีชิ้นดี”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อเมื่อได้ยินดังนั้นเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

“อ้อ ใช่แล้ว เจ้าสาม เจ้าไม่คิดจะอยู่ต่อจริงๆ หรือ?” องค์ชายสองถามกลับอีกครั้ง

“ไม่คิด” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อส่ายหน้าและปฏิเสธ จากนั้นเขาเหลือบมองไปยังอูเอ๋อร์เฮ้อหนีแล้วพูดว่า

“อืม”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อพยักหน้าอย่างจริงจัง

องค์ชายสองถามด้วยความเป็นกังวลว่า

“เจ้าสาม มีสถานที่ตั้งมากมาย เหตุใดเจ้าต้องอยากไปที่นั่นด้วย?”

เขากังวลใจมาก พวกชาวตาดเป็นพวกที่ดุร้ายและป่าเถื่อน หากน้องชายเขาไปที่นั่นเกรงว่าจะต้องเกิดเรื่องแย่แน่ๆ

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อส่ายหน้าแล้วพูดอย่างหนักแน่น

“ข้าไม่สามารถรอดูชนเผ่านวี่ห์เจินถูกทำลายได้ ข้าต้องการสร้างชนเผ่านวี่ห์เจินขึ้นมาใหม่ มีเพียงพวกชาวตาดเท่านั้นที่น่าสนใจ เพราะข้าเป็นชาวทุ่งหญ้า หากไม่อยู่ในทุ่งหญ้า เป็นเรื่องยากที่จะใช้จุดแข็งของตัวเองได้”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเห็นด้วยอย่างยิ่งกับความคิดนี้

องค์ชายสองถอนหายใจอย่างเป็นกังวล

“เจ้าสาม เจ้าอย่าลืมว่าหากสถานการณ์เช่นนี้ยังดำเนินต่อไป ชาวตาดและชาวอาณาจักรฉิน ต้องเกิดเรื่องไม่พอใจกันขึ้นแน่ ไม่ช้าก็เร็วเจ้ากับข้าก็ต้องทะเลาะกันใช่หรือไม่?

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อคิดอยู่นาน จากนั้นเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“พี่สอง เจ้าคิดมาเกินไปแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าไม่มีวันทำเรื่องเช่นนั้นแน่นอน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง...”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้าเองก็ติดหนี้บุญคุณอาณาจักรฉินมิใช่หรือ? พูดได้ว่าพวกเขาช่วยชีวิตข้าเอาไว้”