องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1181

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่อาจกระทำเรื่องเนรคุณได้ ในอนาคตหากข้าสามารถยืนหยัดได้ในหมู่ชาวตาด ข้าไม่เพียงแต่จะไม่เห็นอาณาจักรฉินเป็นศัตรูเท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะตอบแทนบุญคุณได้อีกด้วย”

นี่ต่างหากที่เป็นแผนการสูงสุดของเขา ถึงตอนนั้น หากเขาช่วยให้อาณาจักรฉินครอบครองชาวตาดได้ ไม่แน่ว่าอาณาจักรฉินอาจจะเห็นแก่เรื่องนี้แล้วช่วยเหลือเขาก่อตั้งชนเผ่าหนี่ว์เจินขึ้นใหม่ก็ได้

แววตาของอูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่มองไปยังอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อยิ่งชื่นชมมากยิ่งขึ้น มีทั้งความกล้าหาญและความเฉลียวฉลาด มีทั้งอารมณ์และคุณธรรม องค์ชายสามทั้งสามคนของท่านผู้นำ มีเพียงองค์ชายสามเท่านั้นที่คล้ายคลึงกับเขามากที่สุด!

เมื่อได้ยินดังนั้นองค์ชายสองก็ไม่เกลี้ยกล่อมอะไรอีก

เขามองอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้ออย่างจริงจังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเล็กน้อยว่า

“เจ้าสาม รักษาตัวให้มาก ข้าเหลือเจ้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวแล้ว”

“พี่สองเองก็รักษาตัวด้วย”

“......”

ภายในเมืองเปียงยาง

ทุกๆหลังคาเรือนต่างก็ปิดประตูแน่น อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ผู้นำตัวน้อยเองก็เป็นผู้ที่มีความสามารถ เพียงระยะเวลาสั้นๆก็รวบรวมคนสี่ห้าพันคนมาเป็นขบวนได้แล้ว ต้องการจะปราบอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ คิดว่าตำแหน่งท่านผู้นำของเขามีลับลมคมใน

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เองก็กระวนกระวาย และไม่อาจใจเย็นลงได้

“ให้ตายเถิด ข้าจะมีพวกแม่ทัพหลักอย่างพวกเจ้าไปทำไมกัน? เชาก็แค่แม่ทัพขบวน แต่พวกเจ้าแม่ทัพหลักร่วมมือกันก็ไม่อาจเอาชนะเอาได้เนี่ยนะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง วันนี้ในช่วงเช้าตรู่ถึงขั้นมีศัตรูกลุ่มเล็กๆฝ่ามาถึงหน้าค่ายของเขาแล้ว หากเขาไหวตัวไม่เร็วกว่านี้ หนีไปช้ามากกว่านี้ บัดนี้เขาคงถูกบันศีรษะไปแล้ว

“ท่านผู้นำโปรดอย่ากริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้นแล้วอ้อนวอนขอความเมตตา

“หึ อย่ากริ้วไปเลยงั้นรึ? เจ้าจะให้ข้าใจเย็นลงได้อย่างไร?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้จ้องมองทุกคนที่คุกเข่าอยู่อย่างเย็นชาแล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“รีบคิดแผนให้ข้าเร็วเข้า ขืนปล่อยให้พวกมันปฏิบัติต่อไป เมืองเปียงยางก็จะถูกแบ่งไป!”

“เอ่อ......”

ทุกคนต่างสบตากัน แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรเลย เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร พวกเขาก็มองไปยังฮูมู่หลู่ อยากจะรู้ว่าเขาจะมีแผนอะไร

ฮูมู่หลู่ครุ่นคิดแล้วก้าวออกมาประสานมือคารวะพูดว่า

“ท่านผู้นำ แผนการในตอนนี้คือการระดมกำลังทั้งหมดเพื่อปราบปรามศัตรูพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าหมายความว่าไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องเฝ้าระวังเมืองแล้วงั้นรึ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“หากไม่มีผู้ที่เฝ้าระวังกำแพงเมือง แล้วมีคนฉวยโอกาสนี้ เมืองเปียงยางก็จะตกอยู่ในอันตราย เจ้าเข้าใจรึไม่?”

ฮูมู่หลู่พูดเสียงเบาว่า “ท่านผู้นำ บัดนี้เรายังสนใจมากเพียงนั้นได้รึพ่ะย่ะค่ะ? หากศัตรูไม่ยอมหยุด เราก็จะลำบากมากขึ้นเรื่อยๆพ่ะย่ะค่ะ”

ทันใดนั้นขบวนทัพของศัตรูก็มีใจฮึดสู้มากขึ้น และต่อสู้อย่างสุดกำลัง

ต้องยอมรับเลยว่าขบวนนี้ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง แต่ปัญหาก็คือ การสู้รบนั้น ใช่ว่าดุดันก็จะได้รับชัยชนะ จำนวนคนก็แตกต่างกันมากเกินไป เพียงแค่พริบตาก็สามารถไล่ต้อนกองทัพศัตรูจนทนไม่ไหว

“จนขนาดนี้แล้วยังคิดจะดิ้นรนอีกรึ ยิงธนูซะ!”

ฮูมู่หลู่รีบออกคำสั่งทันที

สวบสวบสวบ! เสียงยิงธนูที่ถูกยิงดังขึ้น มีลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนห่าลงมาจากท้องฟ้า กองทัพศัตรูถูกทิ่มแทงจนศพเกลื่อนกับพื้น เลือดสดสาดกระจาย ภาพอนาถอย่างยิ่ง

แม้ว่ากองทัพศัตรูจะพยายามต่อต้านแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจป้องกันกองทัพขบวนนี้ได้เลย ไม่นานก็ถูกสังหารจนต้องหนีกันกระจัดกระจาย ไม่กล้าสู้รบต่อ

ไม่นานบนถนนทุกสายก็เต็มไปด้วยชิ้นส่วนร่างกายและเลือด

“ไล่ตามไป อย่าปล่อยไปแม้แต่คนเดียว!”

“ขอรับ! ท่านผู้บัญชาการ!”

ฮูมู่หลู่สั่งให้ทหารไล่ล่าไป ทันใดนั้นเสียงร้องฆ่าก็ดังสนั่นลั่น

แม่ทัพขบวนมองแล้วก็รู้สึกสับสน เขารู้ว่าได้สูญเสียการควบคุมสถานการณ์แล้ว แต่ก็ไม่อยากยอมรับ

รอบๆมีเหล่าคนสนิทคอยคุ้มครองเอาไว้ พวกเขาเองก็สังเกตเห็นสถานการณ์ที่ผิดปกติ

“แม่ทัพขอรับ หนีไม่รอดแล้ว เราสู้กับพวกมันให้ตายกันไปข้างเลยดีกว่า!”