องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1183

เขาชี้ไปยังแม่ทัพขบวนแล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทันใดนั้นก็มีทหารไปจับตัวเขาแล้วลากไปยังตรงกลางลาน จากนั้นเพชฌฆาตก็หยิบดาบขึ้นมาแล้ววางทาบตรงคอของแม่ทัพขบวนเพื่อลงมือ

แม่ทัพขบวนตะโกนร้องอย่างสุดเสียงว่า “อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เจ้าคนสารเลว เจ้าพูดว่าหากยอมแพ้จะสังหารข้าเพียงคนเดียวแล้วปล่อยคนอื่นๆ เจ้าพวกไร้สัจจะ พวกเจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน!”

เขาตะโกนอย่างสุดเสียง ราวกับจะปลดปล่อยความโกรธและความเกลียดชังทั้งหมดที่อยู่ในใจออกมา

“หึหึ ข้าให้สัจจะกับเจ้างั้นรึ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจใดๆว่า

“คนอื่นให้สัจจะแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วเขาก็โบกมือให้สังหารทันที

เพชฌฆาตชูดาบขึ้นมาแล้วฟันลงตรงคอของแม่ทัพขบวน ส่วนแม่ทัพขบวนก็หลับตาลงแน่นรอคอยความคายเงียบๆ

ศีรษะของแม่ทัพขบวนถูกบั่นเพียงดาบเดียว เลือดสาดกระจายไปหมด

“แม่ทัพขอรับ!”

เมื่อเห็นดังนั้นเหล่าทหารกบฏก็เจ็บปวดอย่างมาก และคุกเข่าร้องไห้โฮกันหมด แม้แต่พวกขุนนางเองก็ต้องหลบตาอย่างอดใจไม่ไหว อย่างไรเขาก็ได้ดูแลเมืองเปียงยางมาหลายสิบปี

เหล่าชาวเมืองต่างก็อึ้งไปหมด มีหญิงสาวมากมายที่ตกใจจนเข่าอ่อน สีหน้าซีดเซียว

แม่ทัพขบวนที่ช่วยพวกเขาคลี่คลายปัญหาเรื่องแล้วเรื่องเล่า บัดนี้กลับมาตายอยู่ตรงหน้า ทำให้รู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง

“ฮือๆๆ”

ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่เหล่าชายหนุ่มที่สนับสนุนแม่ทัพขบวนผู้นั้นมาตลอดเองก็คุกเข่ากับพื้น ปิดกน้าแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวด แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มกบฏ แต่แม่ทัพขบวนก็มีบุญคุณกับพวกเขาอย่างมากจริงๆ

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กลับสีหน้าไม่เปลี่ยนเลย เขาโบกมือต่อว่า

“นำผู้นำชั้นกลางมาประหารให้หมด!”

จากนั้นทหารก็ได้พาชายหนุ่มหลายสิบคนขึ้นมา

เมื่อเหล่าผู้นำเห็นดังนั้นก็ด่าทอขึ้นมาทันที

“อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ เจ้าคนสารเลวไร้สัจจะ เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”

“ข้าขอสาปแช่งให้พวกเจ้าทั้งหมด!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมทันที เขาถีบคนที่ด่าทอแรงที่สุดแล้วตะโกนว่า

“คนที่เหลือ ให้ยิงเป้าทั้งหมด ข้าผู้นี้จะทำให้ทุกคนได้รู้ว่า ที่คือจุดจบของคนที่ทรยศข้า!”

เมื่อสิ้นเสียง เหล่าทหารกบฏก็รู้สึกสิ้นหวัง หวาดผวากันอย่างมาก แต่ว่านี่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย อย่างไรพวกเขาก็ถูกกำหนดให้ไม่อาจรอดพ้นจากความตายได้ มีลูกธนูยิงมาอย่างโหมกระหน่ำ

เหล่าทหารกบฏถูกยิงเข้าร่างกายและร้องออกมาอย่างอนาถ พวกเขาล้มลงกองกับกองเลือด ไม่นานผู้ที่ล่มตายก็มากกว่าครึ่งแล้ว และจำนวนก็มากขึ้นเรื่อยๆด้วย!

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว เหล่าขุนนางก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่สับสน เหล่าชาวเมืองทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ภายในทหารกบฏนี้มีหลายคนที่เป็นเครือญาติของพวกเขา หรือไม่ก็เป็นสหายกันมาตั้งแต่ยังเล็กจนโต

และแล้วเมื่อเกือบจะสังหารไปกว่าครึ่งแล้ว ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวและก้าวออกมาตะโกนว่า

“ท่านผู้นำบ้าบออะไรกัน ให้ตายเถิด เจ้ากำลังเข่นฆ่าคนเผ่าเดียวกัน เจ้าเดรัจฉาน เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นท่านผู้นำของเรา!”

ในขณะที่พูดเช่นนั้นเขาก็ยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ เขาได้หยิบรูปวาดของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ที่ถูกแจกมาออกมา จากนั้นก็ถ่มน้ำลายใส่ภาพนั้นแล้วโยนลงพื้น แถมยังเหยียบย่ำแล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“เจ้าพวกสัตว์เดรัจฉาน ชอบฆ่านักไม่ใช่รึ? มาสิ มาฆ่าข้าด้วยเลยสิ!”

“ให้ตายเถิด เจ้าชาวเมืองชั้นต่ำบังอาจดูหมิ่นท่านผู้นำรึ รนหาที่ตายรึไง!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เห็นดังนั้นก็เดือดดาลอย่างมาก เขาตะโกนขึ้นว่า “ทหาร ฆ่ามันซะ!”

“ฮ่าๆๆ......เอาสิ มาฆ่าข้าเลย!”

แต่ว่าชายคนนั้นกลับไม่เกรงกลัวเลย เขาหัวเราะเสียงดังแล้วหลับตาลง แสดงท่าทีจะทำอะไรก็แล้วแต่