องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1184

ภาพนี้ทำเอาชาวเมืองที่เหลือต่างก็นำภาพวาดที่มีออกมาแล้วฉีกทิ้งอย่างเดือดดาล จากนั้นก็ตะโกนว่า

“ท่านผู้นำบ้าบออะไรกัน พวกเราไม่มีท่านผู้นำที่เข้นฆ่าคนเผ่าเดียวกันหรอกนะ!”

“อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ไสหัวออกจากเมืองเปียงยางซะ!”

“เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นท่านผู้นำของเรา!”

ทันใดนั้นภายในเมืองเปียงยางก็เต็มไปด้วยเสียงร้องตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว!

เมื่อมีผู้ที่ด่าทอมากมายแล้ว สีหน้าของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ก็แย่อย่างมาก เขากัดฟันแล้วตะโกนว่า

“ฆ่ามันฆ่ามัน ข้าคือท่านผู้นำ ใครบังอาจต่อต้านข้าก็เท่ากับต่อต้านฟ้า ฆ่าให้หมด!”

บัดนี้เขาได้บ้าคลั่งไปแล้ว สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือคนอื่นสงสัยในฐานะของเขา เขาภูมิใจในตนเองอย่างมาก จะยอมให้ถูกสงสัยได้อย่างไร? ดังนั้นวันนี้เขาจะต้องเชือดไก่ให้ลิงดู ไม่เช่นนั้นเจ้าพวกชาวเมืองชั้นต่ำก็จะสงสัยเขาไปตลอดกาล ไม่มีทางยอมจำนนต่อเขาอีก!

และแล้วท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ก็ได้ออกคำสั่งที่โหดเหี้ยมมากที่สุด!

เหล่าชาวเมืองต่างก็ตื่นตระหนกไปหมด แม้แต่ขุนนางเองก็เช่นกัน

แต่สีหน้าของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กลับหนักแน่นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าต่อให้คนพวกนี้ก่อกบฏ ก็ไม่มีทางทำอะไรได้อีกแล้ว ต่อให้เป็นขุนนางก็ตาม!

นาทีนี้สีหน้าของเขาราวกับชูร่าที่กระหายเลือด ใบหน้าของเขาเย็นชาและเต็มไปด้วยจิตสังหาร! เขาชอบความรู้สึกที่สามารถครอบงำชีวิตของผู้อื่นได้ด้วยเพียงประโยคเดียวอย่างมาก

และตราบใดที่สังหารพวกที่ใจคิดกบฏแล้ว ในอนาคตก็เขาจะเป็นผู้ปกครองที่แท้จริงในเมืองเปียงยาง!

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน!”

แววตาของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เป็นประกาย มุมปากยิ้มอย่างน่าสะพรึง และออกคำสั่งที่โหดเหี้ยมที่สุด

แต่แล้วทันใดนั้น จู่ๆก็มีเสียงร้องฆ่าจากที่ไกลๆดังขึ้นมา และเห็นว่ามีทหารม้าจำนวนมากกำลังเข้ามาใกล้ ดูแล้วมีมากถึงหมื่นคน คนพวกนี้สวมชุดเกราะเอาไว้ และถือหอก พวกเขาแผ่จิตสังหารกันเต็มไปหมด

รอยยิ้มของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้แข็งทื่อไปทันที

“ศัตรูโจมตี!”

“คนอาณาจักรฉิน คนอาณาจักรฉินฝ่าเข้ามาในเมืองแล้ว!”

“แย่แล้ว รีบถอนกำลัง!”

การมาเยือนของคนเหล่านี้ทำให้เกิดความแตกตื่นไปหมด ไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองหรือขุนนาง ต่างก็วิ่งหนีอย่างหวาดผวา พวกเขาวิ่งไปด้วยกรีดร้องไปด้วย มีบางคนที่ล้มลงไป

ฮูมู่หลู่ที่อยู่เวทีได้สติกลับมาแล้วก็รีบวิ่งไปหาอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว เขาพูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึงว่า

“ท่านผู้นำรีบหนีเร็วเข้า คนอาณาจักรฉินฝ่าเข้ามาแล้ว กระหม่อมจะคุ้มครองพระองค์หนีไปก่อน!”

เมื่ออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ได้ยินดังนั้น เขาก็มองไปยังธงใหญ่ๆของคนอาณาจักรฉินที่อยู่ไกลๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า

“ไม่ได้ ข้าจะไปไม่ได้ ข้าจะสู้ไปพร้อมกับเมืองเปียงยาง แค่คนอาณาจักรฉิน จะทำให้ข้ากลัวจนหนีไปได้อย่างไร!”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ พระองค์คือท่านผู้นำของเรา หากเกิดอะไรขึ้นมา ชนเผ่าหนี่ว์เจินของเราก็ถึงจุดจบพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮูมู่หลู่แสดงต่อไป ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังเหล่าขุนนางที่มองหน้ากันแล้วตะโกนว่า

“พวกเจ้ายังมัวรออะไรกันอีก? ยังไม่รีบหามท่านผู้นำออกจากที่นี่อีก ขืนพระองค์ยังอยู่ที่นี่ต่อแล้วเกิดอะไรขึ้นมา พวกเจ้าจะรับผิดชอบไหวรึ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่าขุนนางก็อึ้งไป จากนั้นก็พากันพูดสมทบว่า

“เราต้องคุ้มครองท่านผู้นำให้ดี หากท่านผู้นำตาย เช่นนั้นเราก็จบแห่กันแล้ว รีบไปเร็วเข้า!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วเหล่าขุนนางก็อยากจะเข้าไปดึงอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ไปทางประตูเมือง

แต่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กลับเอาแต่พูดไม่หยุดว่า “ข้าไม่ไป ปล่อยข้า! ข้าจะสู้ไปพร้อมกับเมืองเปียงยาง เจ้าพวกคนอาณาจักรฉิน ข้าจะสังหารพวกมันให้หมด! ปล่อยข้า! ปล่อยข้า...... ข้าคืออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ คือท่านผู้นำ พวกเจ้ายังอาจฝ่าฝืนงั้นรึ?”

เหล่าทหารและขุนนางคุ้มกันอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ไปยังนอกเมืองท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายตลอดทาง เดิมทีหากพวกเขาแอบหนีไปเงียบๆก็คงรอดแล้ว แต่เมื่อมีเสียงโวยวายจึงถูกพบเข้า

หลี่ชางนำทหารอาณาจักรฉินฝ่าเข้ามาในเมือง และได้ยินเสียงโวยวายทันที เขาหันหน้ามองไปแล้วเดือดดาลทันที

“เจ้านั่นมันคิดจะหนีอีกแล้ว! ไปจับมันซะ ต้องจับมาให้ได้!”