องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1185

“ขอรับท่านแม่ทัพ!”

เมื่อหลี่ชางออกคำสั่งแล้ว ทหารอาณาจักรฉินที่อยู่รอบๆก็ไล่ตามอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ไป

ส่วนอูเอ๋อร์เติงที่รับผิดชอบต่อสู้กับทหารอาณาจักรฉิน บัดนี้เขาก็สังเกตเห็นแล้ว และรีบตะโกนว่า

“สกัดเอาไว้ อย่าให้พวกมันไล่ตามท่านผู้นำไปได้!”

“บุก สังหารเจ้าพวกสารเลวให้หมด!”

เหล่ากองกำลังทุ่งหญ้าต่างก็มุ่งหน้าไปยังทหารอาณาจักรฉินเพื่อสกัดการไล่ตามของพวกเขา!

ทั้งสองฝ่ายปะทะเข้าหากันทันที แม้ว่าทหารอาณาจักรฉินจะกล้าหาญ แต่กองทัพฉินที่นำโดยหลี่ชางนั้นไม่ใช่คนอาณาจักรฉินทั้งหมด เกือบทั้งหมดเป็นทหารทุ่งหญ้ารวมตัวกันด้วย ดังนั้นจึงไม่อาจฝ่าทะลุไปได้ในทันที

หลี่ชางจึงต้องมองดูเจ้าพวกอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้วิ่งหนีไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเดือดดาลอย่างยิ่ง

ส่วนทางด้านอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ เมื่อเห็นว่ากองทัพอาณาจักรฉินถูกสกัดเอาไว้ ในขณะที่รู้สึกปลอดภัยอย่างแน่นอนแล้ว ก็ยังเอาแต่โหวกเหวกโวยวายจะตัดสินแพ้ชนะกับคนอาณาจักรฉินไปด้วย แต่ร่างกายกลับวิ่งหนีไปกับคนอื่นๆ เพราะเขารู้ว่าสกัดได้ไม่นานนัก หากไม่หนีตอนนี้ ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

แต่ว่าเดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถหนีรอดไปได้สำเร็จ ความจริงกลับไม่ได้สวยงามอย่างที่เขาคิด ที่ลานประหารเองก็เกิดเรื่องประหลาดขึ้น เพราะในขั้นตอนการประหารดำเนินไปได้เพียงครึ่งเดียว ทหารกบฏอีกครึ่งยังไม่ตาย

มีคนที่ดิ้นรนจนหลุดจากพันธนาการได้ พวกเขายืนขึ้นแล้วตะโกนอย่างเดือดดาลว่า

“เหล่าสหาย เหล่าเพื่อนบ้าน เจ้าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้มันเป็นสัตว์เดรัจฉาน ไม่คู่ควรจะเป็นท่านผู้นำของเรา เราจะปล่อยให้มันหนีไปไม่ได้ เพื่อไม่ให้มันไปสร้างเรื่องที่อื่นอีก ทุกคนตามไปฆ่ามันกัน!”

ทันใดนั้นเหล่าทหารกบฏที่ไม่กล้าขยับเลยในตอนแรกก็ต่างลุกขึ้นมา ทุกคนดวงตาแดงก่ำ บัดนี้คนที่พวกเขาเกลียดชังที่สุดก็คืออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ อยากจะฆ่าเขาไม่ให้เหลือซาก แล้วจะยอมปล่อยโอกาสที่หาได้ยากเช่นนี้ไปได้อย่างไร

“ฆ่ามัน อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!”

“ฆ่ามัน......”

ทันใดนั้นทหารกบฏนับไม่ถ้วนก็ถืออาวุธแล้วไล่ล่าไปยังพวกอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้

เมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าของฮูมู่หลู่ก็เปลี่ยนไป

“รีบไปเร็วเข้า!!”

เขารีบบอกให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หนีไป

บัดนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เองก็ไม่มีเวลามาพูดจาข่มขู่อะไรแล้ว เขารีบผลักพวกขุนนางที่คอยพยุงเขาแล้วพูดอย่างกระวนกระวายว่า

“พวกเจ้ารีบระดมคนไปสกัดพวกมันไว้!”

“ท่านผู้นำ?”

เหล่าขุนนางมองเขาอย่างงุนงง เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะตะโกนว่าจะสู้ไปพร้อมกับเมืองเปียงยางไม่ใช่รึ? เหตุใดบัดนี้จึงปอดแหกเช่นนี้?

“รีบไปเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะบั่นศีรษะของพวกเจ้าซะ!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ตะโกน

เหล่าขุนนางต่างพากันมองหน้า จากนั้นก็กัดฟันแน่น แล้วเรียกคนไปสกัดทหารกบฏ

ผู้ช่วยโจวชี้ไปยังถนนแล้วพูดว่า “ในเมืองนี้วุ่นวายไปหมดแล้ว มีแต่การเข่นฆ่ากันไปทุกที่จนแบ่งแยกไม่ออก ต่อไปเรายังต้องครอบครองพื้นที่ที่นี่ ไม่สามารถทำร้ายชาวเมืองได้ด้วย แต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เราอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้นะขอรับ”

“ให้ตายเถิด ช่างวุ่นวายเสียจริง”

หลี่ชางเองก็เคร่งเครียด เจ้าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ก็ยอดเยี่ยมจริงๆ เมืองเปียงยางที่สุขสงบกลับเกิดความโกลาหลเพราะเขามาเยือนในไม่กี่วันได้

ในขณะที่เขาเคร่งเครียดจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี องค์ชายสองและองค์ชายสามจู่ๆก็เดินมาแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“แม่ทัพหลี่ พวกข้ายินดีที่จะออกหน้าอธิบายสถานการณ์ ไม่อาจรับปากได้ว่าจะสามารถหยุดยั้งได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยกองทัพชนเผ่าหนี่ว์เจินจะหยุดการต่อต้าน!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่ชางก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ฮ่าๆ ดียิ่งนัก! เช่นนั้นก็ขอรบกวนท่านทั้งสองด้วย รีบไปเถิด รีบคลี่คลายความเข้าใจผิดนี้ เพื่อนำความสงบกลับมายังเปียงยาง”

เมื่อได้ยินดังนั้นองค์ชายสองก็พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็พาองค์ชายสามไปเกลี้ยกล่อมทหารกบฏของเมืองเปียงยาง

ทั้งสองเดินมาแล้วมองไปยังอูเอ๋อร์เติงแล้วพูดภาษาหนี่ว์เจินว่า

“อูเอ๋อร์เติง เจ้าจะทำอะไร? ให้คนของเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินดังนั้นอูเอ๋อร์เติงก็หันหน้าไป เมื่อเห็นทั้งสองคนแล้วเขาก็อึ้งไป

“พวกท่านคือ...... องค์ชายสองและองค์ชายสามงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ? พวกท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างไร พวกท่านสิ้นพระชนม์แล้วไม่ใช่รึพ่ะย่ะค่ะ?”

อูเอ๋อร์เติงตกตะลึงอย่างมาก เขาไม่เข้าใจเลยว่าองค์ชายทั้งสองคืนชีพมาได้อย่างไร!