องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1186

“ไร้สาระ ทั้งหมดนั้นเป็นคำโกหกที่เจ้าหย่งอี้กุขึ้นมาทั้งนั้น! มันเข่นฆ่าท่านพ่อและพี่น้อง ปลอมแปลงเจตจำนงของท่านผู้นำ แม้แต่อดีตแม่ทัพทั้งแปดยังถูกเขาสังหารอย่างไร้ความปรานี!”

องค์ชายสามอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อดวงตาแดงก่ำ เขาประสบทั้งหมดนี้ด้วยตนเอง คิดที่จะล้างแค้นสัตว์เดรัจฉานนั้นอยู่ตลอดเวลา

“ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”

คำพูดขององค์ชายสามทำให้ขุนนางทั้งหลายตกตะลึงอย่างมาก

ทันใดนั้นเหล่าขุนนางก็เบิกตากว้างแล้วจ้ององค์ชายสามเขม็งแล้วตะโกนว่า

“พูดอะไรไร้สาระ ท่านผู้นำของเราจะเป็นคนเช่นนั้นได้อย่างไร!”

ไม่นานนี้พวกเขาเพิ่งจะสาบานว่าจะซื่อสัตย์ภักดีต่ออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ สุดท้ายกลับบอกว่าคนที่พวกเขาเชื่อถือเป็นคนสารเลวที่เทียบไม่ได้แม้แต่กับสัตว์เดรัจฉานเนี่ยนะ ราวกับตกตะลึงยิ่งกว่าถูกฟ้าผ่าเสียอีก

“ข้าไม่ได้ไร้สาระ หากพวกเจ้าไม่เชื่อก็ถามเขาดู!” องค์ชายสามชี้ไปยังอูเอ๋อร์เฮ้อหนี

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีก้าวออกมา การปรากฏของเขาทำให้ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีคือหนึ่งในแปดแม่ทัพหลัก คอยติดตามท่านผู้นำองค์ก่อนต่อสู้ตั้งแต่เหนือจรดใต้ สร้างผลงานไว้มากมาย เขามีชื่อเสียงอย่างมาก ในยามที่ท่านผู้นำยังมีชีวิต ได้เห็นเขาเป็นพี่น้องแท้ๆของตนเองเลยด้วยซ้ำ คำพูดของเขาเชื่อถือได้อย่างมาก

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีมองไปรอบๆแล้วกัดฟันพูดว่า

“สิ่งที่องค์ชายสามตรัสเป็นความจริง ในวันนั้นเจ้าหย่งอี้เดรัจฉานนั่นได้นำ......”

เขาได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทุกอย่างอย่างชัดเจน ที่เขาไม่ได้ปิดบังรายละเอียดเลยก็เพราะอยากให้ทุกคนรู้แจ้งความจริง ได้รับรู้ว่าเจ้าเดรัจฉานนั่นเลวแค่ไหน

และเมื่อได้ฟังเช่นนั้นทหารชนเผ่าหนี่ว์เจินก็เงียบลงครุ่นคิด

องครักษ์ที่ภักดีที่สุดอย่างอูเอ๋อร์เติงเองก็ทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นเช่นนั้น”

แม้ว่าจะปลอบใจตนเองเช่นนั้นแต่อูเอ๋อร์เติงก็ยังไม่อยากเชื่อเรื่องนี้ หรือก็คือเขาไม่อยากจะเชื่อความจริงที่โหดร้ายนี้

องค์ชายสามพูดต่อว่า “พวกเจ้าลองไตร่ตรองให้ดี ท่านผู้นำที่พวกเจ้าภักดีด้วยบัดนี้ไปอยู่ที่ใดแล้ว? พวกเจ้าจะยอมสละชีวิตของตนเองให้แก่คนเยี่ยงสัตว์เดรัจฉานเช่นนั้นงั้นรึ?”

ทุกคนอึ้งไปทันที ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หนีไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

พวกเขาตกอยู่ในความงุนงง และดูเหมือนว่าแม่ทัพขบวนที่พวกเขาเคยเคารพได้ถูกสังหารไปแล้ว บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่เพื่อความอยู่รอดก็ได้ถูกอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พังจนพินาศ

“ให้ตายเถิด!”

ขุนนางคนหนึ่งด่าทอขึ้นว่า “เจ้าสารเลวนั่น ข้าจะฆ่ามันซะ!”

“ได้!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อพยักหน้า จากนั้นก็ขึ้นหลังม้าไปคนละตัวกับอูเอ๋อร์เฮ้อหนี

เขาหันมามององค์ชายสองแล้วถอนหายใจพูดว่า “พี่สอง รักษาตัวด้วย!”

“รักษาตัวด้วย!”

“อืม”

ว่าแล้วเขาก็เฆี่ยนม้าแล้วมุ่งหน้าไปยังที่ไกลๆ

องค์ชายสองมองแผ่นหลังของทั้งสองที่จากไปแล้วเศร้าโศกเล็กน้อยและคาดหวังในใจเล็กน้อย คาดหวังว่าสักวันหนึ่งในอนาคตเขาจะได้ยินแซ่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวอีกครั้ง หวังว่าถึงตอนนั้นทั้งสองจะพัฒนาตระกูลไปได้อย่างรุ่งโรจน์แล้ว

......

อีกด้านหนึ่ง เมื่อสถานการณ์ในเปียงยางค่อยๆสงบลงหลี่ชางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาพูดอย่างดีใจว่า

“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ยว่าเจ้าอ้วนและน้องชายของเขาจะยอดเยี่ยมเช่นนี้ เพียงไม่กี่คำก็สามารถหยุดยั้งความโกลาหลได้แล้ว”

นอกจากนั้นเขาก็รู้สึกอยากได้อูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่หนักแน่นอย่างยิ่งมากด้วย เจ้านั่นต่อสู้ได้ กล้าที่จะต่อสู้ เป็นทหารที่ดุดันอย่างมาก หากสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาอยู่ต่อได้ ก็เป็นการเพิ่มกำลังให้อาณาจักรฉินเลย