องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1187

หลี่ชางยิ่งคิดก็ยิ่งฝันหวาน ในขณะที่กำลังจะออกคำสั่ง ทันใดนั้นผู้ช่วยโจวก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ร้อนใจอย่างยิ่ง

“ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

“เกิดอะไรขึ้นเหตุใดจึงกระวนกระวายเช่นนี้?” หลี่ชางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้ช่วยโจวหอบไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างติดอ่างว่า

“ท่านแม่ทัพคือว่า......เจ้าพวกหนี่ว์เจินนั่นหนีไปแล้วขอรับ”

“ผู้ใดในหนี่ว์เจินงั้นรึ? เจ้าพูดให้ชัดเจน” หลี่ชางพูดอย่างสงสัย

ผู้ช่วยโจวอธิบายว่า “ก็เจ้าองค์ชายสามแล้วก็อูเอ๋อร์เฮ้อหนีไงเล่า สองคนนั้นหนีไปแล้วขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ!” เมื่อหลี่ชางได้ยินดังนั้นก็แทบจะล้มลงจากหลังม้า

“หนีไปทางใด?”

“เหมือนว่าจะหนีไปทางประตูเมืองทางเหนือ หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วขอรับ......”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่ชางก็อึ้งไปทันที เขาด่าทอว่า “ให้ตายเถิดนี่จู่ๆพวกมันจะหนีทำไมกัน ข้าไม่ได้จะจับกินเสียหน่อย”

หลี่ชางอยากจะด่าทอมากจริงๆ ให้ตายเถิด นี่เขารั้งเจ้าองค์ชายทั้งสามแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจินไว้ไม่ได้สักคนเลยรึ?

“เดี๋ยวสิ!” ทันใดนั้นหลี่ชางก็เหมือนจะคิดอะไรออก เขาหันไปถามว่า “ไม่ใช่สิ แล้วองค์ชายสองเล่า? องค์ชายสองหนีไปรึไม่?”

“เอ่อ......” ผู้ช่วยโจวส่ายหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก “เจ้าอ้วนนั่นดูเหมือนจะไม่ได้หนีขอรับ”

“รีบพามาพบข้าเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ”

ผู้ช่วยโจวรับคำสั่งแล้วรีบเดินออกไปเพื่อจะไปเรียกองค์ชายสอง แต่ยังไม่ทันที่ผู้ช่วยโจวจะไปหา เขาก็กลับมาเองเสียแล้ว

“แม่ทัพหลี่” องค์ชายสองเดินเข้ามาหาเองแล้วพูดความจริงว่า “ไม่ต้องส่งคนไล่ตามไปหรอก น้องสามของข้าไปไกลแล้ว คงจะไล่ตามไม่ทันแล้วล่ะ”

หลี่ชางได้ยินดังนั้นก็โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง เขาจ้องเขม็งแล้วกัดฟันพูดว่า

“ข้าให้เจ้าไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาอยู่ที่นี่ต่อ นี่เจ้าเกลี้ยกล่อมเช่นนี้งั้นรึ? จู่ๆก็หายไปเช่นนี้”

“เฮ้อ!” องค์ชายสองถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่ทัพหลี่ จะโทษข้าไม่ได้นะ ข้าได้พยายามเกลี้ยกล่อมเท่าที่ทำได้แล้ว แต่ทุกคนก็มีความปรารถนาที่ไม่เหมือนกันนี่”

“นี่เจ้า......” หลี่ชางอยากจะเตะเขาให้ตายจริงๆ นี่มันผลักภาระชัดๆ

“เจ้าทำตนเองให้ดีเถิด!”

เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไปทันที ไม่สนใจคนคนนั้นอีก

องค์ชายสองรีบตะโกนเรียกเขา “นี่แม่ทัพหลี่อย่าโกรธเกรี้ยวไปสิ มีสิ่งใดค่อยพูดค่อยจากันเถิด”

“ไม่พอ” หลี่ชางรีบพูดทันทีว่า “ทางข้าขาดทหาร หากมีใครที่เต็มใจจะแปรพักตร์ ก็ยิ่งดี!”

หลี่ชางกลัวมากจริงๆ เขาได้ประสบมาอย่างรู้ซึ้งแล้วว่า ทหารของชนเผ่าหนี่ว์เจินที่รับเข้ามาใหม่นั้น คงต้องให้ผู้มีความสามารถของชนเผ่าหนี่ว์เจินคอยบัญชาการจะดีที่สุด

บัดนี้คนเกือบทั้งหมดของเขาล้วนเป็นคนชนเผ่าหนี่ว์เจินที่ยอมแพ้แล้วเข้าร่วม ต้องมีคนคอยบัญชาการคนเหล่านี้ หากสามารถทำให้คนชนเผ่าหนี่ว์เจินเข้าร่วมกับอาณาจักรฉินได้มากขึ้น ก็จะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาอย่างยิ่ง

หลี่ชางคิดแล้วพูดกับองค์ชายสองอย่างจริงจังว่า

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ชดใช้ความผิด หากเจ้าสามารถเกลี้ยกล่อมให้อยู่ได้คนสองคน ข้าก็จะยังคงลงโทษเจ้า แต่หากเจ้าสามารถเกลี้ยกล่อมให้อยู่ได้สามสี่คน เช่นนั้นเจ้าก็จะพ้นความผิด แต่หากเจ้าสามารถทำให้พวกเขาอยู่ทั้งหมดได้ เจ้าจะได้ผลงานชิ้นใหญ่!”

หลี่ชางพูดแล้วก็จ้ององค์ชายสองด้วยดวงที่เร่าร้อน รอให้เขาตัดสินใจ

เมื่อองค์ชายสองครุ่นคิดแล้วก็ค่อยๆพูดว่า “ข้ารับปาก แม่ทัพหลี่”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วองค์ชายสองก็ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน!”

หลี่ชางโบกมือเพื่อให้เขาไปได้แล้ว เมื่อมององค์ชายสองจากไปแล้วหลี่ชางก็เรียกผู้ช่วยโจวมา เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“เจ้าส่งคนไปคอยจับตาดูเจ้าอ้วนนั่นไว้ อย่าให้สร้างปัญหาขึ้นอีก”

“ขอรับ”

ผู้ช่วยโจวน้อมรับคำสั่งแล้วจากไป