องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1210

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อเงยหน้าขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต และพูดทีละประโยค

“ในอดีตตอนที่พวกอาณาจักรฉินทำลายชนเผ่านวี่ห์เจิน เลือดเนื้อที่ข้าต้องเสียไปเหล่านี้ ข้าต้องการให้พวกอาณาจักรฉินได้ชดใช้ มีเพียงแค่เข้าร่วมกับชาวตาดอย่างท่านเท่านั้นที่จะทำให้ข้ามีโอกาสนี้”

“ดังนั้น ข้าหวังว่าท่านข่านจะให้โอกาสข้าได้เข้าร่วมกับชาวตาดของท่าน เพื่อแก้แค้นในอนาคต!”

หลังจากที่ทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินเช่นนั้น เขาก็เงียบไปสักพัก จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า

“ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว แต่พวกอาณาจักรฉินเป็นศัตรูของพวกเราทั้งสองจริงๆ”

ชาวทุ่งหญ้าถือว่าชาวที่ราบภาคกลางเป็นเหมือนลูกแกะที่ต้องถูกฆ่า

ตอนนี้อาณาจักรฉินได้รวมทั้งเก้าอาณาจักรเข้าด้วยกันแล้ว ดังนั้นชาวตาดถือว่าพวกอาณาจักรฉินเป็นศัตรูของพวกเขาด้วย

อย่างไรก็ตามทั่วป๋าหงเลี่ยไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าพวกอาณาจักรฉินไม่ใช่กลุ่มที่จะเข้าไปยุ่งด้วยง่ายๆ

มิฉะนั้นอีกฝ่ายคงไม่มีทางรวมทั้งเก้าอาณาจักรเข้าด้วยกันได้ราวกับขายผักขายแตง

ดังนั้นจำเป็นต้องสะสมความแข็งแกร่งให้มากขึ้น

เพื่อแสดงให้คนนอกเห็นว่าเขาเป็นทหารที่มีคุณธรรม ทั่วป๋าหงเลี่ยไม่อาจเมินเฉยอ้ายซินเจวี๋ยหลังหงจื้อที่มาพร้อมกับทหารได้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ทั่วป๋าหงเลี่ยก็ยิ้มออกมาทันที

“เอาล่ะ หากเป็นเช่นนี้ข้าจะยอมรับเจ้า ในมือข้ามีชนเผ่าใหม่ที่เพิ่งพิชิตมาได้ ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้นำพวกเขา เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

“ขอบพระทัยท่านข่านที่ไว้วางใจในตัวข้า ข้ายินดีรับใช้ท่านข่านอย่างเต็มใจพ่ะย่ะค่ะ” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อขอบคุณอย่างเคารพ

ทั่วป๋าหงเลี่ยยิ้มและโบกมือ จากนั้นเขาก็หรี่ตาและยิ้ม

“แต่ตามกฎแล้ว เจ้าต้องมองกองกำลังและทหารม้าในมือเจ้าให้แก่ชาวตาดดูแล เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”

“แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

อ้ายวิยเจวี่ยหลัวหงจื้อไม่มีความคิดเห็นอื่นได้แต่พยักหน้า ก่อนหน้าที่เขาจะมาที่นี่ เขาได้เตรียมการมาก่อนแล้ว

สิง่ที่เขาต้องทำในตอนนี้ เขาต้องได้รับความไว้วางใจจากอีกฝ่ายให้เร็วที่สุด

ในอนาคตจะต้องมีการต่อสู้ระหว่างอาณาจักรฉินและชาวตาดอย่างแน่นอน หลังจากได้รับความไว้วางงใจแล้ว เขาถึงจะแสดงความสามารถของเขาได้

“ฮ่าๆๆ ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้นับตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าเป็นหนึ่งในขุนนางชาวตาด!”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินเช่นนี้ เขาพลันดีใจมาก สั่งให้คนของเขาไปจัดที่พักอาศัยให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อทันที

อ้ายซินเจวี่ยหลัวหงจื้อให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาได้ไปพักที่ค่ายอีกด้านหนึ่งชั่วคราว

...

ในเต็นท์ขนาดใหญ่ ขุนนางต่างพากันมองหน้ากันด้วยความตกใจ

มีคนเลิกคิ้วถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น ขุนนางหลายคนพลันตระหนักได้ทันที

แต่ในความเป็นจริง พวกเขายังไม่เข้าใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นตามมา

แต่ท่านข่านอธิบายไปมากมายขนาดนี้แล้ว หากไม่เข้าใจจะมองว่าไร้ความสามารถ

ดังนั้นทุกคนจึงได้แต่ยกย่องเขา เรื่องทั้งหมดจึงเป็นไปตามที่ว่า

...

หลังจากทุกคนต่างแยกย้ายกลับ ทั่วป๋าหงเลี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามองไปที่ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่เฉยๆ

รูปร่างและหน้าตาของชายวัยกลางคนคนนั้นแตกต่างจากพวกชาวตาด เมื่อมองใกล้ๆ พบว่าเขาหน้าตาเหมือนชาวที่ราบภาคกลางมาก แต่ผิวเขากลับเข้มเล็กน้อย

เมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆ ทั่วป๋าหงเลี่ยมองอีกฝ่ายด้วยความเคารพและถามอย่างสุภาพ

“ท่านหลี่ ไม่ทราบว่าเมื่อครู่เจ้าส่งสัญญาณให้ข้าเก็บอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเอาไว้เพราอะไรหรือ?”

ที่แท้สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นแค่การคาดเดาที่เขาคิดขึ้นมาเอง จริงๆ แล้วเหตุผลที่เขารับอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อเพราะชายคนนี้ขยิบตาส่งสัญญาณให้เขา

และถ้าคนอื่นเห็นท่านข่านที่สง่างามกลับพูดจากับชาวที่ราบภาคกลางอย่างสุภาพเช่นนี้ ใครหลายคนคงอ้าปากค้างอย่างแน่นอน

คุณหลี่ยิ้ม จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า

“สิ่งที่ท่านข่านพูดมานั้นถูกต้อง แต่ยังมีประเด็นสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ข้าให้ท่านเก็บเขาเอาไว้”