องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1211

ทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปเล็กน้อย และรีบถามขึ้นว่า

“หือ? ท่านหลี่โปรดบอกข้าด้วยเถิด จุดสำคัญนี้คืออะไรงั้นรึ?”

เขายิ้มแล้วพูดว่า “ที่จริงแล้วจุดสำคัญนี้ก็คือชนเผ่าหนี่ว์เจิน”

“เจ้าหมายความว่า......”

“ชนเผ่าหนี่ว์เจินล่มสลายแล้ว แต่อาณาจักรฉินอยากจะทำให้คนเหล่านั้นเป็นคนอาณาจักรฉิน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย อย่างไรคนที่ราบกลางและทุ่งหญ้าอย่างเราก็มีความแตกต่างกันมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว”

“ส่วนอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อและอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ ทั้งสองคนนี้ในอดีตเคยเป็นสมาชิกราชวงศ์ของชนเผ่าหนี่ว์เจิน หากใช้ประโยชน์จากสองคนนี้ได้ บางทีในอนาคตเราอาจจะยึดครองดินแดนขนาดใหญ่ได้โดยไม่ต้องสูญเสียอะไรใดๆเลยก็ได้”

เมื่อได้ยินเขาอธิบายแล้วทั่วป๋าหงเลี่ยก็ตาเป็นประกาย และชื่นชมว่า

“ท่านหลี่ช่างหยั่งรู้จริงๆ ช่างเป็นแผนที่ไร้ที่ติจริงๆ!”

ท่านหลี่ยิ้มอย่างถ่อมตนแล้วพูดว่า “ข่านชื่นชมกันเกินไปแล้ว”

ทั่วป๋าหงเลี่ยถอนหายใจยาวๆแล้วพูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า

“น่าเสียดายที่ชาวตาดมีสถานการณ์ที่แตกต่างจากผู้อื่น ไม่อาจให้ท่านรับตำแหน่งใดๆได้เลย ไม่เช่นนั้นผู้นำคนอื่นๆและเหล่าขุนนางจะต้องไม่พอใจอย่างยิ่งแน่นอน ดังนั้นจึงให้ท่านเป็นได้เพียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง น่าเสียดายความสามารถของท่านจริงๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้นท่านหลี่ก็ยิ้มแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“หากไม่ได้ข่านช่วยเอาไว้ เกรงว่าข้าคงหนาวตายอยู่ท่ามกลางหิมะแล้ว จะมีชีวิตรอดถึงตอนนี้ได้อย่างไร? ข่านอุตส่าห์มอบอาหารและทำให้ข้าได้อิ่มท้อง ข้ารู้สึกซึ้งใจอย่างยิ่ง แล้วจะโลภมากอยากได้ตำแหน่งได้อย่างไร?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นก็หัวเราะแล้วชื่นชมอีกฝ่าย อย่างไรการชื่นชมก็ไม่ต้องเสียเงิน

เมื่อยกยอแล้วทั่วป๋าหงเลี่ยก็ถามขึ้นอีกว่า “ท่านหลี่ เช่นนั้นจากที่ท่านกล่าวมาข้าควรจะส่งใครไปงั้นรึ?”

สองคนนี้จะต้องเป็นพี่น้องสองคนนั้นอยู่แล้ว

ท่านหลี่พูดทันทีว่า “คนที่ราบกลางมีกลยุทธ์แห่งฮ่องเต้ ซึ่งหนึ่งในนั้นแนวทางขุนนางก็คือแนวทางสมดุล สิ่งที่ข่านต้องทำก็คือการสร้างความสมดุลสองคนนี้ ให้พวกเขาทั้งสองหักล้างกัน ส่งเสริมกันทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่”

“และทั้งสองจะแข่งขันกันเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากข่านเพื่อผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆ ในขณะที่รับใช้ข่าน ก็จะหวังว่าจะได้การยอมรับมากขึ้น......”

ท่านหลี่พูดฉะฉานและอธิบายแผนของตนเอง ส่วนทั่วป๋าหงเลี่ยก็ยิ่งฟังยิ่งมีความสุข ยิ่งฟังยิ่งพึงพอใจ

ดังนั้นบัดนี้ทั่วป๋าหงเลี่ยจึงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“ท่านหลี่คิดมากเกินไปรึไม่? ข้ายอมรับว่าอาณาจักรฉินอาจแข็งแกร่งอยู่บ้าง แต่พวกข้าจะไม่มีโอกาสชนะเลยได้อย่างไร?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วเขาก็หยุดลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเสียงดังขึ้นว่า

“เก้าแคว้นของคนที่ราบกลางใช่ว่าจะรวมกันเป็นครั้งแรก ราชวงศ์ที่รวมเก้าแคว้นเป็นหนึ่งได้ในอดีตก็เฉลียวฉลาดอย่างยิ่ง แต่แล้วอย่างไรเล่า?”

“ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ในตอนนั้นเหมือนว่าจะมีนามว่าเกาจู่สินะ? สามารถรวมเก้าแคว้นเป็นหนึ่งได้อย่างราบรื่นเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นก็คิดอยากเป็นศัตรูกับชาวทุ่งหญ้าอย่างพวกข้า สุดท้ายก็ถูกทหารม้าเหล็กของพวกข้าปิดล้อมบนภูเขาไป๋ซาน สุดท้ายก็ต้องขอความเมตตา”

“แม้ว่าอาณาจักรฉินจะรวมเก้าแคว้นเป็นหนึ่งได้อีกครั้ง แต่กลับไม่อาจเปลี่ยนแปลงจุจดได้ ต่อให้พวกเขาจะดุดันและแข็งแกร่งเพียงใด นั่นเพราะยังไม่ได้เผชิญกับพวกข้า ไม่เช่นนั้นจุดจบของพวกเขาก็จะเป็นเช่นเดียวกัน!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยพูดอย่างรวดเร็ว ราวกับเกลี้ยกล่อมท่านหลี่ไม่ให้กังวลอย่างไร้เหตุผล แต่เมื่อเขาพูดจบแล้วกลับพบว่าท่านหลี่ที่อยู่ตรงข้ามยังคงมีสีหน้าที่เรียบนิ่ง

“เจ้ามีสิ่งใดอย่างจะพูดรึ?” ทั่วป๋าหงเลี่ยขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

ท่านหลี่ถอนหายใจจากนั้นก็พยักหน้าพูดว่า “ข้ายอมรับว่าที่ข่านกล่าวมานั้นถูกต้อง ราชวงศ์หลิวและฮ่องเต้เกาจู่ในอดีตได้ออกรบนำทัพด้วยตนเอง จนสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับชาวทุ่งหญ้าจริง แต่สิ่งที่ข้าอยากจะพูดก็คือ อาณาจักรฉินในตอนนี้แตกต่างจากราชวงศ์หลิวในอดีตอย่างสิ้นเชิง”