องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1225

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อสีหน้าตกตะลึง จากนั้นเขาก็กลอกตาแล้วยิ้มพูดว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านลุงเฮ้อหนี ช่วยส่งคนไปสอดแนมอีกสักหน่อยเถิด หากเป็นความจริง บัดนี้เราก็ไม่ได้มีรากฐานในดินแดนชาวตาดอยู่แล้ว ไปเสี่ยงดวงสักตั้งที่นั่น”

กล้าคิดจะวางแผนแม้แต่กับผู้นำ เห็นได้ชัดว่าเจ้าหลี่เหยียนคังไม่ธรรมดาเลย บางทีพวกเขาอาจสามารถไปขอเข้าร่วมเพื่อหาผลประโยชน์ให้ตนเองได้สักหน่อย

“พ่ะย่ะค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปจัดการ” อูเอ๋อร์เฮ้อหนีตอบรับ

ต่อมาองค์ชายสามก็ได้อยู่ต่อที่เผ่าเล็กๆนี้ แถมยังได้เปลี่ยนชื่อเป็นชนเผ่าหนี่ว์เจินด้วย แน่นอนว่าเขาเป็นขุนนาง เขามีอำนาจนี้ ไม่มีใครกล้าขัดข้องใดๆ

......

วันปีใหม่

เมืองถูเหอไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ฉินเหยียนเองก็ได้วางใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ และได้เฉลิมฉลองปีใหม่อย่างมีความสุขกับทุกคน

ในวันที่สองของวันปีใหม่ อาณาจักรพัลแฮเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น อาณาจักรพัลแฮได้ขับไล่ทั่วป๋าเยี่ยนไป เรื่องนี้ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนเดือดดาลอย่างยิ่ง และได้ทิ้งท้ายเอาไว้อย่างโหดเหี้ยมว่าจะสังหารทุกคนในอาณาจักรพัลแฮ

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นฮ่องเต้ก็ได้อดทนแล้ว แม้ว่าเขาจะเกลียดชังทั่วป๋าเยี่ยนอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าทำให้แตกหักไปข้าง กลัวว่าชาวตาดจะเข้ามาแก้แค้นอย่างบ้าคลั่ง

ในวันที่สามของวันปีใหม่ อาณาจักรพัลแฮได้จัดพิธีศพให้แก่องค์ชายอาณาจักรพัลแฮอย่างเอิกเกริก ทั่วทั้งอาณาจักรพากันไว้อาลัย

ในวันที่สี่ของวันปีใหม่ จางจวิ้นได้เปิดถุงผ้าที่สองออก เนื้อหาในนั้นทำให้เขาอึ้งไปทันที......

......

ในวันที่ห้าของวันปีใหม่ หลิวอวี่หลินได้มาถึงเมืองถูเหอ และได้เข้าไปทักทายจางฝูด้วย

“ท่านลุงจาง ต้องขออภัยที่ข้าผู้น้อยมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ”

จางฝูยิ้มแล้วโบกมือให้หลิวอวี่หลินนั่งลง เขาพูดขึ้นว่า

“ไม่หรอก อวี่หลินเดินทางมาไกลเพียงนี้จะต้องมีเรื่องสำคัญเป็นแน่ นั่งก่อนเถิด”

หลิวอวี่หลินนั่งลงอย่างสง่างาม จางฝูให้คนเทน้ำชาให้เขาแล้วยิ้มถามว่า

“แล้วที่เจ้ามาครั้งนี้ มีเรื่องอะไรงั้นรึ?”

“ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะขอร้องจริงๆ” หลิวอวี่หลินพูดขึ้น

“หือ เรื่องใดทำให้เจ้าต้องมาด้วยตนเองงั้นรึ?” จางฝูพูดอย่างตะลึง

หลิวอวี่หลินสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้าน้อยอยากจะขอให้ท่านลุงช่วยแนะนำอ๋องเหยียนให้หน่อยขอรับ”

จางฝูเลิกคิ้วแล้วถามอย่างสงสัยว่า “เจ้าอยากพบอ๋องเหยียนรึ? เจ้าต้องการจะทำอะไร?”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกขอรับ เพียงแค่อยากจะทำประโยชน์เพื่ออ๋องเหยียนขอรับ”

“เจ้าช่างแปลกเสียจริง ก่อนหน้านี้อ๋องเหยียนเชื้อเชิญเจ้าก็ไม่ยอม บัดนี้กลับมาด้วยตนเองเสียอย่างงั้น เจ้าคิดอย่างไรกันแน่?”

หลิวอวี่หลินยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าน้อยเพียงแค่ไตร่ตรองอย่างชัดเจนแล้วเท่านั้นขอรับ”

หลิวอวี่หลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมยินดีจะเข้าร่วมกับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งอย่างมาก ไม่มีอารมณ์ใดๆ ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเองเลย

ฉินเหยียนรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น ถึงขั้นอดไม่ได้ที่จะทำเสียงประหลาดใจ ก่อนหน้านี้เขาเชื้อเชิญเจ้าหนูนี่เองแต่กลับถูกเขาปฏิเสธ บัดนี้กลับมาเสนอเองว่าจะเข้าร่วมกับเขา นี่มันอะไรกัน?

ฉินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าพูดว่า “ไม่มีปัญหา ก่อนหน้านี้ข้าได้รับปากว่าจะให้เจ้ารับตำแหน่ง บัดนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น”

หลิวอวี่หลินกลับส่ายหน้าเบาๆ

“มีสิ่งใดไม่สะดวกอย่างนั้นรึ?” ฉินเหยียนขมวดคิ้วถามขึ้น

หลิวอวี่หลินยิ้มบางๆ จากนั้นก็ประสานมือคารวะพูดว่า

“กระหม่อมได้ยินมาว่าตำแหน่งอัครเสนาบดีของอาณาจักรฉินยังคงว่างอยู่ กระหม่อมสนใจในตำแหน่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”

จางฝูที่เดิมทียังคงหัวเราะดื่มชาอยู่ได้ยินดังนั้นก็พุ่งน้ำชาออกมา

เขาจ้องหลิวอวี่หลินอย่างตกตะลึง แล้วพูดอย่างเหลือเชื่อว่า “หลานชาย เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

เขาเอาความกล้ามาจากที่ใดกัน? บังอาจเอ่ยปากขอตำแหน่งอัครเสนาบดีกับอ๋องเหยียนซะได้ จางฝูรู้สึกเสียวคอขึ้นมาทันที นี่เขาเป็นผู้แนะนำมา จะทำให้เขาซวยไปด้วยรึไม่เนี่ย?

ฉินเหยียนเองก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย