องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1226

เขามองหลิวอวี่หลิน เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขาแล้วก็ขมวดคิ้วถามว่า “เจ้ากำลังล้อข้าเล่นรึ?”

ตำแหน่งอัครเสนาบดีจะเอามาล้อเล่นได้อย่างไรกัน อย่าว่าแต่เขาไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของอีกฝ่ายเลย ที่สำคัญคือเขาอายุน้อย อัครเสนาบดีที่อายุสิบกว่าปีมันน่าขันเกินไป!

หลิวอวี่หลินกลับดูเหมือนยังไม่รู้สึกตัวว่าตนเองได้พูดเรื่องที่ไม่ควรพูดไปแล้ว เขายังคงพูดอย่างจริงจังว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่เคยล้อเล่น หากท่านอ๋องไม่เห็นด้วย กระหม่อมก็ต้องขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเขาพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วจะเกินจากไป

จางฝูอึ้งไป ถึงขั้นสงสัยว่าโลกนี้บ้าไปแล้วเป็นแน่

เอ่ยปากว่าต้องการตำแหน่งอัครเสนาบดีเนี่ยนะ อ๋องเหยียนยังไม่ทันตรัสสิ่งใดเขาก็ขอตัวก่อนแล้วเสียอย่างงั้น นี่มัน......ฉีกหน้าอ๋องเหยียนไม่ใช่งั้นรึ?

ฉินเหยียนเองก็สีหน้าประหลาดใจ จนกระทั่งหลิวอวี่หลินหายไปจากสายตาเขาแล้วจึงจะดึงสติกลับมาได้

พรวด

เมื่อเขาได้สติแล้วจางฝูก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้ว เขาพูดติดอ่างว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมไม่รู้เรื่องด้วยเลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกว่าเขามีความสามารถ ดังนั้นจึงยอมช่วยแนะนำ หารู้ไม่ว่าเจ้าหนูนั่น......”

จางฝูไม่รู้จะทำอย่างไรดี หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ต่อให้ต้องตายเขาก็จะไม่เข้ามายุ่งเด็ดขาด

สิ่งที่หลิวอวี่หลินกล่าวก่อนไปทำให้เขารู้สึกหวาดผวาไป ตำแหน่งอัครเสนาบดีคือตำแหน่งที่อยู่เหนือผู้คนมากมาย อีกทั้งนับตั้งแต่โบราณก็ไม่มีใครกล้าขอตำแหน่งนี้เองเลย

นี่จะต้องเหิมเกริมมากเพียงใดจึงทำเช่นนี้ได้ หลิวอวี่หลินอยากจะไปครอบครองไม่พอ แถมยังขอตรงๆเช่นนี้รนหาที่ตายชัดๆ! จางฝูถึงขั้นรู้สึกว่าหากบัดนี้ฉินเหยียนจะออกคำสั่งประหารหลิวอวี่หลินเลยทันทีเลยก็สมควรอย่างยิ่ง

ส่วนฉินเหยียน หากจะพูดว่าโกรธเขาก็ไม่ได้โกรธมากเพียงนั้น แต่ต้องไม่ชอบใจอยู่แล้ว

เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าลุกขึ้นมาเถิด”

จางฝูรีบคลานขึ้นมาแล้วไปยืนข้างๆอย่างหวาดกลัว

ฉินเหยียนถอนหายใจเบาๆแล้วโบกมือ เพื่อให้จางฝูออกไปได้แล้ว

เมื่อจางฝูไปแล้วฉินเหยียนก็นวดขมับแล้วพูดกับตนเองว่า “เจ้าหลิวอวี่หลินคิดจะทำอะไรกันแน่?”

จ้าวจือหย่าเองก็ขมวดคิ้ว หากไม่ใช่ไม่ควรพูดแทรกขึ้นมา นางก็อยากจะระเบิดความโกรธออกมาแล้ว

เมื่อคนผู้นั้นไปแล้วจ้าวจือหย่าก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ท่านอ๋องเพคะ ทรงเอาใจพวกเขาเกินไปนะเพคะ ไร้ระเบียบเกินไปแล้วนะเพคะ”

นางเป็นคนโอนอ่อนผ่อนตาม แต่ก็รู้ว่าใครบางคนต้องถูกสั่งสอนเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นจะได้ใจ

“เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดานะ”

ฉินเหยียนเกาศีรษะอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาก็คิดอะไรไม่ออก จึงไม่ไปคิดอีก

......

จางฝูขี้เกียจจะพูดมากความ เขาลุกขึ้นแล้วจะเดินจากไป

แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆหลิวอวี่หลินก็ห้ามเขาเอาไว้แล้วยิ้มพูดว่า

“ท่านลุงจาง เมื่อครู่นี้เป็นความผิดของข้าเอง เห็นแก่ที่เราสองตระกูลสนิทสนมกันมานาน เชิญนั่งก่อนเถิด ช่วยฟังข้าอีกหน่อยเถิดนะ”

จางฝูทำเสียงเย็นชาแล้วนั่งที่นั่งอีกครั้ง

“ท่านลุงจาง ที่ข้าทำเช่นนี้ในวันนี้ ที่จริงข้าอยากจะทดสอบความใจกว้างของอ๋องเหยียนขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ?”

จางฝูมองหลิวอวี่หลินอย่างประหลาดใจ เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“เจ้าช่างใจกล้าจริงๆ บังอาจลองเชิงอ๋องเหยียนซะได้!”

หลิวอวี่หลินยิ้มบางๆและไม่ได้ให้คำอธิบายอะไรมากมาย จากนั้นก็ถามต่อว่า

“ท่านลุงจางขอรับ ช่วยข้าอีกสักเรื่องได้รึไม่?”

“หยุดคิดไปได้เลย ไม่มีทาง อีกอย่างเจ้าก็อย่าเรียกข้าว่าท่านลุงเลย”

จางฝูรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ เขามักรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่เสียสติ เอาตระกูลมาล้อเล่น เขารับไม่ไหวหรอกนะ และแล้วก็ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด กลัวว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับอีกฝ่ายอีก

แต่เห็นได้ชัดว่าหลิวอวี่หลินไม่คิดจะถอดใจ