องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1227

เขาพูดต่อว่า “ท่านลุงจางขอรับ ถือว่าข้าขอร้องล่ะ ถือว่าติดหนี้บุญคุณครั้งใหญ่เลยขอรับ”

จางฝูได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ท่านลุงจางโปรดช่วยแนะนำอ๋องเหยียนอีกครั้งเถิดขอรับ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

จางฝูถึงขั้นคิดว่าหูของเขามีปัญหา เจ้าหมอนี่กลัวว่าตนเองจะมีชีวิตยืนยาวเกินไปงั้นรึ?

เขากระทืบเท้าแล้วตะโกนทันทีว่า “นี่เจ้าอยากรนหาที่ตายนักรึไง ไสหัวไปเลยนะข้าช่วยไม่ได้หรอก!”

จางฝูโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง เจ้าหลิวอวี่หลินไม่กลัวตายเลยจริงๆ เขาบังอาจคิดจะไปหาเรื่องอ๋องเหยียนอีก เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทำเอาเขาหวาดผวาอย่างยิ่ง หากให้เขาประสบอีกครั้งเขารับไม่ไหวแน่นอน

หลิวอวี่หลินเดาไว้อยู่แล้วว่าจางฝูจะต้องมีท่าทีเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงได้ใช้คำพูดที่ได้เรียบเรียงเอาไว้ก่อนแล้ว เริ่มเกลี้ยกล่อมต่อทันที

เมื่อจางฝูได้ยินดังนั้นก็นั่งลงอีกครั้งแล้วขมวดคิ้วพูดว่า

“คราวนี้หากได้พบอ๋องเหยียนเจ้าจะพูดให้ดีจริงๆงั้นรึ?”

หลิวอวี่หลินพยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า “แน่นอนขอรับ ครั้งนี้ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องตำแหน่งเลย จะแสดงความสามารถให้กับอ๋องเหยียนได้เห็นอย่างเดียวขอรับ”

เมื่อเห็นว่าหลิวอวี่หลินสีหน้าเข้มงวดอย่างยิ่ง จางฝูก็ลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ตอบตกลงไป อย่างไรเขาและตระกูลหลิวก็รู้จักกันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว หากได้ช่วยเหลือหลิวอวี่หลิน เขาก็ยินดีจะช่วย

อีกอย่างเพราะได้ยินมาว่าหลิวอวี่หลินมีนามว่าบุตรแห่งกิเลนด้วย หากสามารถทำให้เขามาเป็นกำลังให้อาจักรฉินได้ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดี

จางฝูและหลิวอวี่หลินเจรจากันอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้าแล้วพูดว่า

“เช่นนี้แล้วกัน ข้าว่าบัดนี้เจ้าคงทำให้อ๋องเหยียนอารมณ์ไม่ดีนัก ไว้อีกไม่กี่วันข้าจะพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ข้าไม่รับรองว่าอ๋องเหยียนจะยังยอมพบเจ้ารึไม่”

หลิวอวี่หลินยิ้มแล้วพูดเอาใจว่า “ท่านลุงจาง การที่อาณาจักรฉินมีขุนนางที่คำนึงถึงส่วนรวมเช่นท่าน ช่างโชคดียิ่งนัก”

จางฝูมองบนใส่เขา จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นขอตัวก่อน

เมื่อจางฝูจากไปแล้วหลิวอวี่หลินก็ถอนหายใจ แววตาของเขาเป็นประกาย

......

ม่อเป่ยอันไกลโพ้น

ทั่วป๋าเยี่ยนที่เป็นตัวแทนคณะทูตไปยังอาณาจักรพัลแฮกลับมาพร้อมกับความล้มเหลว และเรื่องก็ได้เป็นที่รู้กันไปทั่วแล้ว ทั่วป๋าหงเลี่ยผู้เป็นข่านแห่งชาวตาดก็ได้เรียกรวมเหล่าขุนนางและผู้นำด้วยความเดือดดาล เพื่อหารือกันในเต็นท์

บัดนี้เหล่าขุนนางต่างมีสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว

“อาณาจักรพัลแฮช่างบังอาจยิ่งนัก เป็นเพียงดินแดนเล็กๆแต่กลับมาเป็นศัตรูกับชาวตาด!”

“ใช่ บังอาจเกินไปแล้ว!”

เขาเองก็ออกคำสั่งอย่างโหดเหี้ยม

ชาวตาดคือผู้ครองดินแดนทางตะวันตก หลายปีมานี้ไม่เคยต้องรับความอับอายใดๆ เขาจะไม่ยอมให้ความอับอายในวันนี้ต้องเกิดขึ้นอีก ส่วนเรื่องที่เกิดไปแล้ว เขาจะต้องทวงคืนมาให้ได้ ทำให้ทุกคนไม่กล้าดูถูกชาวตาดอย่างพวกเขาอีก

“หลานน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินดังนั้นก็รีบคุกเข่าข้างเดียวอย่างดีใจ เขาพูดว่า “หลานจะนำทัพไปกวาดล้างอาณาจักรพัลแฮให้จงได้ ทำให้อาณาจักรพัลแฮล่มสลาย!”

“อืม!” ทั่วป๋าหงเลี่ยพยักหน้า และเรื่องนี้ก็ดูเหมือนจะตัดสินเช่นนี้ไปแล้ว

แน่นอนว่าเขาเองมองเห็นสายตาที่พยายามส่งมาอย่างบ้าคลั่งของหลี่เหยียนคังที่อยู่ไม่ไกล ราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมเขา แต่เขาก็ได้เลือกที่จะเมินเฉย

อาณาจักรพัลแฮเหิมเกริมเช่นนี้ เท่ากับว่ากำลังฉีกหน้าเขาอยู่ เขาไม่อยากทน และจะไม่ทนด้วย ส่วนหลี่เหยียนคังที่หลบอยู่มุมหนึ่งก็ร้อนใจอย่างมาก

เมื่อเห็นว่าทั่วป๋าหงเลี่ยเมินเฉย ด้วยความร้อนใจเขาจึงลุกขึ้นแล้วประสานมือคารวะพูดว่า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงนี้ดึงดูดสายตาของทุกคนในเต็นท์ไปหมด

“บังอาจนัก เจ้าคือใครกัน!” ทั่วป๋าเยี่ยนหันไปแล้วจ้องมองอย่างเย็นชา แล้วตะคอกอย่างเข้มงวด

เหล่าขุนนางคนอื่นๆเองก้ขมวดคิ้วแล้วมองไปยังหลี่หยียนคัง พวกเขาหลายคนไม่คุ้นกับหลี่เหยียนคัง รู้เพียงอย่างเดียวว่าเป็นคนที่ข่านเก็บกลับมาจากพื้นหิมะเมื่อครึ่งปีก่อนเท่านั้น

สำหรับพวกเขาแล้วคนเช่นนี้เรียกได้ว่าเป็นคนชั้นต่ำที่สุด เอาความกล้ามาจากที่ใดจึงกล้ามาพูดแทรกในเต็นท์นี้?