องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1244

แม้แต่ทั่วป๋าหงเลี่ยยังตัวสั่น แต่ในขณะนี้เขาพูดกลับอย่างหนักแน่นว่า

“ไร้สาระ ถ้าพวกมันกล้าจับข้าทั้งเป็นล่ะก็ ข้าไม่มีวันปล่อยให้พวกมันรอดไปได้”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เข้าใจในทันทีและตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ความกล้าหาญของท่านข่าน หลี่ชางนั้นเทียบท่านไม่ได้เลย แต่พวกเราไม่สามารถปล่อยให้ท่านข่านตกอยู่ในอันตรายได้ เพราฉะนั้นหากมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ใครจะเป็นผู้นำของชาวตาดในอนาคตเล่า?”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินเช่นนั้น เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจในทันทีและพูดออกไปว่า

“ก็จริง แต่ว่า...”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาหรี่ตาลงแล้วถามว่า

“ในความคิดเจ้า ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไร?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เข้าใจในที่สุดว่าโอกาสของตัวเองได้มาถึงแล้ว เขาจึงรีบตอบกลับไปว่า

“กระหม่อมขอแนะนำว่าพวกเราห้ามให้แผนการของหลี่ชางสำเร็จ พวกเราจะไม่ให้โอกาสมันได้ทำเช่นนั้น ตอนนี้เราไม่ควรให้ความสนใจไปที่อาณาจักรฉิน แต่เราควรป้องกันชายคนนี้แทน”

“พวกเราสามารถระดมกองทัพทหารเข้าไปทันที พวกเราต้องป้องกันด่านทุกด่าน ขอแค่หลี่ชางกล้าผ่านเข้ามา เขาจะถูกฆ่าทันที”

“เมื่อหลี่ชางตาย ชายแดนอาณาจักรฉินจะไม่มีคนคอยป้องกันได้อีกต่อไป จากนั้นพวกเราสามารถบุกเข้าพื้นที่พวกมันได้ทันที แม้ว่าอาณาจักรฉินจะระดมกองทัพทหารเข้ามามากมาย แต่ไม่มีวันสู้ชาวตาดอย่างเราได้!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา สายตาของทั่วป๋าหงเลี่ยพลันเป็นประกายขึ้นทันที

ขุนนางคนอื่นๆ ต่างพากันเห็นด้วย

“ถูกต้อง ไม่ต้องกงัวลพวกอาณาจักรฉิน แค่ระวังเจ้าหลี่ชางคนนี้ก็เพียงพอ”

“ใช่ หากไม่สนใจหลี่ชาง เกรงว่าพวกอาณาจักรฉินจะยังมีแผนสำรอง เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราชาวตาดจะถูกโจมตีทั้งจากภายในและภายนอก”

“ถูกต้อง พวกเราจะไม่ทำพลาดเหมือนครั้งที่หลี่ชางนำกองทัพสามพันนายบุกเข้าโจมตีชนเผ่านวี่ห์เจิน ตอนนี้เขามีกองกำลังมากถึงหกหมื่นคน พวกเราต้องไม่ประมาท!”

“เราจะปล่อยอาณาจักรฉินได้สิ่งที่พวกมันต้องการไม่ได้ เรารอให้หลี่ชางลงมือและส่งมันไปตายก็พอ!”

หลังจากฟังบทสนทนาของทุกคนทั่วป๋าหงเลี่ยพยักหน้าเล็กน้อย ยืนขึ้นและพูดว่า

“เช่นนั้นลงมือตามกลยุทธ์นี้ ไม่ต้องกังวลพวกอาณาจักรฉิน คอยจับตาดูกองทัพทหารของหลี่ชาง ระดมกองทัพทหารมาให้มากที่สุดเพื่อรออีกฝ่ายลงมือและส่งพวกมันไปตาย หลังจากที่พวกเราจัดการมันได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลพวกอาณาจักรฉินอีกต่อไป”

“พ่ะย่ะค่ะท่านข่าน!”

ขุนนางทุกคนรับคำสั่งเป็นอย่างดี

จากนั้นทั่วป๋าหงเลี่ยมองไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ด้วยสายตาชื่นชมและพูดว่า

“จากนี้ไปเจ้าไม่ต้องเป็นทาสอีกต่อไปแล้ว ข้ามีงานมอบหมายให้เจ้า”

“ขอบพระทัยท่านข่านสำหรับความมีน้ำใจของท่านพ่ะย่ะค่ะ!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พูดพร้อมกับมีน้ำตาแห่งความขอบคุณ

ในใจเขารู้สึกดล่งใจมาก ในที่สุดเขาก็รอดจากการเป็นทาสเสียที

“ต่อไปเขาต้องทำงานให้ดีและคอยพลิกสถานการณ์ก็พอ!

เขาไม่ใช่เทพเจ้าที่จะทำให้กองทัพหกหมื่นนายหยุดกองทัพนับล้านของพวกชาวตาดได้

หากพวกชาวตาดต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดขึ้นมาจริงๆ เขาเองก็คงไม่ไหว

ยิ่งไปกว่านั้น ทหารภายใต้บังคับบัญชาส่วนใหญ่ยังเป็นทหารที่เกณฑ์เข้ามาใหม่ ยังไม่มีประสบการณ์ในการรบมาก

อีกอย่างกองทัพสองแสนนายของอ๋องเหยียนเองยังอยู่อีกไกล

รองแม่ทัพโจวถามขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านแม่ทัพ พวกเราควรทำเช่นไรดี หรือว่าออกคำสั่งให้ตั้งค่ายเพื่อคอยดูพวกชาวตาดอย่างเงียบๆ ดีขอรับ?”

ชาวตาดตะครุบเหยื่อที่พวกเขาล่อออกไปแล้ว เกรงว่าหากบุกลึกเข้าไป พวกเขาจะบังเอิญเจอเข้ากับทหารที่รออยู่ หากเป้ฯเช่นนั้นพวกเราจะกลายเป็นแค่รูปภาพเสือกระดาษเท่านั้น ถูกอีกฝ่ายฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม

ในกรณนี้ พวกเขาไม่ได้เปรียบอะไรเลย ดังนั้นรองแม่ทัพโจวจึงแนะนำวิธีนี้

หลี่ชางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แต่กลับไม่ได้เห็นด้วยในทันที

เขาคิดว่าหาดตั้งค่ายที่นี่ จะดูตั้งใจเกินไปหรือเปล่า?

หากอีกฝ่ายรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นผิดปกติ ไม่ติดกับพวกเราแล้วจะทำอย่างไรล่ะ?

“นำแผนที่มาให้ข้า”

ในไม่ช้า แผนที่ถูกวางต่อหน้าเขา หลังจากที่ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว หลี่ชางชี้ไปที่มุมตะวันตกเฉียงใต้แล้วพูดว่า

“พวกเราจะไม่หยุดที่นี่ เดินหน้าต่อไปมุ่งหน้าไปทิศนี้”